Foto: Niko Bloemendal

VENI, RALLI, VICI

Als Julius Caesar in zijn tijd de mogelijkheid had gehad om succesvol aan een rally mee te doen, zou hij dit zomaar eens hebben kunnen uitroepen als variant op zijn “veni, vidi, vici” ? Helaas, in de klassieke oudheid kon men nog niet beschikken over fraaie klassieke auto’s. Maar wij gelukkig wel!

Zaterdag 4 juni 2016 was een prachtige dag in Nederland. Perfect voor iedereen die van zins was om activiteiten buitenshuis te ontplooien. Te voet, te paard, per fiets of per klassieke automobiel.
Voor de laatste categorie liefhebbers stond de 21e Classic Gelderlandrit op de kalender. Bij velen die een goed verzorgde dag van uitdagend kaartlezen samen met andere klassiekerliefhebbers kunnen waarderen, is dit een evenement om niet te missen. Helaas had ik nou net op deze dag andere verplichtingen. Extra jammer omdat deze editie de afsluiting van een periode zou zijn.
Het zou de laatste uitvoering zijn onder leiding van de heren Martin Roosenboom, Frans Diepeveen en Jan de Beus. In het rallywereldje is men door de jaren heen zeer gesteld geraakt op de wijze waarop deze harde kern van de Stichting Gelders Rally Team de zaken op orde heeft.
En om deze aflevering dan niet mee te kunnen maken, dat zat mij toch wel een beetje dwars.

Totdat ik de zondag ervoor een telefoontje kreeg waarmee mijn aangegane verplichting in één keer kwam te vervallen. Dat schiep mogelijkheden! Eerst maar eens bij de organisatie aankloppen of er überhaupt nog een reserveplaats in de Expertklasse vrij was. Dat was gelukkig zo.
Ik had echter al eerder nee moeten verkopen, dus de meeste ervaren rallybestuurders waren reeds voorzien van een navigator. Tot mijn genoegen was Oscar Uhlhorn nog vrij en was hij ook nog in staat om een afspraak met zijn wederhelft elegant op een andere dag te plannen.
Zo moet je iets heels moois missen, zo ben je er toch bij. Zo kan het zomaar lopen.

Oscar en ik hebben de Gelderlandrit al enkele keren eerder samen gereden en vooral aan de editie in 2011, toen wij hem gezamenlijk wonnen, hebben wij goede herinneringen. We hadden er dus ongelofelijk veel zin in om deze dag mee te maken. Net als nog zo’n 150 andere duo’s.
Vroeg op de bewuste zaterdag stonden we aldus gereed bij de IJsselhoeve nabij het Gelderse Doesburg. Oscar’s Alfa Bertone stond er weer tiptop bij. Het is alweer anderhalf jaar terug dat we hier succesvol de Classic 500 Challenge in hebben gereden en intussen is de auto van maagdelijk wit omgetoverd in staalgrijs met een contrasterend rood front. Met de deurstickers en rallyschilden erop en de koffie en krentenwegge in onze buiken mochten wij om 8.55 als 25e het erf verlaten.

Wat zou uitzetter Martin nu weer allemaal voor ons bedacht hebben? Het duurde even voor we de eerste controleletter tegenkwamen en dan krijg je wel dat gevoel van twijfel of je toch niet meteen iets gemist hebt…Ik kon het zo snel niet verzinnen. Wel zagen we de geniepige op één na kortste route naar punt 4 via een keerlusje. Je moest dus zeker vanaf het begin goed wakker zijn! Ik zal de lezer niet vermoeien met alle valstrikken die de uitzetter voor ons in petto had. De lezer had er gewoon bij moeten zijn om het mee te maken. Men moest gewoonweg de hele rit goed bij de les blijven. Dat weet iedereen die hiervoor inschrijft en daar komt men voor. De prachtige wegen in de Achterhoek en alle uitdagingen die in de kaarten verstopt zitten. Mag ik deze weg wel gebruiken? Klopt die wegaansluiting wel? Komen we niet op de verkeerde plek uit? Je wordt er wel ontzettend achterdochtig van! Soms zelf te achterdochtig zou in ons geval blijken. Tijdens de regelmatigheidsproef in de ochtend, over het motorcircuit bij Hengelo, had ik de weggepoetste weg kort na het begin wel in de smiezen. Even later meende ik een verschoven weg te detecteren en reden we dus door om dit passend op te lossen. Verderop bleek echter dat ik het niet goed gezien had of toch niet goed gemeten had. En ineens kregen we vreselijk veel haast om naar het eind van de proef te komen! Oscar gooide de Alfa in hyperdrive in een poging om de schade van mijn verkeerde keuze te beperken. Dat duurde echter niet lang (genoeg), toen wij achter enkele reguliere weggebruikers terecht kwamen die op deze zonnige weekenddag niet de ambitie hadden om het verlies van kostbare secondes in te perken. Jammer voor ons.
Zo gaat het in de rallyhobby net als in het echte leven. Er zijn goede keuzes en beslissingen en minder goede. En je weet van tevoren nooit wat de gevolgen zijn. Dat houdt het spannend!

Bij het zeer fraai gelegen Landgoedhotel Woodbrooke in Barchem konden we even bijkomen van onze avonturen. En aansterken met, jawel, de onvermijdelijke rallykroket. Het ochtenddeel was zeker niet makkelijk, maar met nog negen andere deelnemers in onze klasse hadden we het er foutloos van afgebracht. Alleen balen van die verklooide regularity. Martin Roosenboom wist ons echter hoopvol te melden dat de moeilijkheidsgraad in de middag wel een stukje omhoog zou gaan. Nou, dan maar hopen dat we na die fijne lunch een beetje wakker kunnen blijven!
Na de herstart om 12.52 zou inderdaad blijken dat er nog meer uitdagingen in de route verwerkt zaten. Meer verlegde en van de kaart weggepoetste wegen. Voortdurend moest je scherp blijven.
Maar het bleef ook genieten onderweg. De route was prachtig, de Alfa snorde er tevreden op los en het teamwork in de auto verliep perfect. De tweede regelmatigheidsproef leverde gelukkig geen drama voor ons op. En zo kwamen we verrassend vlot alweer terug in Doesburg. Nog wel even de allerlaatste verlegde wegsituatie vlak voor de finish onderkennen en juist oplossen…
We waren het eigenlijk nog helemaal niet zat, het had best nog even mogen duren!

Maar het was ook wel mooi zo. Fijn even nagenieten met een smakelijk biertje hoort er ook bij.
En natuurlijk het licht zenuwachtige overleg met de andere deelnemers. Hoe heb jij dit gedaan? En was dat wel de juiste oplossing? Hè, waar stond die letter dan? Velen in spanning waar ze in de eindstand terecht zouden komen. Het is maar een spelletje, maar toch…Na enige tijd en een zeer smakelijk buffet komen dan de verlossende woorden van de heren organisatoren.
Tot onze zeer aangename verrassing bleken wij ook in de middag (als enige) foutloos en mochten Oscar en ik ons voor een tweede keer overall winnaars van de Classic Gelderlandrit noemen!
Zoals Julius Caesar zou kunnen hebben zeggen: “Wij kwamen, wij reden rally en wij overwonnen”. Zo kan het zomaar lopen.

Ook deze 21e Classic Gelderlandrit mag een prachtig klassiek rallyevenement genoemd worden.
Hulde dus aan iedereen die dit heeft mogelijk gemaakt. Alle officials en andere ondersteunende krachten, de sponsors, maar bovenal de drie mannen die steeds de zware kar hebben getrokken.
Eric Klunder, die het heeft aangedurfd om de leiding van dit evenement op zich te nemen, wacht een grote uitdaging om de erfenis van Martin, Frans en Jan waardig over te nemen. Wij wensen hem en zijn team heel veel succes. En we zullen ons best doen om erbij te zijn met de 22e editie!

Rutger Kwant

Op zaterdag 21 mei staat de Stelling van Amsterdam Rally gepland.

We vonden deze rally vorig jaar een prettige rijrally met een enthousiaste organisatie die ons een week voor de start hielp herinneren dat we nog niet betaald hadden. Altijd fijn zo'n organisatie en blijkbaar kent men je dan want dit jaar worden we op de parkeerplaats al hartelijk begroet door de organisatie. Mijn vrouw krijgt drie zoenen en ik, gelukkig, alleen een hand.

Na het gebruikelijke stickers plakken en kopje koffie is het tijd voor de korte instructie die door de uitzetter Joep Wanders gegeven wordt. De zaal is goed gevuld, blijkbaar is er nog steeds behoefte om bij te leren. Na deze instructies gaan we kijken hoe de sportklasse van start gaat. Het is altijd een zenuwachtig heen en weer geren door verschillende navigatoren die hun auto zoeken. Na de sport mogen wij van start en mag mijn navigatrice zenuwachtig heen en weer lopen en op zoek naar ons autootje. Er starten twee auto's per minuut, dus de documenten moeten snel afgehandeld worden, want je wilt niet nu al achterstand oplopen.

We beginnen met een stukje bol-pijl om er in te komen. Wel opletten want we moeten bij bol-pijl deze keer de langste route nemen. Na deze aanlooproute gaan we verder met grensbenadering. Dit vormt geen problemen en de route is prachtig. Hierna gaan we verder met pijlen-kortste-route en dit gaat op zich ook goed. Wel gaan we even de fout in bij een overgang van de ene naar de andere kaart. Op de eerste kaart staat duidelijk 'na pijl 3 verder op de volgende kaart'. Als instinker staat ook pijl 4 op deze kaart. Op de volgende kaart staan pijl 3 en 4 ook, maar pijl 4 is anders, waardoor je een klein stukje moet omrijden. We trappen er mooi in, maar kunnen deze fout nog herstellen zonder een verkeerd bordje te noteren. Aan het eind van dit traject worden we getrakteerd op een kopje verse koffie die ter plekke gemaakt wordt bij een koffiekar. Erg lekker en even kunnen we ontspannen, hoewel de parkeerplaats niet echt berekend is op zo veel auto's. Na de koffie gaan we weer verder met pijlen-kortste-route gevolgd door punten vrije route. Alleen bij de overgang van de ene kaart op de andere kaart moeten we even op letten, maar voor de rest geen problemen. Gelukkig heeft de uitzetter geen foefjes uitgehaald bij punten vrije route zoals bordjes buiten de straal van 50 meter zetten. En zo komen we bij de lunch. Ja Wilfred, ook deze lunch is weer prima verzorgt met een kopje soep, de bijna verplichte kroket en andere broodjes.

Na de lunch gaan we weer verder met ingetekende lijn met barricades, kortweg baril, over een industrieterrein. Hier zien we een weg die onder tekst op de kaart loopt over het hoofd en pakken zo een foute letter op. De baril gaat over in pijlen-kortste-route en hier berekenen we de kortste route een paar keer niet goed. Maar de route blijft verassend mooi en het tempo zit er goed in. De mini rijd overigens na de motorrevisie steeds beter en het is een genot om in te rijden en het gorgelend geluid van het open lucht filter stoort niet. Tijdens de pijle-kortste-route zien we een klein uitwasje aan de pijl. Volgens ons moeten we over het erf van een boerderij. Heel ongebruikelijk en we staan te twijfelen. Maar dan zien we iemand van de organsiatie en dan vertrouwen we het wel. Op het erf staan een jongetje en een meisje met blokjes kaas die we mogen proeven. Erg leuk en de kaas smaakt prima. Bijna vergeten we de 'K' op te schijven, maar daar helpen de kinderen ons mee. De boerin komt ook nog even kijken, want die vindt dat wel leuk dat er een echte mini over haar erf rijd. Met een volle mond gaan we weer verder. Een leuke onderbreking vinden we, hoe kom je er op. Na dit deel krijgen we weer bol-pijl en hier gaat het fout. De situaties volgen elkaar op, maar dan komen we niet meer de goede situatie tegen. We rijden wat rondjes en komen een situatie tegen die in het routeboek staat en we besluiten die te nemen. Zo komen we wel bij de TC, maar wel fout natuurlijk, want we hadden gewoon rechtdoor moeten rijden totdat we de juiste situatie tegenkomen.

Na deze fout worden we getrakteerd op een testje. Over een bouwterrein mogen we ons helemaal uitleven, heerlijk en de extra pk's van de gereviseerde motor komen nu goed tot zijn recht. Na de test worden we getrakteerd op een patatje. Volgens mij gebruik ik het woord trakteren veel in dit verslag, maar dat is de rally ook: een traktatie. De route is verrassend mooi en de organisatie heeft alles uit de kast gehaald om het de deelnemers naar hun zijn te maken. En dat lukt wat ons betreft prima.

Na dit testje gaan we verder met bol-pijl, weet u nog: de langste route nemen, en dat doen we dus fout. Stom, maar het is niet anders. Dan nog een stukje ingetekende lijn met barricades en dan komen we bij de finish. Hier mogen we nog even een sprintje trekken en krijgen we, als we het goed doen, een lootje voor de loterij met een prijs van de sponsor. En zo komen we bij de finish.

Dan is het napraten en wachten op het diner wat ook weer voortreffelijk smaakt. Was er dan helemaal niets aan te merken op de rally? Nee, eigenlijk niet maar wel op enkele deelnemers. Ik irriteerde me vooral aan een witte Alfa die op de meest smalle wegen in moest halen en zo andere weggebruikers in gevaar bracht. Onverantwoord en blijkbaar beseft die bestuurder niet helemaal dat zijn rijgedrag schadelijk is voor de organisatie en wellicht voor de te organiseren rally volgend jaar. Hopelijk krijgt de organisatie wel weer toestemming van de gemeentes, ondanks dit onbeschofte rijgedrag, want wij willen zeker deze rally volgend jaar ook rijden. Een topevenement!!

Oh ja, bijna vergeten: we zijn uiteindelijk 9e geworden. De hele dag verwent worden en nog in de top-10 eindigen ook, wat wil een mens nog meer?

Richard en Margriet Faas
Classic Rally Team Faas

… toch niet helemaal goed gegaan.

Op het moment dat we ons inschrijven voor de Alzheimer Rally denken wij natuurlijk ook aan het goede doel waarvoor deze rit wordt georganiseerd. Elk jaar neemt het aantal deelnemers toe en ook het bedrag dat dit evenement oplevert. Geld dat weer goed besteed zal worden aan al die noodzakelijke onderzoeken. Op de dag van de rit zelf wordt dit goede doel even door de fanatieke deelnemers vergeten. Dan begint de strijd om de hoogste plaatsen in het klassement.

De dag voor deze rit reizen wij al graag af naar het noorden van het land. Het verkeer zou anders op die vrijdagochtend voor te veel onnodige stress zorgen. Dit keer hadden we ons ook voorgenomen op tijd naar bed te gaan en dat was bijna gelukt. Er waren die avond toch te veel andere equipes in de bar, die elkaar langere tijd niet hadden gezien of al overliepen van enthousiasme voor de aanstaande Tulpenrallye. Door de niet al te vroege starttijden arriveerden de meeste deelnemers toch fit bij De Havixhorst voor de koffie en krentewegge.

Toen de organisatie besloten had om ook bij deze rit een Expertklasse toe te voegen, hebben we ons daarvoor direct ingeschreven. Wij waren vorig jaar immers al derde geworden in de Sportklasse en dan moet je niet zo ´laf´ zijn om in die klasse te blijven hangen. Martin belooft ons altijd bij deze rit minder grappen en grollen op te nemen dan bijvoorbeeld bij de Gelderlandrit of de Classic 500, omdat je ook van het fraaie landschap moet kunnen genieten. Helaas hebben wij dit toch iets onderschat, maar daarover later meer.

Om 18 minuten over 9 reden wij onder de startboog door en hadden al 10 minuten tijd gehad om de juiste route in te tekenen. Een ietwat enthousiaste Marga Bult sloeg bijna een deuk in onze motorkap, toen ze ons, na het gebruikelijke praatje met Bert van den Dool, voor vertrek wilde afvlaggen. De eerste pagina in het routeboek begon met pijlen kortste route volgens het Tulpenrallyesysteem. Zo konden we rustig aan deze 1:50.000 kaarten wennen anderhalve week na de Coppa d´ Europa met 1:100.000 kaarten. De grappen werden doorzien en met vertrouwen vervolgden we onze weg.

Bij de eerste verlegging van een weg vonden wij op het eerste gezicht twee bijna even lange omrijroutes en kozen uiteindelijke net de iets langere. Als je dan geen letter vindt, ga je toch maar even kijken op die andere omrijroute. Al dat gekeer en die extra meters leverden wel een fraaie F op, maar ook een extra minuutje bij de eerste TC. Het is dan wel zuur als je na de middag moet ontdekken dat deze F geneutraliseerd is, omdat enkele andere rijders niet aan deze zoektocht waren begonnen.

Met alle ervaring uit eerdere ritten van Martin passeerden we nog foutloos TC3 om 10 minuten later bij de zelfstart van een regelmatigheidstraject te starten. Een ingetekende lijn moest zo nauwkeurig mogelijk bereden worden met een zo constant mogelijke 45 km/uur. We waren nog maar net goed op weg toen we breed glimlachend bij Nico Bloemendal een verkeerde weg inreden. Snel in de achteruit en nog een keer met een wat minder spontane glimlach de juiste route opgepakt. Die paar gemiste seconden waren vlot ingehaald. Waar zou nu die controle zitten en welke verrassingen zouden we nog tegenkomen?

Al heel dicht bij het einde van deze RP, die ook op de kaart was aangegeven, kon je een verlegging van de weg in de kaart herkennen. Door een weggepoetst weggetje op de kaart kozen wij voor een route linksom, om daarna te ontdekken dat er ook mogelijkheden waren rechtsom door het net verlaten bos. We hoopten nog dat wij goed gekozen hadden, maar moesten bij de lunch al ontdekken dat al deze verwarring ook bij andere equipes een neutralisatie van dit regelmatigheidstraject voor de Expertklasse tot gevolg had. Jammer wel van alle goede bedoelingen van de uitzetter. Het getwijfel leverde ons helaas één minuutjes extra op bij TC4, waar andere equipes nog minder fortuinlijk waren. Na TC4 zou volgens de inleiding van het ontvangen reglement ´het klassement worden gemaakt´. Oppassen dus en nog nauwkeuriger meten.

Op onze route naar een grote voorrangsweg sloot de weg niet zoals op de kaart aan, maar liep eerst iets parallel om daarna te eindigen op een rotonde. Een heel klein minuscuul stukje weg hadden we tegengesteld aan de voorgenomen route gereden, om daarna een omrijroute te bedenken. Een keerlus hadden we tweemaal gereden en niets gevonden. Dat moest dus een gestolen controle zijn geweest. Helaas bleek het voor ons de eerste instinker te zijn.

Net voor de TC5-IN bij het van de ABC-Rally bekende Van der Valk hotel bij Emmen moet je altijd nog even goed opletten. We kennen Martin een beetje en je weet dat hij dan nog altijd een geintje heeft. Voordat je rechtsaf zou slaan om te tanken of voor de lunch, moest je nog wel even het puntje van de pijl af rijden. Helaas kwam je door een keercontrole te veel andere deelnemers tegen en zag de wat minder oplettende (zelf bij het tankstation) dat er nog iets te halen was. Met één gemiste controle en 2 minuten te veel waren wij tevreden over de ochtend. Nicolle Oosterink mocht zelfs heel trots zijn met haar op dat moment als enige foutloze parcours. maar later die middag ging er bij haar ook toch iets niet helemaal goed.

Tijdens de lunch hadden wel alle tijd om de route voor de middag in te tekenen. We hadden het complete routeboek immers al bij de start ontvangen. Ik tipte Gijsbert van Rooijen nog over een grap bij de aan de eind die middag te rijden TEST. Als dank hiervoor hebben we wat later die middag nog even samen naar een mogelijke blokkerende bermlijn bij de grensbenadering gekeken.

We begonnen die middag met een traject pijlen kortste route en konden onze liniaal weer opwarmen met het noodzakelijke meetwerk. Tot TC7 bleek alles te kloppen. De grensbenadering was dit keer wat bijzonderder. Wegen mocht je maar eenmaal berijden. Iemand zei achteraf ´dan is omrijden niet mogelijk´. Twijfel hierover was er even wel en wij kozen er gelukkig voor dit niet te doen bij een kleine verlegging van een weg. Net daarvoor hadden we nog wel letterlijk een controle gemist. Wat boze bewoners hadden de weg met hun auto bijzonder smal gemaakt bij een klein ommetje, waardoor wij dit stukje weg nogmaals moesten rijden om die nodige controle te vinden. Precies op het moment dat ik weer op mijn kaart keek, had ik toch net even in de sloot naast de weg moeten kijken. Volgens Rutger Kwant was dit de enige plek waar de controle kon staan.

Tot aan de TEST was er een lang traject met pijlen, waar wij vlot doorheen reden. Op weg naar pijl 10, die vanaf zijn staart deels was omcirkeld, heb ik wat langer naar de kaart zitten staren. Zou hier toch net niet nog zo’n klein hakje aan zitten. Toen we 450 meter van de te rijden 500 meter naar dit hakje hadden gereden, zag ik op de weg naar links de benodigde M al staan. ´Tjakka´ riep ik nog en noteerde deze letter vol trots. Het kleine beetje twijfel dat ik even had werd na de volgende bocht naar links bevestigd. We hadden toch nog even 50 meter moeten doorrijden, om dan te ontdekken dat Martin ook weer in deze rit een dubbele instinker had opgenomen. Thijs de Beus bleek aan het eind van de middag de enige te zijn die dit allemaal had doorzien.

Bij de TEST hebben we zoals voor ons gewoonlijk weer wat waardevolle seconden laten liggen. Gelukkig wist ik nog het grapje dat we bij de lunch al zagen en begonnen de te rijden ingetekende lijn op de juiste plaats, na een extra rondje om het testterrein en langs de benodigde stempel. Na het gebruikelijke grapje van Martin net voor onze laatste TC, die dit keer door minder equipes werd gezien, konden we met een welverdiend drankje in de hand wachten op de komende einduitslag. Iedereen had wel wat fouten gemaakt en waar zouden wij op de ranglijst eindigen. Drie gemiste controles, 2 extra minuten en 13 seconden op de TEST is al snel teveel.

Vol verbazing bekeken we net voor het voortreffelijke diner de einduitslag. We waren DERDE geworden. Een klein beetje jammer wel dat de equipes Jan Peter - Yolanda Zijl en Peter Dutman - Gijsbert van Rooijen de strijd door autopech moesten staken. Wim Broens en Thijs de Beus waren de terechte winnaars, ook nadat de enige door hun gemiste letter F was geneutraliseerd. Jaap Jongman had vandaag misschien iets te veel stof in zijn ogen gehad in de open Bentley Derby Special uit 1935 van Michel Perridon. Als ´troost´ ontvingen zij nog wel een beker voor de best geklasseerde Vintage auto in de Expertklasse.

Tijdens het afsluitende diner werd een cheque van € 69.000 overhandigd, om verder onderzoek te doen naar de mogelijkheid om door middel van een blik op het netvlies van het oog de diagnose Alzheimer in een nog vroeger stadium vast te kunnen stellen. Toen de toetjes werden uitgeserveerd werden de welverdiende bekers uitgereikt. Peter-Jan Smit wurmde zich eerder nog bij ons aan tafel om ook met ons van de prijzen te kunnen meegenieten. Aan tafel zaten immers ook de winnaars van de Expertklasse Wim en Thijs en de op de vijfde plaats van de Sportklasse geëindigde Toni Bienemann en Edwin Roos, die daarvoor ook een fraaie beker ontvingen.

Het was weer en fantastische dag en hebben al weer zin in volgend jaar. Net als bij de Tulpenrallye moet je dan wel snel inschrijven, omdat ook hier het maximale aantal deelnemers snel is bereikt.

Paul Hooiveld

Equipe 18: Hanja Jonker - Paul Hooiveld

foto's: Gertjan Schutten

Na onze laatste Tulpenrallye in 2013 heb ik nog 1 of 2 keer genavigeerd, maar daarna geen loep, meetlatje of stopwatch meer in de hand gehad.

Onze rode Porsche is afgelopen winter compleet gereviseerd, dus tijd om samen weer eens een rally te rijden. Het werd de Gelderse Vallei Rit. Lekker dicht bij huis, één dag en in het verleden al eens gereden. Ingeschreven in de sportklasse, misschien niet heel handig…
Vrijdagavond alle spullen uitgezocht en klaargelegd, het regelement nog eens gelezen en vroeg naar bed gegaan. Op zaterdag hoefden wij slechts een kwartier naar de startlocatie te rijden, dus allemaal erg relaxt. Totdat op de heenweg mijn klok het niet meer bleek te doen. Zelfs een nieuwe batterij van een ander equipe deed de truc niet. Gelukkig is er altijd nog een stopwatch in de auto aanwezig, dus dat samen met een (op de wedstrijdklok) gelijk gezet horloge heeft het probleem opgelost.

De stopwatch blijken we meteen nodig te hebben omdat de regularity 8 minuten na onze starttijd start. Niks warm draaien, gewoon meteen aan het werk. Gelukkig een niet al te lange regularity en we zijn alert op alle hoekjes. De tijd laat ik een beetje voor wat het is, maar het gaat niet onaardig. Het hele traject tot aan pijl 15 gaat het best lekker. Bij pijl 15 staat een “ cirkel” en kunnen we niet rechtsaf slaan. Overleg, even puzzelen en weer door. Via punten, pijen en een visgraat (niet mijn favoriet) door naar TC2. Op tijd gemeld en daarna even stilstaan om het volgende traject in te tekenen. Goed opletten op een kaart met allerlei pijlen en punten die niet voor jou bedoeld zijn. Pijl 18T hoeven wij niet aan te doen, maar als de weg naar rechts loopt blijken we hem toch te rijden. Keren, terugrijden en ik kom erachter dat we linksaf hadden moeten slaan. Uiteindelijk 2 minuten te laat bij TC3-IN. Tijd voor een rally kroket.

Aan de lunchtafel kom je erachter dat je toch wat roestig bent en domme fouten (13 stuks letters gemist) hebt gemaakt, maar vol goede moed beginnen we aan het middag traject.
We beginnen met grensbenaderen gevolgd door een ingetekende lijn. Vlak na Elspeet moeten we links afslaan om de grens zo dicht mogelijk te benaderen. Door een meetfout slaan we te vroeg linksaf waardoor de volgende situatie niet meer klopt, keren opnieuw meten en de juiste weg gevonden. Op tijd bij TC5 waar we de opdracht meekrijgen om de eerste weg links te gaan. Op een één of andere manier compleet in de war gebracht en daardoor even geen idee wat nou de juiste route is. Auto’s om ons heen keren, rijden nog een keer terug, keren nog een keer en wij staan stil en kijken ernaar. Na even naar de kaart gestaard te hebben denk ik de juiste route te hebben en vervolgen wij onze weg. Bij barricade 2 verlaten we op laatste mogelijkheid de ingetekende lijn. Wanneer we weer terugkomen op de lijn wil ik nog een keer van de lijn af om de lijn dichter na de barricade weer op te pakken. Fijn een letter. Bij barricade 3 is het opletten. Daar staat bij dat route om de barricade te ontwijken niet korten mag zijn dan het overgeslagen deel van de lijn. Daar gaat mijn makkelijke oplossing.

Op naar de laatste barricade en dan de finish. De dag is voorbij gevlogen, in een bekende omgeving heel wat onbekende weggetjes gereden en de navigatiekunsten zijn weer eens getest. Voor mijn idee ging het niet briljant, dus bij de uitslag begin ik onderaan de lijst met zoeken naar onze namen. Wanneer ik die tegen kom bij plaats 24, ben ik niet geheel ontevreden.

Conclusie van het verhaal: leuke rally, fijne organisatie en dit moeten wij weer vaker doen!

Tessa Morsink

Equipe 29 - Rietje en Tessa Morsink

foto's: Dick Groen

Meer foto's van Dik Groen van de Gelderse Vallei Rit en om na te bestellen kun je vinden op www.autopics.nl