VOORAF

Vanmiddag gaat onze tiende Nacht Om de Lange Jan van start. Reglement nog even doorkijken, tanken en even terug denken aan vorige edities van de NOL. Herinner me diverse uitzetters waaronder Erwin Berkhof, Erik Hartman, Rutger Kwant en Carl Verboom. Ieder met hun eigen specialismen en specialiteiten. Herinner me ook dat de NOL ooit een complete nachtrit was en vroeg in de ochtend eindigde i.p.v. laat in de avond, zoals nu. Met als gevolg nachtelijke ongemakken zoals dichte mist, sneeuwbuien en gladheid. Hoewel, de NOL van vorig jaar kende ook een behoorlijk heftige avondetappe met zware regenval en daardoor veel tijdsoverschrijdingen. Deze tweede helft maakten we toen niet mee: uitgevallen met elektrische problemen. Geen licht… Ja, je bouwt steeds meer apparatuur en lampen in en op de auto en dan begeven de vermoeide, oude draadjes het. Intussen heeft Jaap het hele elektrische systeem opnieuw opgebouwd met verse draden, gescheiden zekeringen enz. Dat moet vanavond dus goed komen.

Het uitzetten is deze keer honderd procent in handen van Carl. Dat betekent goed de kaart bekijken op details zoals fietsjes, bermlijnen, watertjes en nepaansluitingen. Dan de constructies: een hele tijd gaat alles feilloos en op het moment dat je aandacht verslapt, klopt er iets niet en moet je construeren. Scherp blijven dus. En zou er dit keer een pontveertje in zitten?
De systemen zijn bekend. Alleen de systemen 'weg rechts, weg links laten liggen' en 'routebeschrijving op de kaart' hebben we al lang niet meer gehad. Jammer dat er geen ingetekende lijn met barricades inzit, een van mijn favorieten. We zien wel een beetje op tegen de avondetappe: in het donker rijden en toch alle controles zien is niet onze specialiteit.

ACHTERAF

Traject 1 begon met een regularity op industrieterrein De Hoef. Systeem 'weg rechts, weg links laten liggen'. Ging als een speer! En op de seconde nauwkeurig, dat overkomt ons niet vaak.
Na dit pittige begin een stukje grensbenadering met een fietsje dat bij de Expertklasse later nog tot enige discussie leidde: een fietsje naast de weg dat op z'n kop was getekend, wat niet conform de legenda is, moet je dit nu wel of niet als een fietspad beschouwen en dus omzeilen. Je kunt je inderdaad afvragen of het manipuleren van minieme details in de kaart zulk soort twijfelingen niet in de hand werkt. Wat is nu wel en wat is nu niet als fout bedoeld? Het fietsje speelde bij de Sport gelukkig geen rol, maar het was de bedoeling dat de Expert het 'fietspad' omzeilde. Daarna, tot de avondsnack, het systeem 'pijlen kortste route', soms in de vorm van een 'blinde lijn'. Gewoon kaartlezen en goed meten, met weinig moeilijke constructies. Prachtige route en heerlijk doorrijden. Wel een beetje last van tourklassers die ons geen ruimte gaven en met een slakkengangetje door bleven toeren. Heel afleidend waardoor we, achteraf gezien voor niets, een stukje route opnieuw hebben gereden omdat we vergeten waren op de controles te letten. Waren we wel meteen van de desbetreffende tourklasser af…
Eén constructie sprong eruit. Op een nieuw industrieterreintje in de buurt van de Betuwelijn, kwamen we via een nieuwe weg, 'gedwongen' op een blanco stukje kaart terecht. Eindelijk een uitdagende puzzel. Hoe kon je toch bij de voet van de pijl komen, terwijl de oude weg ernaartoe niet meer bestond? Zo snel mogelijk een kaartweg opzoeken en de route ophalen is dan de oplossing. De Betuwelijn was makkelijk te vinden en via de parallelweg die wel op de kaart stond een omrijconstructie gemaakt naar de voet van de pijl. Kostte aardig wat denk- en rijtijd, maar leverde wel twee controles op. Goed gevoel. Wat bleek, Carl had deze kortste route naar de voet van de pijl over het hoofd gezien en de daaruit voortvloeiende problemen voor de sportklasse niet bedoeld. De hele pijl met omgeving, inclusief de twee controles, werden geneutraliseerd. Jammer voor ons, wel tijd aan besteed maar geen beloning.
De middagetappe leverde slechts één fout op: een kleine wegverlegging niet gezien op een industrieterreintje bij Ochten waardoor je een stukje route miste. Dat moest je ophalen en leverde een tweede U. En wat tijdsoverschrijding door de onbedoelde omrijroute, blokkerende tourklassers en gesloten spoorwegovergangen. De snelheidscontrole bij Ederveen leverde ons slechts 8 strafpunten op, maar bleek voor veel deelnemers bepalend te zijn voor hun positie in het klassement. Hierover later meer.
We bleken na deze etappe tweede te staan in de Sportklasse. Dat ging 's avonds veranderen.

De avondsnack bij de Goudreinet was goed en zeer snel uitgeserveerd.
Intussen was het aardedonker, zo donker dat we een passeercontrole en een stempel misten, die wel langs onze route hadden gestaan. Als je licht er niet opvalt, zie je ze niet. Het traject 'punten vrije route' was erg leuk. Een weggepoetst industrieterrein met een aantal punten getekend op een blanco achtergrond. Gelukkig bestaat een industrieterrein meestal uit een netwerk van kaarsrechte wegen, dus het was niet al te moeilijk de wegen in kaart te brengen en de punten met bijbehorende controles op te sporen. Je moet ze alleen wel op je controlekaart noteren. De G bij punt 6 had ik wel op al mijn lijstjes genoteerd, maar niet op de controlekaart. Derde fout binnen!
Ook 'routebeschrijving op de kaart' was leuk, maar het kostte veel tijd om de Gelderse hunebedden en begraafplaatsen op de kaart te vinden. En kwam het kaarttekentje voor de begraafplaats nu wel of niet precies overeen met de legenda?
Verder 'grensbenadering' en 'pijlen kortste route'. Een driehoekje dat gedeeltelijk samenviel met de grens niet gezien en een kortste route over het hoofd gezien, domme fout. Score: vijf fout in het avonddeel.

De snelheidscontrole bij Ederveen leverde een hoop discussie op. De straf die je bij een snelheidsoverschrijding opliep was namelijk afhankelijk van de mate van overschrijding. Hoe groter de overschrijding, hoe hoger de straf. Dat klinkt zoals gebruikelijk, maar dit keer zat er een formule achter de berekening. Stel je mag 30 km/h rijden. Het echte maximum wordt berekend door daar 10 procent bij op te tellen. In dit geval wordt dat 33 km/h. Vervolgens wordt je overschrijding berekend. Stel je rijdt 43 km/h, dan heb je 10 km/h echte snelheidsoverschrijding. Dit getal wordt gekwadrateerd, wat 100 geeft. Vervolgens wordt dit kwadraat met een vaste factor 0,3 vermenigvuldigd, hetgeen 30 geeft. Dus 43 km/h in een 30 km-zone, geeft 30 strafpunten, oftewel één controle. Rijd je daarentegen 53 km/h, dan krijg je volgens dezelfde berekening 120 strafpunten, oftewel vier controles. Iemand die 60 km/h per uur reed in dezelfde zone kreeg 219 strafpunten, oftewel meer dan 7 controles. Met andere woorden, de straf neemt explosief toe. Je kunt je afvragen of dit wel of niet terecht is. Voorzitter Kees van Hattum vertelde tijdens de prijsuitreiking dat het steeds moeilijker werd om vergunningen te krijgen voor een rit. Een fenomeen dat iedere organisator beaamt. Voornaamste reden is de enorme snelheid waarmee sommige deelnemers door bewoond gebied rijden. Hoe dit te beteugelen? Straffen uitdelen, daar is iedereen het mee eens. Meestal is de straf echter niet exact gekoppeld aan de mate van snelheidsoverschrijding bv. een bepaald aantal strafpunten voor een overschrijding tussen 0 en 10 km/h, een iets hogere straf voor een overtreding tussen 10 en 20 km/h enz. Gevolg: iemand met een overschrijding van 11 km/h krijgt dan net zo veel straf als iemand met een overschrijding van 20 km/h. Er is dus geen exacte koppeling tussen de mate van snelheidsoverschrijding en het aantal strafpunten, wat wel het geval is met het toepassen van het rekensysteem van de NOL. Wellicht heeft de AMAC met deze NOL een nieuwe trend gezet. Maar heren uitzetters, zorg ook dat het tijdschema haalbaar blijft, want een te krap tijdschema vormt de basis voor onze snelheidsoverschrijdingen. Bij deze NOL was dat overigens goed voor elkaar.

Wat erg goed was dat Expert en Sport andere TC's hadden dan de Tourklasse. Hiermee werd vermeden dat er chaotische toestanden ontstonden bij de TC's, zoals bij sommige andere rally's. Wat minder was, was dat de Tourklasse samen met de andere klassen werd gestart, waardoor er ongewenste irritaties kunnen optreden. Beginnende equipes hebben er geen idee van dat je ruimte moet geven aan andere deelnemers.
Deze NOL had wederom geen pontje, wel fietsjes en doorgetrokken bermlijnen. Dat was zoals wij verwachtten. De kaartmanipulaties waren echter voor de Sport op één hand te tellen, als je alle weggepoetste wegen niet meetelt. Hadden we toch in de Expert moeten inschrijven, in de hoop daar meer uitdaging te vinden? Maar in het donker rijden is niet onze hobby, vandaar onze twijfel.
Het kaartmateriaal was uitstekend en de route mooi met net genoeg onverhard. Maar, onze achtste plaats had met gemak een eerste kunnen zijn, als we de twee langsrijders gezien hadden. De controles en stempels blijven 's avonds moeilijk zichtbaar, iets waar meerdere deelnemers last van hadden. Een oorzaak kan zijn dat ze vrij ver van de weg af stonden en de stempels geen reflectielijntjes hebben…

Tot slot: we hebben heerlijk gereden en een plezierig gevoel aan deze NOL overgehouden. Volgende keer doen we weer mee, maar gaan er dan wel vanuit dat er iets meer uitdaging in zit, ook in de Sport.
Carl en alle marshals, bedankt voor jullie inspanning!

Jaap & Joke Beck

foto's Dick Groen | klik hier voor meer foto's van de NOL:  www.autopics.nl

Verslag Limburgia Trophaeum 2016

Zaterdag 29 en zondag 30 oktober hebben Paul en Rogier deelgenomen aan, voor hen de laatste rally van dit jaar, de Limburgia Trophaeum. 2016 was de 10e jubileum editie en voor ons de 4e deelname aan dit evenement, altijd een prachtige afsluiten van het jaar. René Smeets en zijn team snappen goed waar een rally om draait, namelijk niet alleen het berijden van mooie wegen in relatief verlaten en onbewoonde gebieden maar ook om de gezelligheid eromheen. Zoals we gewend zijn waren ook dit jaar de hotels en lunch/dinner locaties weer keurig verzorgd.

Vrijdagmiddag 28 oktober reden we vanuit Breda aan het einde van de middag alvast naar de startlocatie in Landgraaf om op zaterdag niet te vroeg uit bed te hoeven en fris te kunnen starten. Na het verrijden van de trip-check en het voltooien van de documentencontrole op vrijdagavond hebben we genoten van een goed dinner en een gezellige borrel, of twee, in het prachtige starthotel van de rally, Hotel Winselerhof.

Zaterdagmorgen was het voor de meeste deelnemers vroeg dag, de eerste deelnemers starten om 8:00 uur maar gelukkig start de Expert-klasse oftewel de Marathon-klasse in de Limburgia altijd als laatste. Gezien het feit dat wij startnummer 54 hadden, 1 van de laatste, konden we de dag rustig aan beginnen. De ruiten nog even schoonmaken, onszelf installeren in de auto en wachten op de start. De routeboeken kregen we 10 minuten van de tevoren en het vertrek was daarna vrij, rond 8:44 begonnen wij dus aan het eerste traject. Na de start direct op de kaart navigeren en geen verbinding dus meteen scherp zijn op de bordjes. Via een leuke combinatie van pijlen rondom Simpelveld waar je even goed moest opletten reden we direct onder Vaals België in. In de Limburgia gebruikt René, ondertussen traditioneel, geen TC’s wat de tijdsdruk lijkt te verminderen maar niets is minder waar. Door het gebrek aan TC’s verslikt men zich snel in de beschikbare tijd en de enige houvast die men heeft zijn de openings- en sluitingstijden van de regularity’s.

Eenmaal in België veranderden de goed leesbare 1:50.000 kaarten in Michelin kaarten uit begin jaren 60 met een schaal 1:141.000. Dit was even wennen maar de leeftijd van de kaarten betekende niet dat de kaarten slecht waren, in tegendeel zelfs. Na de overgang op de Michelin kaart was het direct opletten met 2 opeenvolgende regularity’s. Voor het eerst hebben we een gemiddelde tripmaster gebruikt en hier bleek na de publicatie van de tussenstand op zaterdagmorgen toch dat we dit systeem niet goed hebben gebruikt, op regularity 1 en 2 zaten we er maar liefst 61 en 40 seconden naast. Helaas vonden alle regularity’s op zaterdag plaats en was het kwaad dus al geschiedt. Maargoed terug naar de zaterdagochtend, via een traject pijlen kortste punten 1 na kortste (dit laatste was een toevoeging uit bulletin 1) lieten we de eerste 2 regularity’s snel achter ons. Het merendeel van de tijd waren de 1:141.000 kaarten erg goed en relatief makkelijk te lezen met een 1:150.000 liniaal. Af en toe zat er wel e.e.a. in maar dat is natuurlijk niet gek als een kaart bijna 60 jaar oud is. Helaas koste dit ons wel veel tijd op regularity 3, door wat onduidelijkheden op de kaart liepen we al snel achter op ons gemiddelde en moesten we flink doorrijden om in te lopen op onze tijd.

Helaas zat er onder een kaarttekst een einde weg verstopt en was de weg dermate glad dat we een klein uitstapje hebben gemaakt en vast kwamen te staan op een betonnen paal. We waren niet de enigen die hier aan het glijden waren gegaan want Oscar had het paaltje waar wij opstonden al horizontaal voor ons neergelegd en in het weiland achter het paaltje stonden al meerdere sporen. Helaas kreeg Rogier de auto in zijn eentje niet van het paaltje af en werd het wachten, gelukkig stopte de equipe in de prachtige witte Lancia Fulvia Coupe (zij werden uiteindelijk 4e algemeen) en met 4 extra handen waren we snel weer onderweg. Desondanks liepen we ondertussen al dermate veel achter dat dit het streepresultaat werd.

Door het systeem zonder TC’s en wat klein oponthoud links en rechts liepen we ondertussen wel dermate ver achter op ons schema dat we hebben besloten om 1 pijl te laten liggen en toch op tijd te zijn bij de lunch. Dit bleek achteraf een domme beslissing gezien de einduitslag maar hierover straks meer. Ondanks de slechte derde regularity hadden we een redelijk goed gevoel bij de zaterdagochtend. Later bleek ook dat we maar 1 bordje hadden gemist (de pijl welke we bewust hebben overgeslagen).

Tijdens de lunch was er al stof tot praten gezien diverse uitvallers, het tijdschema, mooie routes en leuke controles.

Na de lunch via een korte bol-pijl van 3 kilometer weer een nieuw wedstrijdgebied in op de ondertussen vertrouwde 1:141.000 Michelin kaarten. Ten westen van Arlon begon de wedtrijd weer echt met direct een regularity, wederom op de 1:141.000 kaart. Op regularity 4 reed je ineens tegen een snelweg aan welke uiteraard niet op de kaart stond dus was het zaak hier zo snel mogelijk overheen te steken maar gelukkig was de volgende situatie meer dan haaks linksaf voor de bebouwing van het desbetreffende volgende dorp en hierdoor was het goed mogelijk om bij te rijden richting de GTC. Achteraf bleek ook hier weer dat we de tripmaster niet goed hebben gebruikt en reden we 63 seconden van de ideaaltijd af, inmiddels begon het al langzaam te schemeren en reden we via een korte bol-pijl naar het gebied ten oosten van Arlon om via regularity 5 richting Munsbach, de overnachtingsplaats, te rijden. Om onverklaarbare redenen deed helaas de display van de tripmaster het niet in het donker en hierdoor besloten we maar traditioneel op de Halda en het tabellenboek te rijden, hadden we dit maar eerder gedaan, we eindigden de regularity op 2 seconden van de ideaaltijd. Hadden we dit maar de hele wedstrijd gedaan, in dat geval hadden we souverein aan kop gestaan. Zo blijkt maar weer, de klok liegt nooit en techniek blijft techniek.

In de middag 1 bordje gemist en hiermee bleek zondagmorgen dat we op een 5e plaats stonden. Het verschil naar de derde plaats leek nog te overbruggen dus we besloten er zondag nog eens goed voor te gaan zitten. Gelukkig hadden we een uur extra geslapen maar dit was ook nodig want op zondag waren er wel TC’s. Relatief wat kortere trajecten van steeds 30 tot 45 minuten maken het leuk rijden, scherp navigeren en goed opletten dat je door het tempo geen dingen mistte.

Eerlijk is eerlijk, de zondag was de mooiste enkele rallydag welke ik in jaren heb meegemaakt. Nauwelijks dorpen en/of bebouwing en via een prachtige route op goede 1:50.000 kaarten trok de karavaan vanuit Munsbach in noordeljke richting naar Verviers. De zondag was goed in balans met duidelijke kaarten, diverse afwisselende systemen, leuke routeopdrachten en links en rechts toch de nodige tijdsdruk om op tijd bij de TC’s te zijn.

Na een heerlijk biertje op het terras van de Van der Valk in Verviers was het tijd voor de lunch en de voorlopige einduitslag. Wat bleek, het volledige klassement was, ondanks het feit dat er geen regularity’s meer waren op zondag, volledig veranderd. De nummer 1 was ineens 5, de nummer 2 was ineens 6 en wij bleken samen met de equipe Eckardt spekkopers te zijn. Met stip klommen vader en zoon Eckardt van 4 naar 1 en klommen wij van 5 naar 2. Het zat dermate dicht op elkaar dat de overgeslagen pijl op de zaterdag ons de wedstrijd met 3 seconden voorsprong had laten winnen. Helaas weet je dit natuurlijk van tevoren niet en maak je in het veld een split second beslissing, in ons geval de verkeerde met het oog op de overwinning maar desondanks zijn we enorm trots op onze prestatie. Pluim dient te gaan naar de organisatie en de marshalls welke een prachtig evenement hebben neergezet wat absoluut meer Nederlandse deelnemers verdient. Met onze 2e plaats waren we de best geklasseerde Nederlandse equipe maar het wordt toch tijd dat deze ouderwetse rij-rally weer wat aanwas van Nederlandse inschrijvingen krijgt want dit verdienen ze echt. Niet manipuleren op de kaart, niet keren op de vierkante millimeter, rijden op oude kaarten en de wedstrijd beslissen op seconden!

Zet de Coppa d'Europa en de Limburgia Trophaeum vast in uw agenda, absolute aanraders!

Rogier Simon 

Equipe # 54 Paul Zweers - Rogier Simon

foto's: Niko Bloemendal

Historie

De Drie Provinciën Rally ontleent zijn naam aan de vroegere Drie Provinciën Rit van de RAC-Noord. De DPR was een fameuze en zware kaartleesrit tellend voor het NK, die zich hoofdzakelijk in Drenthe afspeelde. In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw hebben mijn navigator Jaap Daamen en ik, heel wat dagen en nachten door het Drentse land geploegd. Ja geploegd, want er was altijd erg veel onverhard in de DPR. We hadden het toen dan ook nooit over de Drie Provinciën Rit, maar over de Drentse Prut Rit.
We reden toen met moderne auto’s, maar dat zijn natuurlijk de klassiekers van vandaag!

Rallycontrol

Het mooie initiatief van Jaap Rallycontrol Jongman om de DPR weer nieuw leven in te blazen was voor ons onweerstaanbaar. Dat wilden we weer meemaken. In 2015 met de Mini Cooper ingeschreven en de DPR liet ons inderdaad “genieten” van menig modderweggetje. Met moeite konden we door de slechtste stukken komen, maar het was prachtig. Maanden later vielen er nog emmers zand onder de Mini vandaan. Zwaar maar eerlijk. Dat smaakte naar meer. En een leuke rally maakt reclame voor zichzelf. Maar liefst 107 equipes meldden zich aan de start van de DPR 2016 in Steenwijk.

DPR 2016

Wij natuurlijk ook weer ingeschreven en ons mentaal voorbeid op het natuurgeweld. Want op de laatste zaterdag van oktober verwacht je natuurlijk storm, regen, glibberige wegen, afgevallen bladeren. Kortom herfst. Niets van dat al bij de DPR 2016. De hele dag een strakblauwe lucht en aangename temperaturen. De cabrio-rijders konden hun dakje inklappen en de officials langs de route hun campingstoeltjes en tafeltjes uitstallen.

De uitzetters Carl Verboom en Rutger Kwant hadden toch het verstandige besluit genomen om veel minder onverhard in de route op te nemen dan de vorige keer. En de zandpaden die wel gereden moesten worden, waren door het ontbreken van regen nu net zo goed te berijden als asfaltwegen.
Die stralende zon is prachtig, maar heeft eind oktober ook een flink nadeel. De zon staat namelijk aan het eind van de middag zo verblindend laag dat het verloop van de weg niet of nauwelijks nog te zien is. Laat staan controles langs de route.
Dat de voorruit net zo oud is als de auto, speelt natuurlijk ook een rol. De honderden krassen, pitten en strepen waren prachtig te zien bij dat tegenlicht. Misschien toch maar een keer een nieuw ruitje monteren.

Route

Twee bekwame uitzetters, die niets aan het toeval overlaten, zorgden voor een technisch vrijwel foutloze rally. Het tijdschema was prima. Soms zelfs wat aan de ruime kant.
Twee verschillende uitzetters, dus ook twee verschillende stijlen. Wij hebben altijd met de trajecten van Rutger meer moeite, dan met de trajecten van Carl. De kaartleesvallen van Rutger matchen op de een of andere manier vaak niet met ons DNA. Bij Carl hebben we meer het gevoel dat we de boel doorgronden. Wat trouwens niet wil zeggen dat we het dan ook allemaal goed doen. Want de soms eenvoudig lijkende constructies wiegen je in slaap. Een hele mooie val vonden we een constructie in de grensbenadering bij Witharen, waar je een simpel lusje met de klok mee moest uitsnijden. Ter plekke werd door een dwangpijl de rijrichting anders dan gepland. “So what” zou je denken, maar dat was letterlijk te kort door de bocht. Je kon namelijk door de grenslijn heen nog halverwege in dat lusje komen om in de juiste richting te gaan rijden. Dat werd beloond met een keercontrole, maar daarna moest je pas echt wakker worden, want door datzelfde lusje nu als keerlusje te gebruiken (tegen de klok in) kon je de route weer bij dat lusje oppakken in de juiste richting.
Vlak voor de finish werd de Expertklasse nog getrakteerd op een toch wel heel ludiek gevalletje kaartlezen, namelijk punt 7 van de “Punten vrije route”. Het punt lag in het land, niet op een kaartweg. Hoewel wij dat gebied kennen als onze broekzak (Wij organiseerden bij de vorige ROZ-Classic daar een test) zakte onze broek (met zak en al) toch behoorlijk af toen we ter plaatse kwamen. Twee stempelcontroles op ongeveer 10 meter van elkaar! Iene miene mutte, tien pond grutten 10 pond kaas. We namen de Z en niet de V. Waarom dat goed was weten we nog steeds niet.

Suggesties

Was dan verder wel alles helemaal 100%? Nee, dat is waarschijnlijk nooit en nergens het geval. Het kan altijd beter. We zouden als suggestie een paar aanbevelingen willen meegeven:
Probeer industriegebiedjes en bebouwde kommen nog wat meer te vermijden. Landelijk rijden is zo veel leuker! En voorkom zoveel mogelijk dat deelnemers van de verschillende klassen tegengesteld aan elkaar moeten rijden. En bedenk ook dat op het PC-scherm vertekende, niet meer aansluiting gevende situaties heel erg duidelijk zijn, maar dat dat in een hobbelende voiture toch heel anders is.

Conclusie

Beschouw bovenstaande suggesties alleen als opbouwende kritiek, want we hebben een heel erg leuke dag beleefd. Lekker gereden met vaak scherp kaartlezen, prima lunch en diner en een snelle rekenkamer. De DPR was een goed georganiseerde rally. Absoluut een aanrader voor volgend jaar.

Startnummer 3: Adrie Brugmans – Jaap Daamen

Het was me het nachtje wel………………of toch niet.

Voor de tweede keer hadden Henk en ondergetekende de moed opgebracht om te zien of we opnieuw tijdens de Nacht van Nederland, NVN, wakker konden blijven.
Met frisse moed togen we dan ook naar Wijk bij Duurstede om ons te begeven onder gelijk denkenden. We waren niet de enigen en dat begint zo langzamerhand een probleem te worden op het kerkplein. Het is en blijft een schitterende plek maar zo langzamerhand wordt het te klein. Meer deelnemers gaat een probleem worden maar ik denk dat Eric en zijn crew daar toch anders over denken en een passende oplossing weten te vinden.
Onder belangstelling van veel `Wijkers` die tijdens het boodschappendoen even pauzeerden om ons uit te zwaaien, gingen we van start.

Meteen al een probleem wanneer we voor een afgesloten weg staan. Kennelijk doen we iets verkeerd. Klopt. Na bestudering van de legenda blijkt een geel/zwart gestreepte weg verboden voor auto´s. Dus nu al tijdsdruk en dan nog wel op kaarten schaal 1 : 100.000 waaraan Henk maar niet kan wennen. Maar niet getreurd. De Nacht is nog lang dus dat halen we wel in. Slechts 2 minuten te laat bij TC 1 dus dat valt nog mee.

Vervolgens gaan we via bekend AMAC terrein middels pijlen en punten bij Nijkerk de polder in.
Net over de brug de één na kortste route naar punt 14 levert een keercontrole op. Dus geplande route verder opnemen. Daarbij werd een dubbele pijl, welke vreemd op een brugpijler was geplaatst, over het hoofd gezien en arriveerden we bij TC 2 zonder afsluitend stempel. We waren niet de enigen gezien het aantal dat voor de TC keerden en opzoek gingen naar een stempel.
Ja en dan de daarop volgende trajecten naar het dineradres en via TC 4 naar 5. Lange halen snel thuis door de polder. Tussen TC 3 en TC 4 vonden wij ons Waterloo.

Eerst door keuzes te moeten maken tussen twee mogelijkheden welke nauwelijks meetbare verschillen opleverden. Een halve mm. verschil over ca. 11 km. op deze schaal is geen verschil. Al helemaal niet wanneer de gele weg reeds 60 meter breed is op de kaart.
Dat wordt dus beide mogelijkheden rijden om te zien waar de controle staat. In het eerste geval gokten we goed en vonden het bordje maar in het tweede geval namen we de verkeerde beslissing en dan rijd je 11 km. voor de kat z´n viool. In een evenement van dit kaliber moet dat niet nodig zijn. Vervolgens ging het mis vlak voor TC 4. Met enige tijdsachterstand, 11 km. voor niks inhalen en zoeken In de mist gaat geheid fout. Uiteindelijk waren we 25 min. te laat.
Dit geeft duidelijk aan dat de verhouding in bestraffing tussen het missen van een controle en een minuut te laat bij een TC niet goed is. Wanneer je 5 minuten naar een controle zoekt en vind heb je geen voordeel immers 5 minuten zijn 50 strafpunten en datzelfde geldt ook voor het missen van een controle. Zoeken wordt dus niet beloond. In ons geval dus 25 minuten te laat is 250 strafpunten ofwel 5 controles gemist. Dat haal je nooit meer in. Met dat gegeven hebben we dan ook in de rest van de NVN op twee momenten gekozen tot het afsnijden van de route in plaats van lang zoeken naar de juiste route met controle.

TC 6 in Smilde was leuk bedacht echter de ruimte was wel erg klein. Datzelfde gold ook voor Café René. Volgens mij zijn er genoeg grotere afgelegen plekken te vinden alwaar René zijn Café kan inrichten. En dat is belangrijk omdat een hamburger ´s nachts om een uur of vier onmisbaar is.
De laatste loodjes na de hamburger waren niet erg zwaar echter de special op het bedrijventerrein achter de ons bekende firma Imparts blonk niet uit door juistheid van de bol/pijl situaties.
Nu ken ik dat terrein als mijn broekzak vanwege andere uitgezette evenementen en dan kom ik tot de ontdekking dat de route niet goed was omgezet in bol/pijl. Enkele wegen waren over het hoofd gezien en dus werd de regularity verknald.
Hetgeen mij brengt op de essentie van een regularity. Daarin dient een traject te worden gereden volgens een aangegeven gemiddelde snelheid en wel op de seconde nauwkeurig. Niet meer en niet minder. En daarin dient de deelnemer de route te kunnen rijden zonder fouten te kunnen maken. Maar hoe vaak is het anders en moet je ook nog heftig kaartlezen en controles opschrijven naast het controleren van de rijtijd. Niet nodig. Een klassement krijg je toch wel.
Niet te min, we hebben de finish weer bereikt en dat was het eerste doel.

Met de wetenschap dat ik verslaggever van dienst was werd mij gevraag “wat ga je schrijven” ? Mijn antwoord: “ Daar ga ik nog eens een dagje over slapen.
Terugkijkend op de NVN blijft het een apart evenement binnen de grote hoeveelheid jaarlijkse wedstrijden. Heeft te maken met de gemoedelijke sfeer, het doorhalen door de nacht, simpele kaartleessystemen op andere kaarten dan gebruikelijk zonder fratsen, doorgetrokken bermlijnen, bijgeplakte fietsjes en kaartmanipulaties. Het kan dus wel. Hulde hier voor.
Als laatste aanbeveling zou ik aanraden om vooraf de route eens te laten controleren door een zeer ervaren navigator en dan vergelijkend in donker. Dan zouden de kleine uitwasjes er, waarschijnlijk, nog uitgehaald worden en mag je als liefhebber van een evenement als de NVN niet missen. Tenzij je de `vlooienzak` prefereert.

We gingen niet met lege handen naar huis. Tenminste Henk niet. Hij was één van de drie navigatoren in de sportklasse welke in aanmerking kwamen voor een prijspakker. Een goed opgelost moeilijk kaartlees probleem. Dat kun je aan Henk wel overlaten.
Proficiat aan allen die met een prijs naar `bed` gingen. Dat Wytze met Rutger de grootste prijs mochten meenemen was duidelijk. Rutger is nu eenmaal van een andere planeet.
Veel dank aan Eric en zijn crew voor hetgeen geboden. Als het ff kan zijn we volgend jaar weer van de partij. Tevens dank voor de voorpagina van het routeboek en uitleg.

Hans Brinkman