Write a comment

Wie had dat gedacht?

Inmiddels zijn we een kleine week verder. Mijn bestuurder Erno Reuvekamp en ik – Miranda Reuvekamp - kijken nog steeds verguld naar onze mooie trofeeën! Op 25 augustus jl. zijn we de winnaars geworden in de Tourklasse van de Happy Midsummer Drive 2019! Wie had dat gedacht? Wij zeker niet.

De dag begon goed. Ruim op tijd vetrokken we richting Kesteren. Ik heb inmiddels geleerd dat als ik tijdens het rallyrijden graag “Zen” in de auto wil hebben, we ook op tijd moeten vertrekken. Want Erno heeft er een hekel aan als we op het laatste nippertje arriveren. De thuisbasis van de Happy Midsummer Drive was dit jaar Molen de Zwaluw in Kesteren. Een prachtige nieuwe locatie in het hartje van de Betuwe. Alles was prima geregeld, zoals we dat van de Happy Drives inmiddels ook gewend zijn. Rallyschildjes op de auto, kopje koffie met wat lekkers en toen konden we starten.

Foto 1: Molen de Zwaluw in Kesteren was dit jaar de thuisbasis voor de Happy Midsummer Drive

Het eerste traject was “Pijlen kortste route”. Goed te doen, zonder rare fratsen. Prima om er in te komen. De zon stond al hoog aan de hemel. We reden dan ook lekker “open”, wat er alleen al voor zorgt dat de dag een feestje wordt. Via mooie weggetjes door Opheusden, Randwijk en Indoormik voerde de route ons richting Heteren. Ruim op tijd arriveerden we bij de TC2. Foutloos, naar later bleek.

Het tweede traject was “Punten pijlen kortste route”. Ook dit was niet echt lastig. Al weten we van eerdere edities dat schijn soms kan bedriegen. Zeker bij de Happy Drives. Via Driel, Elst, Valburg, Andelst, Hien, Dodewaard en Eldik ging het weer terug richting Kesteren voor de lunch. Met daarin een prachtig stuk langs Natuurreservaat Rijntakken en langs de Waal. Op de dijk blijft het goed opletten. Met alle d’rop en d’rafjes. Hier dus helaas vlak voor de finish de letter S gemist…

Foto 2: De oplettende navigator haalt hier onderaan de dijk de S op…

De lunch was prima verzorgd door Molen de Zwaluw. Alles was even lekker. Al blijf je je er altijd wel over verbazen dat veel horecagelegenheden de grootste moeite hebben met de rallykroket-aanvoerlijn. Iedere keer als de dame - met zo’n 8 kroketten - uit de keuken kwam, ontstond er een ware run. Waarbij de meeste deelnemers telkens opnieuw achter het rallykroket-net visten. We hebben ons kostelijk geamuseerd.

Na de lunch startten we de middagetappe met “Grensbenadering”. Direct bij Ochten was het al goed opletten. Rechtsaf de dijk op was een horecagelegenheid. Het was er een komen en gaan van auto’s. De uitzetter had hier nog wel een K aan een lantarenpaal gehangen. En zelfs de oproller heeft deze later gemist…

Foto 3: Hier niet het dijkje d’rop en d’raf…

Ook nu weer veel dijkjes waar het goed opletten is. Zo moet je controle O onderaan de dijk na IJzendoorn niet hebben en controle Z juist wel!

Foto 4: Maar hier juist wel!

Qua tijd zit de route straffer in elkaar dan ’s ochtends. We arriveren te laat bij de TC5. Niet goed voor de “Zen”… Via “Punten kortste route” vervolgen we de route richting Kerk Avezaath, Bergakker en Kapel Avezaath. Daar missen we de helaas de tweede W. Da’s jammer, want daardoor rijden we ook maar één rondje om het prachtige witte kapelletje.

Foto 5: Twee rondjes om de Agatha Capel, goed voor 2x controle W

Via Wadenoijen, Geldermalsen, Buren, Zoelmond, Ravenswaaij, Rijswijk en Maurik rijden we nu richting de Neder-Rijn. Ook hier volgt weer een mooi stuk langs het water. Vlak voor punt 20 zit nog een leuke instinker. Er is een stukje weg gemanipuleerd, waardoor de oplettende equipe hier controle R kan noteren. Ook vlak voor Rhenen is het nog even goed opletten. Na wat heen en weer rijden vinden we daar uiteindelijk controle K. Maar dat dan ook bij ons de warmte begint toe te slaan blijkt wel uit het feit dat we gewoonweg ‘vergeten’ de ingetekende lus naar punt 26 te rijden. Dat kost ons stempel Z. Met niet helemaal het goede gevoel rijden we naar de finish en leveren onze controlekaart in.

“Nou ja, we zullen wel 5e zijn geworden”, zeggen we nog tegen elkaar, als de prijsuitreiking begint. “Net geen beker…”. We zijn dus stomverbaasd als Joan het verlossende woord spreekt. “En de winnaars van de Tourklasse 2019 zijn… Erno en Miranda Reuvekamp!”

Wow! De glazen trofeeën zijn echt mooi! Zeker vergeleken bij de plastic bekers die we tot nu toe hebben gewonnen. We pronken hier later dus ook nog even mee op de parkeerplaats, op onze mooie CAAB! En ze hebben inmiddels een ere¬¬¬¬¬¬plaats gekregen in ons toilet annex prijzenkast!

Foto 6: Deze mogen gezien worden!

Bedankt voor een superleuke dag, de mooie route en de goede organisatie. Graag tot volgend jaar. Jawel, dan doen we mee in de Sportklasse…

Erno en Miranda Reuvekamp
Equipe 102

Write a comment

Uitdagend en gezellig

Dat kenmerkt de Classic 500 Challenge. Paul van de Riet en Jürgen Donders schreven gezamenlijk onderstaand verslag. Helaas heeft Paul alleen de eerste dag meegereden en daarom completeert Jürgen dit verslag vooral met zijn ervaringen op dag 2.

Een regendansje op vrijdagavond had gewerkt. Tijdens onze vorige rally, in een toeristisch, dichtbevolkt gebied met mooi weer, hadden wij veel te maken gehad met fietsers, wandelaars en het prototype zondagsrijder op zaterdag. Wij waren wel toe aan wat regen om deze groepen bij deze rally thuis te laten blijven. Zo verschenen wij op zaterdagmorgen aan de start van de Classic 500 bij een regenachtig Toekan hotel in Zwolle.

Een ruim dozijn klassieke auto’s stond bij onze aankomst reeds onder de overkapping van het hotel geparkeerd. Naar ons idee niet helemaal de bedoeling van de uitzetter of het hotel, maar het creëerde wel een heel leuk sfeertje. Het weerzien met bekenden deed de rest, dus de stemming was ondanks de regen vooraf al opperbest.

In de ochtend zaten een paar listige valletjes van de uitzetter. Zo stond er een vrij punt (altijd lastig) op 330 meter afstand van het begin van de weg. Aan het eind van de weg leek je nog zo’n 50 meter over te houden tot het einde van die weg. Maar Martin had het einde van de weg op de kaart zo’n 50 meter naar achteren verplaatst. Velen schreven dus de controle B, die echter op 280 meter afstand stond i.p.v. op 330. Vergelijkbare vallen zouden er nog meer volgen….

Een sublieme val was een wegverlegging in een omrij-constructie. Velen hadden het door dat er een stukje route moest worden opgehaald door een wegverlegging. Dat leek vrij eenvoudig door op het einde van de weg rechts te gaan. Op de kaart maakte de betreffende weg echter een knik naar rechts, waardoor ‘aan het einde rechts’ een stukje tegengesteld rijden opleverde. Scherp blijven op iedere meter van de weg bleef het devies.

De stemming zat er bij de meeste deelnemers bij de lunch nog steeds in. Het was inmiddels droog, maar zoals bleek hadden wij de regen eigenlijk niet nodig gehad. Iedereen was te spreken over de heerlijk rustige rijwegen die de uitzetter had gevonden voor ons deelnemers. Wij hadden het idee dat het super goed ging. Wij hadden naar onze ‘bescheiden’ mening alle vallen ontweken en het kon niet anders dan dat wij op weg waren naar een topklassering.

Met hetzelfde goede gevoel continueerden wij onze route in het middagtraject en wederom stelde Martin ons niet teleur. Heerlijke routes, uitdagende constructies, maar desondanks voldoende tijd om zonder ‘haast’ de trajecten te rijden.

In de middag zat nog een heikel moment voor Jürgen. Op 2 bijna even lange routes had hij zo vaak de afstanden gemeten met een prikpen en een cellofaantje, dat er een puntje inkt precies midden op een kruising was achter gebleven (zie foto). Na een route-opdracht ‘Doorgaan met punt 5’ moest (dus) opnieuw de op-één-na-kortste route worden geconstrueerd. Bij Jürgen dus rechtsom (met de wijzers van de klok mee) om de rotonde (op de kaart) dus. Niemand anders had die ‘rotonde’ op de kaart staan, wat hij haast niet kon geloven. 

Het leuke aan een tweedaags evenement is dat iedereen ’s avonds in hetzelfde hotel bijeenkomt en verblijft. Dat geeft de ruimte voor goede gesprekken aan tafel. Gesprekken die in ons geval vergezeld gingen van veel leedvermaak, want wij hebben hartelijk gelachen om de vallen waar wij met open ogen toch ingereden zijn. Heerlijk als een uitzetter je het gevoel weet te geven dat je alles goed doet, maar dat achteraf blijkt dat je veel gemist hebt.

De volgende ochtend beloofde het een stralende zomerdag te worden. Ook de grappen en grollen van de uitzetter beloofden het weer een enerverende en uitdagende dag te laten worden. En dat werd ruimschoots waargemaakt. De tweede dag had wat dat betreft dezelfde dynamiek als de eerste dag.

Enkele wegverleggingen waren echter wel zodanig klein, dat velen er niet op aan sloegen. Zo miste Jürgen op deze dag een verlegging van een brug, waardoor er weer een foutje achter zijn naam kon worden genoteerd in de rekenkamer. Martin heeft dit in zijn epiloog ook erkend en draagt er zorg voor dat afwijkingen volgend jaar een minimale afwijking hebben van 80 meter.

Maar de domste fout van die middag zat hem in de staart. Op de kaartwegen tussen pijl 9 en de laatste pijl 10 op de op-één-na-laatste kaart, stond een verbindingskenmerk (een omcirkelde A) weergegeven om duidelijk te maken welke kruising op de volgende kaart (met een onbekende schaal!!) dezelfde is. Uiteraard stond deze letter A niet op de kortste route, maar toch heeft Jürgen zich laten verleiden om de route toch via dit punt in te tekenen, terwijl er toch een beduidend kortere route bleek te zijn. Bijkomende pech was dat de fout pas werd ontdekt juist nadat de controleletters van het klad waren overgeschreven op de officiële controlekaart. Enig gevloek kon worden waargenomen in de auto van de equipe Zuiderwijk-Donders…. Van een A kon immers nooit meer een Z worden gemaakt….

Met een tweede plaats voor laatstgenoemde equipe en helaas een DNF voor Paul van de Riet en Gerard van Egmond, kijken wij terug op ene bijzonder geslaagd evenement waar we volgend jaar zeker weer bij zijn. Hopelijk jullie ook!!

Paul van de Riet en Jürgen Donders

Write a comment

Dit jaar is de ‘7 uren van Emmeloord’ omgedoopt in ‘De 7 uren rally’. De organisator van de rit wou zich niet beperken tot de omgeving van Emmeloord en koos als startlocatie het Van de Valk hotel in Wolvega. Een uitnodiging voor de rit hadden we al eerder ontvangen en toen er een mooi arrangement dit hotel voorbij kwam, besloten wij ons gelijk in te schrijven. Het is nooit een straf de avond voorafgaande aan een rit andere deelnemers te ontmoeten. Je kan je dan samen wat beter voorbereiden op hetgeen komen gaat. Ook worden veel tips en tricks uitgewisseld. Tot de aankomst van onze medeteamleden zaten wij in ieder geval prima aan het strand van Wolvega.

Het reglement voor de 7 uren was niet ingewikkeld en leek zelfs een beetje op dat van de Classic 500, die wij een weekend eerder ook al hadden gereden. Naast de bekende systemen ingetekende lijn, pijlen kortste route en grensbenaderen was er bij de 7 uren ook nog een combinatiesysteem gemaakt. Bij de Classic 500 had je nog pijlen kortste route over zo weinig mogelijk rode wegen en een ander systeem met rode, witte en groene punten, waarbij de respectievelijk de kortste, één na kortste of vrije route moest rijden. Bij de 7 uren hadden ze besloten deze twee systemen samen te voegen. Naar witte punten zou de kortste route en naar blauwe punten de één na kortste route gereden moeten worden, waarbij je géén gebruik mocht maken van rode wegen. Dit is geen systeem om een rit mee te beginnen.

Om bij de start niet te treuzelen, begonnen wij maar direct met het eerste punt. Op nog een vijftig meter vanaf het hotel had je de keuze een parallelweg te nemen of over een bermlijn de rotonde en rode rechtere (dus ik dacht kortere) hoofdweg. Bermlijnen zouden immers de aansluiting op een weg niet blokkeren. We zagen nog wel een controleletter E langs de parallelweg staan, maar besloten deze niet te noteren. Het was vast een instinker van de organisatie. Wat verder op de route net voor een afslag vanaf het tweede punt leek het ons toch verstandiger de route maar op een rustig plekje geheel in te tekenen. De eerste misser van de dag kon ik gelukkig nog corrigeren, omdat toen pas het kwartje viel dat we ook géén rode wegen mochten rijden.

Met verbazing keek ik naar de deelnemers die een weg vanaf punt 2 inreden, waaruit ik van plan was te komen. Bij nogmaals meten ontdekte ik ons onjuist voorgenomen lusje linksom langs punt 2 en besloot dan ook dit lusje rechtsom te rijden. We pakten 2 maal de scherprijder C en langsrijder A, terwijl we al na één keer deze route hadden moeten doorrijden. We hadden nog maar twee punten gereden en gelijk al twee fouten genoteerd. Gelukkig hadden we toen nog niet door hoe slecht we bezig waren. Iets verder op de route kwamen we nog een paar twijfelaars tegen, die een omrijroute naar punt 5 zochten en daarbij ook over rode wegen wilden rijden. Na ontvangst van de uitleg snapte ik pas hoe je het had moeten doen. Daar waren maar weinigen in geslaagd.

Op de tweede kaart ontdekten we een geniale grap van de uitzetter. Het leek erop dat de snelweg op de kaart compleet was verschoven. Een eerder foute lokker J besloten we na een juiste I toch op te schrijven, omdat je naar onze beleving dan meer van de route zou rijden (dit bleek niet zo te zijn). We werden nog trotser op onszelf toen we even later een verlegd weggetje zagen, een omweg vonden, op deze omweg een rood deeltje van een weg wisten te omzeilen, maar achteraf helaas niet zagen dat deze omweg ook was verlegd. Net voor de koffiepauze bij Carrosso in Oldemarkt vonden wij een lange omweg op de kaart, die gelukkig werd afgesloten met een opvanger NVO, maar hadden dan niet het gemiste punt 11 met twee controleletters en nogmaals de stempel bij de opvanger met NVO op de controlekaart moeten plaatsen. Met verbazing vergeleek ik mijn controlekaart met die van Jürgen Donders. Wij hadden twee rijen meer gevuld. Helaas bleken dat allemaal fouten te zijn.

Met de nodige naïviteit dat we wel heel goed bezig waren vervolgden we onze route na 20 minuten verplichte koffiepauze en 9 verloren minuten. Op weg naar de start van het bemande regelmatigheidstraject moesten we proberen wat deelnemers in de sportklasse in te halen, om niet de druk van die 9 minuten te laat te blijven voelen. Op een splitsing voor een dijk passeerden we een zestal equipes die twijfelden of ze nu de letter C of de daarachter geplaatste U moesten noteren. We lagen weer lekker op schema bij de start van de RP. De route was niet moeilijk. We zagen vooraf al een te rijden lusje vanwege het ontbreken van een aansluitende weg, hadden wel wat moeite met keren op een dijk en vonden de verscholen tijdcontrole bij een afritje van de dijk 6 seconden te laat. Wel hadden we nog wat moeite gehad met de wisselende snelheden, omdat de uitzetter de afstand en tijd in de tabel bij die wisselingen niet liet doorlopen.

Doordat er op het laatste gedeelte van het traject van de ochtend geen mogelijkheid meer was om na wederom een NVO een gemiste route met barricade 5 te rijden, werd ons nog een aantal fout te noteren controles bespaard. We misten nog wel een langsrijder R op een blinde lijn waar we wat moeite mee hadden, omdat in onze beleving de afstanden niet klopten. Ik had ook beter die tip van Truus Bakker op de avond voor de rit moeten onthouden, dat je de schaal van de kaart moet controleren. Dan had ik al eerder ontdekt dat deze kaarten zo’n 5% te klein geprint waren. Vlak voor vertrek bij de prima lunchlocatie Van der Valk Sneek werden we bij een blik op het scorebord wreed wakker geschud. We hadden al 9 fouten gemaakt, waarvan er uiteindelijk één door een foutje van de uitzetter werd geneutraliseerd.

Het verslag van het nog dramatischer verloop van de middag zal ik beperken tot het ergste. Door een wandeltocht om Sneek werd de route op het laatste moment aangepast. We moesten een extra kruis op een weg zetten en mochten bij uitzondering een deel van de route in beide richtingen rijden. Dat tegengesteld rijden begreep ik niet en zag dan ook niet de mogelijkheid door een tunnel de route te vervolgen, waar ik aannam dat een deel van de snelweg was weggepoetst. Door een veel te lange foute route liepen we 6 minuten achter op het schema. Hierdoor besloten we net iets te snel de route naar de TC af te korten en misten weer eens een letter. Op nog geen 2 kilometer voor het einde van de rit kwam de genadeklap. Ik ontdekte een verlegging van de weg, die in werkelijkheid niet verlegd bleek te zijn, maakte een omweg en pakte hierdoor de verkeerde afsluitende stempel. Op de route via deze niet verlegde weg stonden nog drie juiste letters en een stempel. We kregen dus VIJF fouten op één missertje.

Uiteindelijk hadden we 8 fouten in de ochtend, 9 minuten vertraging op de route en 6 seconden op het regelmatigheidstraject. Daarbij komen nog eens 12 fouten in de middag en 6 minuten vertraging. Voor diegenen die de complete uitslag hebben gezien, komt daar ook nog een aantal strafpunten bij voor (iets) te hard rijden, waar wij toch echt ons best doen om dit te voorkomen. Het is dan nog een wonder dat we niet helemaal laatste zijn geworden. Het gevoel over deze 7 uren was even niet goed, maar het geprutst valt onszelf alleen maar te verwijten. Anderen wisten wel en normale hoeveelheid fouten te maken. We mochten uiteindelijk samen met ons team, waarvan drie equipes wel in de top drie wisten te eindigen, nog wel de teamprijs in ontvangst nemen.

Als we ons drama even buiten beschouwing laten, kan ik dit verslag toch nog positief afsluiten. Na het bestuderen van de uitleg moet ik toegeven dat de route goed in elkaar zat. Het weer was prachtig en start-, lunch- en dinerlocaties bij Van der Valk buitengewoon goed. Ook was de route ondanks de wandelroute bij Sneek prima te rijden en zorgden wij voor weinig overlast bij andere recreanten te voet en op de fiets. Namens alle deelnemers mag ik denk ik wel de organisatie bedanken voor deze mooie rit en zullen volgend jaar een nieuwe poging doen op een betere prestatie bij ‘De 7 uren van …’. Ik ga volgende week waarschijnlijk nog wel een KLIPje rijden om mijn gedeukte zelfvertrouwen weer wat op te krikken…

Equipe .., Hanja J. en Paul H. (we schamen ons teveel…)

Write a comment

Zaterdag 1 juni 2019, 07:00 uur ’s ochtends.

Wij – Erno en Miranda Reuvekamp - zijn er klaar voor. Reglement gelezen, rallytas gepakt en Sir JAG – onze Jaguar XJS Convertible – gepoetst en volgetankt. Op naar Heerhugowaard voor de Stelling van Amsterdam Rally (SVAR). De zon schijnt; het kapje kan eraf. Het belooft een mooie dag te worden!

Bij Hotel Jules in Heerhugowaard worden we allerhartelijkst ontvangen door de bemanning van de inschrijftafel. Iedereen heeft er duidelijk zin in. Met startnummer 78 in de Tourklasse vertrekken we pas om 09:34 uur. Nog tijd zat voor een kopje koffie en een heerlijke donut.

Waarom we in de Tourklasse zijn ingedeeld ontgaat ons. Sir JAG is toch echt nog geen 30! Al vinden we het niet erg. De routes van de Tour- en Comfortklasse zijn immers gelijk. En de deelnemers even fanatiek. Van ons mag het onderscheid sowieso worden opgeheven!

We gaan van start met gecombineerd “Pijlen kortste route, Punten kortste route en Punten één na kortste route”. Goed opletten dus! Na eerst een stukje industrieterrein gaat het al snel de mooie Noord-Hollandse polders in.

Vanaf Valkkoog gaan we over op “Grensbenadering”. In de buurt van De Stolpen blijken we niet over het Noordhollandsch Kanaal te kunnen. Er wordt aan de brug gewerkt. Hoe komen we nu aan de overkant van het water? We volgen de dwangpijlen. Wat we dan nog niet weten is dat dit - voor ons - de rally wordt met de meeste dwangpijlen ooit!

Verkeersregelaar in ‘t Zand

De eerste omleiding leidt ons via ’t Zand. Daar is het op zaterdag een drukte van jewelste. We staan middenin het plaatsje stil en kunnen geen kant meer op. Verkeersregelaars proberen het verkeer in goede banen én over een smal bruggetje te leiden. En de tijd tikt door. Veel te laat arriveren we bij TC2.

Opstopping in 't Zand

Snel vervolgen we onze route richting Julianadorp. De “Ingetekende lijn” voert ons bijna de duinen in richting De Kooy, voor de koffiestop. We besluiten geen koffie te drinken, maar gelijk verder te gaan. We hebben immers al veel tijd verloren.

Ruim 1,5 kilometer kaarsrecht onverhard bij Oterleek

8 minuten na het vertrek bij de koffiestop is de zelfstart van de “Regularity”. De gemiddelde snelheid is 36 km per uur; de tijdtabel in kilometers. Sir JAG heeft een mijlenteller en (nog) geen tripmaster aan boord. Dat wordt dus een uitdaging! Zeker als je dan de start van de “Regularity” niet kunt vinden! Want de “Ingetekende lijn” voert ons over een bruggetje wat we later zelfs op Google Maps niet kunnen terugvinden. Dus toch maar een bruggetje verder en gekeerd, ondanks dat dat reglementair niet mag.

We starten - door al het gehannes - te laat met de RP. De route is niet moeilijk: een stuk “Ingetekende lijn”, gevolgd door “Pijlen kortste route”. Maar nog “op de seconde nauwkeuring rijden” kunnen we wel vergeten. RP dus geheel verprutst. En door alle stress ook nog in de instinker van Jurgen Donders getrapt. Want via het graspad naar “End Regularity” rijden levert wel de “Y” op, maar blijkt niet de kortste route naar de volgende pijl. Maar dat zagen we natuurlijk pas nádat we hem hadden genoteerd…

Goed opletten levert hier een L op!

Op kaart 4 gaat het verder met “Pijlen kortste route, Punten één na kortste route”. Waarbij de uitzetter ons in Wieringerwaard lekker aan het puzzelen zet. Want via welk bruggetje rijd je nu de één na kortste route? Het maakt uiteindelijk niet uit. De beloning, de letter E, volgt pas op het einde. Bij Langereis gaan we over naar kaart 5: “Ingetekende lijn met barricades”. Nieuwe omleidingen met dwangpijlen – minstens drie - zorgen ervoor dat we stevige stukken omrijden en nog veel verder uitlopen qua tijd. We zijn blij als uiteindelijk Hotel Jules en de rallykroket in zicht komen…

Daar aangekomen blijkt dat alle verloren tijd door de file in ’t Zand en het veelvuldig omrijden in het geheel niet worden gecompenseerd. Sterker nog: onze starttijd na de lunch is zelfs vervroegd! Dus rest ons slechts negen minuten voor een sanitaire stop, lunch en het tweede bulletin. Er is een hardloopwedstrijd, dus vervallen de vrije punten 4 en 5.

We graaien een broodje van het buffet, klokken een glas melk achterover en melden ons – al kauwend – weer bij de starttafel voor de middagetappe. In de auto voelt het alsof we weer onze eerste rally rijden. Geen tijd om te eten. Wat een gestress! Alles bij elkaar zorgt het ervoor dat we ook ’s middags niet echt in de goede flow komen. Geen “zen” in de auto. Maar dat zal juist wel juist de bedoeling zijn geweest…

We crossen in Heerhugowaard eerst weer over het industrieterrein. Op zoek naar letters! “Punten vrije route, Punten kortste route en Punten één na kortste route”. Door elkaar. Wij houden niet zo van industrieterreinen. Maar al snel wordt de omgeving weer mooi. In de buurt van Oterleek volgt een werkelijk prachtig stuk onverhard, kaarsrecht door de polder. Sir JAG sputtert af en toe wat tegen. Het gras schuurt langs zijn buik. Maar wij genieten! Mooie weggetjes, kapje eraf en zon, wat wil je nog meer? Een tube zonnebrandcrème misschien? Want neus, schouders en armen zijn inmiddels aardig verbrand!

Doorgetrokken bermlijnen te over! Je moet ze alleen wel zien... 

Wel raar dat we bij “Punten één na kortste route” telkens geen letters vinden… En dat dit zo vaak door woonwijken gaat… Later blijkt waarom. Minuscule kleine streepjes zorgen voor… doorgetrokken bermlijnen! Niet één keer, maar wel zes keer! Zelf met leesbril én loep nauwelijks te zien… Chips!

Ook zonder omleidingen in de middag blijkt het tijdschema krap. We arriveren te laat bij TC6. Een lekker ijsje maakt veel goed, maar zorgt er wel voor dat we de Y met aanwijzing HK missen. Met behulp van “Grensbenadering” vervolgen we de mooie route. Vlak voor Spijkerboor naderen we een supersteil bruggetje. Help! Gaat dat met ons slagschip wel goed? Maar Sir JAG nam ook dit bruggetje moeiteloos.

De derde kaart stuurt ons via Markenbinnen, West-Knollendam en TC7 richting Krommenie. En al liepen we hier geen verdere tijdsachterstand op, dat hebben we ruimschoots “goed” gemaakt door op de volgende kaart verkeerd te rijden. En op de snelweg richting Beverwijk terecht te komen. Snel keren bleek niet eenvoudig. Teneinde niet te worden gediskwalificeerd hebben we toen maar besloten vanaf dat punt direct naar Villa Westend te rijden. Dat we deze rally geheel verprutst hadden, was inmiddels toch al wel helder.

Lijfspreuk van Sir JAG en vele anderen, op het toilet bij Hotel Jules in Heerhugowaard

We zijn met Sir JAG in de Tourklasse op de 17e plaats geëindigd. Wat ons nog niet eens heel erg tegenviel. Want gezien de enorme hoeveelheid strafpunten in álle klassen was het voor iedereen gewoon een lastige rally. De mooie locatie aan het water, een verkoelend biertje op het terras en de lekkere BBQ zorgden nog wel voor een goed einde van een vermoeiende dag.

Tot volgend jaar!

Erno & Miranda Reuvekamp