1e dag;
Donderdag de 22e maart zijn we vertrokken vanuit Maasbracht richting Maastricht waar we in de regen aankwamen. Na ontvangst door de  organisatie zijn wij om 08.50 gestart. Tot de middaglunch op de Nürnburgring hebben we verschillende kaartleesopdrachten gehad waaronder bol-pijl langste route,  punten-pijlen en grensbenadering, deze zullen in de meeste secties steeds terug komen. De route liep over de Hoge Venen in België waardoor we op de hoger gelegen delen hiervan nog flink wat sneeuwweggetjes hebben gehad, echter nog steeds met regenval.  Vanuit  de Nürnburgring zijn we met ongeveer dezelfde kaartleesopdrachten richting Weinheim gegaan, met de nodige valstrikken van René Smeets, waar de 1e overnachting was. Na aankomst werd er dus onder een glas in de bar de route met elkaar geëvalueerd want na 472 km had éénieder wel iets meegemaakt. Het hotel was weer helemaal top alsook het eten.
 
2e dag;
Vanuit Weinheim begonnen we wederom 0m 08.50 met laaghangende bewolking richting Rothenburg ob der Tauber. De kaartleesopdrachten waren wederom afwisselend zoals de dag ervoor en voerde ons door een geweldig gebied met mooie wegen door dorpjes waar  zelfs nagenoeg geen verkeer was. De lunchlocatie was binnen de oude stadsmuren.
Na de lunch zijn we richting Regensburg gereden  over de wederom geweldige weggetjes door bosrijk gebied waar ook hier nog sneeuw lag. In de bar na aankomst, we hadden nu in het totaal 972 km gereden werden wederom de nodige verhalen verteld. Het hotel was ook weer geweldig. Bij de organisatie was ook een man die de wagens bewaakte gedurende de nacht en dit toch wel een geruststellende gedachte was tijdens onze nachtrust.
 
3e dag;
Vertrokken uit Regensburg ging het na Tsjechië aangetipt te hebben met een lus door Oostenrijk en wederom terug naar Tsjechië waar de lunch in Volary werd genuttigd. Gedurende deze  5e sectie kwamen wij door hoog gelegen ski gebieden ( 1000 mtr.) waar iedereen verbaast stond  te kijken. Dit was wederom een geweldige route met overal nog veel sneeuw op zowel wegen als de rest van de omgeving en op sommige plekken reed je tussen een wal van sneeuw. Er werd nu een nieuwe kaartleesopdracht toegevoegd en wel route op kaart. Hierbij moest je vanuit een geschreven tekst de route intekenen op kaart. Deze routes waren geweldig langs nu nog bevroren meren.

Na de lunch ging het steeds verder Tsjechië in en werden dorpjes en bewoners steeds sporadischer. Kwam je door dorpjes dan werd er gezwaaid, gejuicht en natuurlijk foto’s gemaakt. Op de finishlocatie te Ceské Budejovice  (Budweis) werden we ontvangen, na 1354 km. gereden te hebben , met een glas prosecco.
Na het laatste diner met zijn allen werd de prijsuitreiking gedaan waarvan de prijzen weer in overvloed waren. De besten in hun klasse kregen zelfs een overwinningskrans.
 
Voor de volledigheid wil ik nog vermelden dat er in iedere sectie, waarvan er 6 waren in de route,  regularity’s waren opgenomen, minimaal 2 per sectie.  Deze moesten gereden worden met een gemiddelde van 50 km/h. wat goed haalbaar was en met een maximale lengte van 20 km.

 
Mag ik als laatste de organisatie en Marshalls bedanken voor de route en accommodaties die ze ons voorgeschoteld hebben.  Ze verdienen alle lof in deze geweldige en vriendschappelijke rally en zullen mijn vrouw en ik volgend jaar in 2019 met de jubileumuitgave wederom aan de start verschijnen.
 
!!!CHAPEAU!!!

René van Bussel 

Equipe # 58 | Ilse van Bussel - René van Bussel | DAF 55 London-Sydney

Het is zaterdag 17-maart, bijna half 8 ‘s ochtends en ik zie René al in de auto zitten. Hup, de auto in en de modus gezelligheid aan. Vandaag is de Hiske-René 5.0, je zou er haast aan gaan wennen.

Normaal gesproken navigeer ik mijn broer (Boele). Die rally-combinatie komt kennelijk niet zo vaak voor. We zijn beiden lid bij de AMAC waar we veel mede-rallyers hebben leren kennen, waaronder René. Hij vroeg mij laatst of ik met hem de Gelderse Valleirit wilde rijden. Uiteraard moet dit in de Expert-klasse, want René houdt wel van een beetje uitdaging. Voor mij ook een grote uitdaging, want ik navigeer dan ineens tegen ‘de bekende namen’. Aan de andere kant.. ik word liever laatste met veel fouten dan dat ik lang in een lagere klasse blijf hangen.

Inmiddels zijn we bij de start bij Cantharel in Apeldoorn. Een warm welkom met koffie en gebak. Omnomnom. De tijd vliegt voorbij en ik was even vergeten dat er een routeboek opgehaald kon worden 10 minuten voor de starttijd. Routeboek: Check. René: Waar is hij? Oh help. Iemand tipt me: Oh René zit al in de auto. Is dat een typisch Expert-klasse iets? Blijf ik grappig vinden. Anyway, goed begin: Het belooft weer wat voor vandaag!

We starten iets na 09.00 als tweede equipe. Niet ideaal voor mij. Doordat ik snel inteken raken we daardoor snel aan kop en zien we weinig competitie. Daardoor wordt mijn bestuurder een beetje zenuwachtig. Zitten we nog wel goed? Om die reden toch maar een navigeerfoutje gemaakt, waardoor we gezellig andere auto’s in de buurt zien. Focus op de goede route. Intussen bespreken we in de auto onze belevenissen van de week en wat een mooie uitzichten we zien. Het is altijd gezellig en tussen het praten door volgen mijn strakke aanwijzingen. We besluiten minder te kletsen, want we zitten in een competitie en focus is belangrijk.

René, aka “de Havik”, heeft alle letters scherp op zijn vizier en met een lekker vol controleblad komen we aan bij de lunch. Waren we toch wat afgeleid door al die naakte vrouwen onderweg? Lachend werd ons verteld dat we 9 fouten hadden gemaakt. Oeps. We bleken niet de enige te zijn en de tussenstand was daarmee voor ons op plaats 10. Dat voelde OK als beginner in de Expert-klasse, maar het aantal fouten vond ik toch veel. Later zijn er een groot aantal letters geneutraliseerd (resterend: 4 fouten voor onze equipe).

Na de lunch: Het middagtraject. Bij het openslaan van het Routeboek schrok ik van de hoeveelheid oranje cirkeltjes die bij punten, pijlen of lijnstukken stonden. Ik heb ze nageteld, maarliefst 28 tekens op de kaart. Fjieeuw, gelukkig hoefden we maar een selectie hiervan in de route op te nemen. Bleek een stuk simpeler dan gedacht. In verhouding tot de ochtendetappe was het begin van de middag een beetje saai. Een aantal wat langere stukken rechtdoor en we werden verleid om meer van de omgeving te genieten. En dus leuke projecten op het werk en de vakantie in Florence te bespreken. Spontaan hier dus ook een letter niet gezien in het voorbij rijden. Oeps, focus!

De regularity stond nu op het programma: Rustig rijden, goed kijken naar de juiste route en de letters opschrijven. We gingen goed, en na Pijl 3 gaf ik de aanwijzing om rechtsaf te slaan. Oh help, de weg is verlegd. René! Omkeren! Aah! De arme man keerde zo snel als mogelijk de wagen, en equipe de Beus reed ons nu tegemoet. Die gingen dus ook fout.. Haastig de volgende rechtsaf gegaan en ja hoor: Precies daar stond de GTC. Hadden we gelijk 45 strafseconden (en dus strafpunten) aan onze broek. Later hoorden we dat grotendeels van de equipes door waren gereden bij de wegverlegging. Daar stond ook een GTC. Echter, je kreeg niet volledige strafpunten als je die foute GTC had aangedaan! Oneerlijk. Er stond wel nog een letter na onze GTC die zij dan niet hadden, maar die 30 punten (= 1 letter) maakt niet onze 45 strafseconden goed! Vervolgens zijn wij nog uitgebreid bezig geweest om de aanvankelijke route (na de weg die dus verlegd was) op te nemen. Equipe de Beus zocht mee, en had daarmee kennelijk toch de goede GTC aangedaan, anders waren zij hier ook niet mee bezig.. Helaas geen controle letters tegengekomen, een gemiste kans voor de uitzetter, helaas zonde van onze tijd. Lichtelijk gefrustreerd over wat er was gebeurd konden we stoom afblazen met een stuk bol-pijl.

Daarna volgde een letter-regen op kaart E4-1, waar de nodige trucs waren toegepast. Een leuke combinatie met “hier keren” opdrachten, waar de equipes goed moesten opletten wanneer je deze nu wel en niet wilde noteren. Hierdoor reden we alleen wel vaak op eenzelfde stuk weg. De lus om de letter “R” (van René!) op te halen hebben we daarom steeds overgeslagen en direct opgeschreven.

Plots, om de spanning erin te houden, hield de auto er ineens mee op. “René, geen geintjes heh?” “Geen geintje.” Benzine is op haha! Gelukkig heeft meneer nog een jerrycan achterin liggen, dus met een paar liter op zak zijn we naar een tankstation gehaast. Vanaf dat moment hebben we snel de route afgerond, we hadden immers veel achterstand opgelopen. Het laatste stuk was gelukkig eenvoudig en veel rechtdoor. Echter, we kwamen ruim te vroeg aan bij de TC: voor niks gehaast! Misschien door het te slim af zijn bij de rondjes van de letter “R” toch voldoende tijd ingehaald. Tja, maar hoe laat mochten we dan naar binnen rijden? We hadden +11 minuten bij de tijdcontrole, maar je mag 10 minuten te vroeg melden? Hoe zit het nou? Weet je wat, we blijven wel wachten. Alle rust. Mede-equipes hebben ons uiteindelijk aangespoord toch alvast eerder te melden. Okido, prima, gaan we nu de TC aantikken! Woeps. In ons pure enthousiasme hebben we dus de TC-auto geschampt met 2 km/h. Tik hem aan ouwe!

Wat een dag, genoten. Dank aan de hele organisatie die het evenement heeft mogelijk gemaakt. We hebben nog een klein biertje gedaan bij de finish en uiteindelijk zijn we 13de geworden van de 24. Er is dus ruimte voor verbetering. Gelukkig ook maar: Het is dus maar goed dat er al meerdere rally’s op het programma staan, zowel met René als Boele. Tot ziens, in elk geval in de uitslagenlijst bij komende rally’s!

Hiske Braaksma

Equipe # 2: René van der Borch tot Verwolde - Hiske Braaksma

Bas en Monique Aalberts uit Lichtenvoorde, bij heel veel equipes bekend voor de service bij veel rally's, zoals de Tulpenrallye, de Classic 500 Challenge, meerdere AMAC ritten en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Beiden hebben geen 'echte' rallyervaring maar hebben dit jaar toch voor derde keer meegereden met de Horneland Rally in de Tourklasse omdat ze het systeem zo leuk vinden. Geen geneuzel maar lekker blazen en dat is Bas wel toevertrouwd. Toch hebben we Bas en Monique over kunnen halen een verslag te schrijven. Lees hieronder hun relaas. 

Wij reden ook dit jaar voor de 3e keer de Horneland rally. Niet zoals meestal achter de karavaan aan als servicewagen maar in de karavaan als deelnemer. Deelname aan de Horneland rally is voor ons ontstaan vanuit een grap met de serviceploeg van de Tulpenrallye en sinds vorig jaar zijn er ook andere deelnemers bij dit groepje aangesloten. Het systeem van punten vrije route spreekt ons erg aan en mocht je een fout controle opschrijven dan word je hiervoor niet gestraft. Wel opletten dat je op tijd bij de tijdscontrole bent dus het is lekker doorrijden.

Dit jaar zijn we gestart met 4 auto’s vanuit Sint Truiden (België) en we kregen evenals andere jaren een route voorgeschoteld door België en Frankrijk om uiteindelijk de finish te halen in Weert. Dit niet in 24 uur maar in een kleine 22 uur. Onze eerste pauze na sectie 1 was bij van der Valk in Mons en daar was geen van allen blij! Het plezier welke wij voorgaande edities hadden was ver te zoeken. Allemaal liepen wij tegen de enorme tijdsdruk van het tijdschema aan en dit zorgde ervoor dat niemand van ons in een lekker ritme kon komen en inhalen na een gemiste TC om de volgende op tijd aan te doen was voor ons niet mogelijk!

Allemaal vol goede moed gestart aan sectie 2 en daarin haakte één van onze groep als eerste af. Zij hadden wat problemen met hun auto, weinig voorbereiding gehad, slaap te kort maar de voornaamste reden om te stoppen was dat zij te weinig lol beleefden om door te gaan. Daarentegen beleefden wij nog wel ff wat in sectie 2 toen we tegen een opstakel aanreden van een 2-tal containers midden op de weg met een 2-tal protestvoerders erbij. Wellicht waren er al een aantal equipes de revue gepasseerd en moest één van hen haar woede op ons africhten. Deze twee containers stonden als een slalom op de weg opgesteld en waren goed te passeren. In een rustig tempo reden wij de eerste container voorbij waarop wij één van de protestvoerders in één keer gang zagen maken om haar voet aan te halen om deze vervolgens te parkeren tegen het achterscherm van ons Kadettje. Echter deed zij zichzelf pijn aangezien ze strompelend terug liep, ons Kadettje gaf geen krimp daarin tegen.

Sectie 3 gingen er dus van ons groepje nog 3 van de 4 van start. Bij de start van deze sectie werden er door de organisatie een aantal tijdscontroles uitgehaald zodat de tijdsdruk wat werd verlaagd. Deze punten moest je uiteraard wel aandoen maar je ontving daar een stempel ipv een tijdregistratie. Door het vervallen van deze tijdscontroles kreeg je wel meer de kans om tussen de tijdscontroles wat tijd goed te maken. Wellicht had de organisatie zelf ook in de gaten dat het tijdschema te “strak” was. Helaas heeft geen van de resterende 3 equipes het einde van sectie 3 gehaald. Wellicht lag het aan het getal “3”!
In de 15 minuten rustpauze van sectie 3 belde 3 minuten voor onze start afvaller 2. Zij gingen richting huis aangezien het niet liep en ze hadden opnieuw veel tijd verloren waardoor het geen zin meer had om verder te gaan. De tijdsdruk en stress in de auto werd echt te veel!
Niet lang na onze start (zo uurtje of 5 in de ochtend) en op weg naar het eindpunt van sectie 3 ontvingen wij bericht dat afvaller 3 met pech stond en de serviceploeg was onderweg. Zoals het reglement al weergeeft zal de serviceploeg hen slechts helpen om de auto naar een volgend dorp/stad of eerstvolgend service/tankstation te brengen. Als wij dus door zouden rijden zouden wij hen achter laten en zij zouden nog lang niet thuis zijn en wat is er nu eigenlijk leuk aan om de finish te halen in je 1-tje als je met zijn vieren bent gestart! Wij besloten dan ook om terug te keren en dit resulteerde dus ook in een 4de afvaller aangezien wij meer als een half uur terug moesten. Uiteindelijk bleek de accu leeg te zijn dus na een half uur aan het stroominfuus van ons Kadettje te hebben gelegen konden we gezamenlijk richting Nederland rijden. Bij van der Valk in Urmond hebben we als afsluiter nog even samen een spiegeleitje gegeten om vervolgens richting huis te gaan. De eindstreep in Weert mochten wij dus niet bereiken.

Jammer van onze 3e deelname Horneland rally aangezien wij niet het plezier hebben beleefd zoals de voorgaande jaren! Bij thuiskomst bleek ook dat 37 equipes van de 78 equipes de eindstreep niet hebben gehaald. Zoals de Horneland rally zelf al schrijft slechts 55% heeft de wedstrijd uitgereden. Horneland rally, niet voor watjes maar deze editie was voor ons wel te heftig!

Startnummer 36
Bas & Monique Aalberts

Bas Auto Service

Op vrijdagmiddag richting Heerhugowaard vertrokken. De ijskoude oostenwind joeg met geweld over het cabrio dak van onze MG C.

Overnachting bij design hotel Jules en met recht een design hotel. Alle kamers met individuele namen waren heel kleurrijk en soms wat overdadig ingericht. Sommige deelnemers hadden al foto’s gemaakt van het interieur van hun kamer en lieten vol trots hun kleurrijke en soms wat bijzondere kamers zien.
In de brasserie was het heerlijk warm, gezellig met prima eten. Alom werd de vraag gesteld wat voor weer het op zaterdag en zondag zou worden; ijs, sneeuw, ijzel; niemand kon het voorspellen, maar de organisatie had al wel de plannen klaar liggen om bij extreme weersomstandigheden tijdschema’s op te rekken. Gelukkig was dit niet nodig en konden we 2 dagen genieten van uitstekend en zonnig weer.

Om 8:25 uur van start en na een paar kilometers op een industrieterrein al de eerste strafpunten aan de broek! Dan door het mooie weidse Noord-Hollandse landschap en over de afsluitdijk naar de koffiestop in Zurich. De route door Friesland was prachtig en werd geheel gereden op uitvergrote ANWB kaarten. Ook een traject via Y palen, waarbij soms de Y zomaar was gewijzigd in een verticaal streepje; gemeen hoor! De lunch bij Strandheem was prima, maar de run op de rallykroketten was zo heftig, dat de kok dit niet altijd bij kon houden.

Na de lunch door over mooie rustige wegjes in Drenthe naar de koffiestop nabij Dwingeloo. Dan het laatste traject met veel wisselende systemen. De vermoeidheid gaat een rol spelen en het wordt langzaam donker. Als je dan op een oude kaart uit twee eeuwen terug in het donker nog een paar punten moet zien te vinden wordt het voor sommige equipes te veel; zoeken, verdwalen, of toch maar rechtstreeks naar de finish rijden in Hengelo. Wij kwamen na wat zoeken in het donker hier prima doorheen en arriveerden met 40 minuten tijdsoverschrijding om 20:00 uur aan bij de dagfinish.
We hadden dus bijna de 12 uur volgemaakt.

Het buffetdiner bij Hotel van der Valk was zoals gebruikelijk uitstekend. Na afloop kreeg iedereen nog een prachtig jubileum boek van de ROZ mee over de periode 2003 t/m 2018. Dank aan de organisatie hiervoor.
Maar het navigeren was die dag nog niet afgelopen. Ik heb sommige navigatoren op de gangen van het hotel ernstig zien zoeken naar hun hotelkamer, maar daar staat Van der Valk Hengelo inmiddels wel om bekend.
Na een prima nachtrust en een dito ontbijt weer van start voor de zondag etappe. Prima rijweer en door het mooie Twenthe richting Gelderland met een koffiestop in Eerbeek. Rond Lieren ontstond een waar zoekplaatje. Naar pijl 7 de een na kortste route rijden; uit alle hoeken en gaten zag je auto’s komen!

In de laatste getimede special met systeem grensbenadering en kortste route naar een paar pijlen was het goed bij de les blijven om dit foutloos af te leggen.
Als laatste deel nog even een blinde pijl midden door de “Nijkerker Wadden” naar de finish in Nijkerk. Bij de finish kreeg iedereen een drankje aangeboden en volgde een prima lunch. Overall winnaars in de Masterklasse werden Jacqueline Zuiderwijk en
Jürgen Donders (een prestatie van formaat).

De ROZ kende een grote hoeveelheid systemen; pijlen kortste route, één na kortste route, zo weinig mogelijk rood rijden, barricades op pijlen, ingetekende lijn, grensbenadering (soms met pijlen gecombineerd), pacenotes, wegen in één richting rijden, dan weer in beide richtingen rijden. Kortom bij ieder systeem moest je wel even het reglement raadplegen over het te volgen systeem.

De uitzetters hebben volgens mij maandenlang op kaarten zitten te turen om zoveel mogelijk vallen in te bouwen, wat resulteerde in soms ingenieuze constructies.

Dan de moeilijkheidsgraad. Zelf heb ik een jarenlange ervaring in het uitzetten van rally’s en ritten en het blijft altijd moeilijk om voor alle klassen de juiste moeilijkheidsgraad te bepalen. Na afloop van ieder evenement beoordeel ik hoeveel controles er gemist worden met equipes op plaats 10. Dan krijg je toch wel een helder beeld over de moeilijkheidsgraad. Daarbij komt nog of je een rally uitzet voor de top 3 (want die zien gewoon bijna alles) of voor de gemiddeld ervaren rijder/navigator.
Als ik de gemiste controles bekijk van deze ROZ voor equipes op plaats 10 dan geeft dat het volgende beeld aan gemiste of foute controles.
Masterklasse 17, Sportklasse 19 en Toerklasse 26. Hieruit mag je concluderen dat deze ROZ best heel pittig was.

Wij hebben 2 dagen genoten van de prachtige routes (helaas niet alle grappen en grollen van de uitzetters doorzien) en de gezellige sfeer. De organisatie was uitstekend.
Dank aan de organisatie, officials en alle vrijwilligers die de 55e ROZ Classic weer mogelijk hebben gemaakt.

Martin Roosenboom

Hier nog eens de volledige uitslag.