Het stond al lange tijd gereserveerd in de agenda’s: de Classic 500! Een rally die garant staat voor twee uitdagende dagen navigeren, routes over de mooiste weggetjes van Overijssel en erg veel gezelligheid.

Ons DAFje is er ook helemaal klaar voor!

Onder het mom ‘we moeten goed uitgerust zijn’ begaven we ons met Team ROS donderdagavond al richting Zwolle.

Na een biertje op het terras en lekker tafelen in het restaurant hebben in de bar onze rallyvrienden opgezocht. Ondanks onze goede voornemens niet meer tot vier uur ’s ochtends in de bar te hangen, zoals vorig jaar, doken we weer als laatste ons bed in. Het was weer té gezellig!

De wekker ging naar onze mening dan ook iets te vroeg. Maar een goed ontbijt doet wonderen en we konden ons gelukkig weer herstellen. Dat moest ook wel, want dit jaar hebben we ons ingeschreven in de Sportklasse! Nicole en ik hebben bedacht dat als we beter willen worden we eerst fouten moeten maken en moeten wennen aan het strakkere tijdschema.

Bij de lunch bleek dat de ochtend ons toch wel wat zwaar viel. We hadden namelijk zes fouten gemaakt. Wat een domper! Voor mijn eigen gemoedsrust bleek achteraf dat bij elke gemaakte fout wel een toelichting was opgenomen in het uitlegboek. Ik was vol in de instinkers van de uitzetter gestonken! Zo heb ik bijvoorbeeld dat ene rode weggetje/puntje op de kaart niet gezien en me niet gerealiseerd dat je via een Y-paal ook een keerlus kunt maken. Verdikkeme!

Naast de uitdagingen die de rally ons bood hadden we deze dag ook onze eigen uitdagingen. De lenzen van Nicole irriteerden dusdanig dat ze de gehele dag al huilend onze DAF heeft bestuurd. Dit heeft ze volgehouden tot de snackstop waar ze haar lenzen toch maar heeft uitgedaan. Dat ze het nog zo lang heeft volgehouden is bewonderenswaardig! Ons noodplan trad in werking: wisselen van positie en zorgen dat we finishen!

Eenmaal aangekomen in Zwolle bleek dat we het in de middag zo slecht nog niet gedaan hadden op wat tijdstraf na. Wie weet is het nog niet helemaal verloren! We hebben met Team ROS nog een poging gedaan ons te vermaken in de bar, maar we konden het tij niet keren. De vermoeidheid sloeg toe en we lagen allemaal vroeg in bed. Erg verstandig!

Topfit verschenen we de volgende dag weer aan het ontbijt. De ogen van Nicole waren nog steeds ontstoken, maar met dank aan onze collega Djuri hebben we dag gewoon kunnen starten. Op dag twee draaien we de rollen om. Nicole navigeert en ik ga de DAF besturen. Nicole heeft zich met geleende bril en daar overheen een zonnebril goed geweerd tegen de zon die haar ogen irriteren. Nu maar hopen dat de bewolking doorzet en de zon zich niet laat zien!

Het leek wel alsof de Classic 500 tegenspoed belooft! Vorig jaar vielen we op de tweede dag uit en nu krijgen we, weer op dag twee, in het zicht van de TC een lekke band. Gelukkig kwam er, toen we goed en wel de eerste bouten hadden losgedraaid, vier man versterking aan gerend. Zij hadden het klusje zo geklaard. Mannen bedankt!

Maar wat bleek. Door alle hectiek waren we vergeten ons te melden op onze ideale tijd! Achteraf was dat enigszins ons geluk, want nadat we ons gemeld hadden en we weer goed en wel onderweg waren, realiseerden we ons pas na zeven minuten dat we op weg waren naar de regularity. Ja, de regularity die zeven minuten na de TC zou starten! Oeps! Hoe gaan we die minuten nu nog inhalen? Nog nooit hebben we een regularity van gemiddeld 40 km per uur zo hard gereden! We reden meerdere equipes voorbij (dank daarvoor) en net op het moment dat we in de buurt kwamen van de ideale rijtijd stond de controlepost. Wat bleek! We hadden maar 10 seconden straftijd!

Tijdens de lunch bij Singraven konden we onder het genot van een rallykroket even op adem komen. Nicole navigeerde supergoed. We hadden in de ochtend maar 1 fout! Via Hardenberg en Nieuwleusden vonden we onze weg weer naar Zwolle. Vol spanning wachtten we met onze teamgenoten in de bar op de uitslagen! Zouden we nog stijgen na onze 18e plaats van gisteren? Zouden onze teamgenoten (Coen met Djuri en Frank met Mike) een podiumplek veroveren?!

De organisatie hield ons niet lang in spanning en het resultaat was super!

Team ROS
Frank en Mike Kastrop 3e plaats Sportklasse
Coen Heck en Djuri Jámbor 4e plaats Tourklasse
Nicole Oosterink en Lieke Goldschmidt 10e plaats Sportklasse

Met alle uitdagingen op onze weg waren wij met een uiteindelijk 10e plaats erg tevreden!
Organisatie heel erg bedankt voor een leuk weekend en tal van uitdagingen! Wij hebben meer dan voldoende redenen om volgend jaar weer aan de start van de Classic 500 te verschijnen!

Lieke Goldschmidt 

Aan de vooravond van de 14e ABC-Rally maakte ik me nog wel een beetje ongerust over de kansen op dichte mist in de vroege ochtenduren, maar gelukkig: niets van dat al.

De 4e oktober was een prachtige nazomerdag. Eigenlijk veel te mooi. Ik heb in 1998 (1e ABC-Rally) niet voor niets een weekend in oktober gekozen. De kans op een barre tocht met slecht weer is dan redelijk groot, maar het lijkt wel of klimaatveranderingen mijn planning van destijds tegenwerken….

Joep had voor de deelnemers weer een flink lange route uitgezet, ongebruikelijk lang in vergelijking met andere ééndaagse ritten. Maar je krijgt wel waar voor je geld. Om overlast bij bewoners te beperken had Joep voor 2 gescheiden routes gezorgd en het deelnemersveld gesplitst. De Toerklasse reed in de ochtend eerst het rondje Drenthe-Groningen, en de gemengde Sport-Expertklasse reed ’s ochtends eerst het rondje Duitsland. En dan ’s middags het omgekeerde verhaal. Daarnaast had Joep, heel handig, de Expert deelnemers verspreid tussen de Sportklassers. Ik heb dan ook de hele dag geen conculega gezien.

De gebruikte kaartleessystemen weken op sommige punten wel wat af van wat gebruikelijk is, maar dat zijn we van Joep wel gewend. Wel erg opletten waar de meeste gekleurde wegen gereden kunnen worden. In Duitsland is het opvallend fijn rijden, je komt er bijna niemand tegen, de meeste wegen liggen er verlaten bij. Maar je kunt wel goed merken dat de Duitsers de laatste jaren erg weinig geld besteden aan het onderhoud van hun wegen. We hebben meerdere keren met de carterbescherming op de grond gelegen door de vreselijk diepe kuilen. Maar het tijdschema was erg ruim te noemen, dus de noodzaak voor hard rijden (en daarmee je auto te beschadigen) was er helemaal niet. Er was voldoende tijd om hier en daar een detail op de kaart nader te onderzoeken, of om een alternatief te rijden: prima!

Al met al vond ik het ochtendtraject een lekkere rijrally, en niet heel erg moeilijk, of had ik me vergist? Zou dat in de middag zo blijven? Bij de lunchpauze was al van een groot deel van de Toerklassers de kaart uitgerekend en daar zag ik dat het een foutenfestival was. Oeps: zo gemiddeld tussen de 5 en 10 routecontroles gemist, dat beloofde nog wat.

En inderdaad, de navigatoren moesten allemaal een paar tandjes bijschakelen in vergelijking met de ochtend. Nu werd het weer een nationale ogentest in verband met doorgetrokken bermlijntjes en piepkleine stukjes witte weg die niet bereden mochten worden. Het neuzelgehalte nam flink toe, hier en daar de kaart een beetje gemanipuleerd en er werd “gebruik” gemaakt van nieuwe wegen die niet op de kaart stonden. Kortom: de lekkere rijrally van de ochtend veranderde in een NRF-achtige puzzelrit. Het leek wel of er 2 verschillende uitzetters bezig waren geweest. Toch knap om het karakter van één rit zo volledig te laten kantelen.

Door het zoeken en puzzelen werd het tijdschema ineens ook weer veel krapper: de laatste TC haalden we dan ook maar net, met nog 10 seconden marge. De afsluitende test op afgesloten terrein was leuk, maar jammer genoeg erg kort. Toch zijn er mensen geweest die er in slaagden een fout parcours te rijden.

De catering bij v.d. Valk was weer als vanouds: het ontbrak ons aan niets. Alleen jammer dat het nog even duurde voor de prijsuitreiking begon: de zaal was toen al flink leeggestroomd, erg jammer voor alle prijswinnaars (voor de uitslag: zie elders op deze site)

Arthur Denzler

Foto's: Niko Bloemendal

Verslag 41e Hornenacht (georganiseerd door de ASC van Hornerijders uit Weert )

Vooraf… Vrijdagmiddag 31 oktober,

Even wat eerder naar huis van het werk, want de ‘oefenrit’ voor de Hornenacht stond op het programma voor die avond!
Vlug het BMW-tje ophalen uit de loods om vervolgens op tijd bij de ‘Schuttershoeve’ in Weert te zijn.
Echter op de weg van de loods naar huis een harde-ongewenste trilling in de 2002…
Dus maar weer terug naar de loods, even vlug op de brug en helaas… homokineet van de aandrijfas van het de kant achterwiel overleden…
De boosdoener was gevonden, maar niets meer aan te doen, vanavond maar de dagelijkse auto pakken… thuis blijven is immers geen optie!

Ondanks de ‘valse’ start werd het toch nog een gezellige en geslaagde avond. Het kaartmateriaal was weliswaar op een wat kleine schaal voor de rit, maar in ieder geval weer een beetje het geheugen (wat betreft de foefjes en valletjes) kunnen opfrissen voor de komende ‘Hornenacht’.
Na het vervangen van de aandrijfas was de auto gelukkig ook weer in orde, daarnaast ook nog een ander, groter setje verstralers gemonteerd, dus de wagen was er weer helemaal klaar voor!

De dag zelf: Zaterdag 14-11-2014,

In de loop van de middag ‘de rode vriend’, samen met Stefan, weer van de stal gehaald en mee naar huis toe gereden. Gelukkig! Geen vreemde geluiden. Onze kompanen (Rick en Maurice) waren nog even vlug twee andere stoelen in hun BMW aan het monteren voor de avond.

Vervolgens thuis toch het BMW-tje maar even netjes gewassen, niet dat dat echt nut had met alle regenbuien en de modderige paden die waarschijnlijk op de avond zouden komen, maar toch… gewoon even voor het gevoel…
Inmiddels had de motregen plaatsgemaakt voor een wat opgeklaarde lucht.
Echter had dit als gevolg dat er hier en daar toch wat lichte mist kwam opzetten… Met de grote vraag of dit wel of niet zou gaan doorzetten…

Rond 16.15 uur kwamen we op de parkeerplaats van ‘de Schuttershoeve’ aan.
Deze stond al aardig vol met prachtige klassieke exemplaren!
Van een Austin Healey tot een 2cv-tje uit de jaren ’60. Daarnaast nog een bijzondere 62-er Alfa Giullietta, een A-Ascona (van Tulpenrally-winnaars Alexander Leurs & Peter van Hoof), een Renault 8 Gordini, enkele C-Kadettjes GTE, een aantal BMW 02’s, een rode Fiat 128 Rally, een knalgele Opel Commodore, een hele serie klassieke Dafjes en daarnaast zelfs een nog bijna nieuwe Porsche 991 Carrera 4S voor in de ‘open klasse’ (nogal gedurfd met het oog op modderige zandpaadjes!).
Teveel om zo op te noemen, voor de autoliefhebber in ieder geval een lust voor het oog om ze zo op een rij te zien staan! Het was dan ook aardig druk met kijkers en fotografen.

Vanaf 17.01 uur startten de eerste deelnemers, om 17.05 uur kregen we aan de wedstrijdtafel zelf vervolgens het routeboek voor de avond uitgereikt. Een deel van de route van de Hornenacht zou dit jaar voor de eerste keer in de historie ook in België verreden worden, dit mogelijk gemaakt door de medewerking van Rally Team Moustache uit Bocholt. Zo werden we een keer getrakteerd op een ander rallygebied door de uitzetters!

Stefan had de ‘2002’ al geheel klaarstaan toen ik instapte. Even samen bekijken wat ons te wachten stond…
De Hornenacht bestond uit twee trajecten van beide circa 3 uurtjes rijtijd.
Het eerste traject bestond uit diverse systemen: Bol-Pijl, Baril, Blinde Lijn, Pijlen en Visgraat.
Alles was op schaal 1:25000, in ieder geval iets makkelijker hanteerbaar dan de kaarten in de oefenrit twee weken eerder! (Deze waren immers de helft kleiner….).
De uitzetters hadden direct gebruik gemaakt van enkele ‘scherprechters’.
Het was meteen een test of het regelement vooraf goed gelezen was!
Zo stonden er een aantal controles aan de linkerzijde van de weg en moest te allen tijde de langste route worden gereden in de bol-pijl-situaties. Hierop waren de routecontroles dan ook nauw gepositioneerd…

Precies op de grens van Nederland en België eindigde het Bol-Pijl-systeem en gingen we over naar het Baril-systeem. Ook in dit deel was het zaak om de regelementen correct op het netvlies te hebben.
Ondanks dat we dachten dit wel te hebben, wisten de uitzetters ons toch een keer te vangen….
Dit resulteerde dus direct in een onbegaanbaar zandpad, of beter gesteld een ‘modder & slijk-allée’ en dus een keer uitstappen… én duwen maar…
Nadat we het onderling absoluut NIET eens hadden kunnen worden over wie er nu de schuldige was van het vastrijden, de route toch maar weer hervat en er maar hard om gelachten!
(Zoals in nog wel een aantal andere situaties die avond overigens…)
Eenmaal terug op iets wat op verharde weg, toch nog eens goed gekeken wat de kaart aangaf….en voilà… kaartweg is leidend… dus toch de weg inslaan waar in werkelijkheid een bord ‘doodlopend’ stond!
Eenmaal weer op de juiste route ging de Baril wel weer naar behoren. Op het einde van dit tracject werd er overgeschakeld naar een ‘Blinde Lijn’.
Met goed meten, het kompas in de gaten houden en onderling herkenningspunten te communiceren, kwamen we hier (naar ons gevoel) ook wel redelijk doorheen.

Daarna een pijlentraject waarin het betrekkelijk veel voorkwam om ‘lusjes’ te maken om de kortste route van pijl tot pijl correct te rijden.
Zo belandden we in het laatste traject van deel 1, de Visgraat.
Nog nooit in de praktijk gereden, maar achteraf gelukkig niet al te gecompliceerd. Je moet het systeem wél even doorhebben natuurlijk, maar het was wel te doen!
Gelukkig stond er bij iedere situatie ook de interval-afstand aangegeven, dus rijden op de terratrip en vervolgens per situatie bekijken wat de bedoeling was. Op het einde van het traject arriveerden we weer bij ‘de Schuttershoeve’ voor een verplichte pauze van een uur.
Er stond een keurig verzorgd ‘Warm Buffet’ klaar voor alle deelnemers, bourgondisch als we zijn, was dit dus genieten!

Na een uur pauze mochten we weer! De eerder licht opkomende mist bleek gelukkig niet echt door te zetten, dit was voor de rijders toch wel zo aangenaam!

Ook het tweede deel van de avond startte met een Bol-Pijl-traject en ging vervolgens over naar Pijlen-Punten, Ingetekende Lijn, Grensbenadering en een Puntenrit volgens het gemodificeerde Hornelandsyteem.
Op de een of andere manier zaten we er vanaf het begin lekkerder ‘ín’ dan in het eerste traject.
Waarschijnlijk was het doordat het Limburgse zuur-vlees en de gehaktballen in tomatensaus de juiste geestverruimende werking hadden!
De uitspraak dat het rijtempo van de rijder wordt bepaald door de snelheid van de navigator werd hierin wederom bevestigd. We reden redelijk wat vóór op schema… Lekker onbevangen en enthousiast zaten we erin… maar toch… hopsakee… daar waren we slachtoffer van de grootste rijders-valkuil… Routecontrole langs de weg én te laat zien welke letter er nu precies op het bordje stond… dus…Terúg!

Eenmaal aangekomen bij het traject Grensbenadering was het weer even goed naar de kaart kijken. Direct vanaf het begin een val vanuit de uitzetters: kaartleestekens onderbreken de weg niet, dus een keercontrole met instructie 1e weg links vooral niet opschrijven!
Iets verderop nog bijna in de fout gegaan, door de regel ‘Licht is rijden’ aanvankelijk over het hoofd te zien, maar dit kon gelukkig nog tijdig hersteld worden.
Als klapper op de vuurpijl, hadden de uitzetters nog enkele geniepige ‘lusjes’ (kenmerkend voor het systeem) in petto , dit op het einde van de Grensbenadering.

Als afsluitend traject stond de ‘gemodificeerde Horneland vrije puntenrit’ op het programma.
Een aantal punten diende op numerieke volgorde aangedaan te worden. Tussen de punten was het ‘vrije route’ rijden. Controleletters of cijfers konden alleen maar op de betreffende punten staan. Toch was het goed uitkijken waar de punt op de kaart stond: door middel van het plaatsen van verkeerde ‘schrijfcontroles’ kon het zomaar zijn dat de juiste controle in de vorm van een stempel zo werd gemist.
Het laatste punt bevond zich zo’n 200 meter van de finish, ook deze was nog wel geniepig, die aan de linkerkant van de weg was de juiste, en niet de meest opzichtige aan de rechterkant!

We hadden de finish weer ‘heel’ gehaald, zonder aandrijfasproblemen (zoals twee weken eerder) of iets anders. Mondjesmaat druppelden ook de andere deelnemers binnen en was er voldoende ruimte voor anekdotes over de rit en andere sterke verhalen.
Ook nu stonden de soepketels met hiernaast vers belegde broodjes klaar!
Wat later op de avond werden de tussenstanden bekend, niet dat we het heel slecht hadden gedaan, maar er waren toch een aantal equipes die iets scherper waren geweest die avond…
Toch stonden we na de prijsuitreiking nog met een brede glimlach…
We hadden alsnog een prijs gewonnen! Die voor de equipe met de ‘MEESTE MODDER OP DE MOTORKAP’!
En inderdaad… als ik in de rij zou staan voor de wasstraat met mijn auto, en er een auto voor me stond die er zo uitzag, dan zou ik (heel vriendelijk) de andere wachtenden in de rij wel even voor laten gaan…

Achteraf kunnen we terugkijken op een erg gezellige en geslaagde avond!
Daarom een dikke vriendelijke dankjewel aan de organisatie en uitzetters die deze avond mogelijk hebben gemaakt! ‘Keep up the good work’ en wederom tot volgend jaar wat ons betreft ;)

Hornenacht 2014, Equipe nr. 10: Stefan Maatman & Björn Schepens (met de rode ’73 BMW 2002 Touring)

Op zaterdag morgen rond 8 uur vertrok ik (Ad van der Werf) naar Weert om samen met Huub Mertens de Moustache Classic te gaan rijden. De navigator waar Huub normaal mee rijdt had een dubbele afspraak gemaakt en mij was gevraagd om voor hem in te vallen.

Om 8:45 vertrokken we richting Bocholt (België) Na een kwartier rijden kwam Bocholt in zicht en zagen we de rijen auto’s al staan die meededen. Er waren ruim 170 auto’s ingeschreven, aantallen die je normaal in Nederlandse dag-ritten niet ziet. Er mochten ook niet-klassiekers meedoen maar het overgrote deel waren het toch oldtimers die aan de start kwamen.

Er kon gekozen worden om deel te nemen aan de Classic (122deelnemers) of de Rondrit (52 deelnemers). De Rondrit is voor deelnemers die meer van toeren houden. Bij de inschrijving kon gekozen worden om rit te rijden voor 50 euro (zonder eten en drinken) of voor een verzorgde rit met een of meerdere versnaperingen / maaltijden, de keuze was dus aan de deelnemers. De maximale prijs was 105 euro voor de hele dag voor twee personen. Er kwam nog wel een toeslag bij van 15 euro per persoon als je geen lid bent van de VAS (de Belgische bond).

Bij de start van het evenement was er een omroeper die over elke equipe wel iets wist en dit op een gemoedelijke manier aan het publiek wist te vertellen. Zo had je even het gevoel dat je echt belangrijk was. De rit zelf was verdeel over 4 trajecten. Voor elk traject kreeg je een apart routeboek.
Traject 1 bracht ons naar het nieuwe wedstrijd gebied voor de Belgen namelijk Nederland. Met ASV de Hornerijders (bekend van o.a. de Hornenacht) was er overeen gekomen met Moustache dat de het gebied van de Hornerijders mochten gebruiken en dat de Hornerijders in het gebied van Moustache mogen komen tijdens de Hornenacht zodat beide partijen een rit kunnen uitzetten met een internationale uitstraling.
Er zaten vijf TC ’s in met drie stukken bol-pijl waaronder een regularity en zes verschillende opdrachten op de kaart, de totale afstand was ongeveer 125 km. We kwamen hier redelijk goed doorheen en met een fout stonden in de tussenstand een 6e plaats.
Traject 2 werd een ramp. Dit traject was 32 km lange verdeelt over twee stukken bol-pijl en een deel op kaart. Vijf fouten gemaakt met als gevolg 39e in traject 2 dus we zakken flink in de tussenstand.

De korte tussenstop tussen traject twee en drie was bij een BMW garage waar we diverse mooie oude en nieuwe BMW’s konden bekijken en op koffie met gebak werden getrakteerd.

Traject 3 bestond uit drie stukken bol-pijl en drie opdrachten op kaart over een afstand van 60 km. Het grootste deel van de route was kaart dus dit ging ons weer beter af. Het was inmiddels al donker geworden. Door een meetfout misten we een stukje van de ingetekende lijn. Het resultaat van het 3e traject was een 7e plaats. Hiermee waren we heel tevreden omdat we het hele traject in het donker gereden hebben en de eerste deelnemers hebben dit hele traject nog met daglicht konden rijden.
Traject 4 was eigenlijk het moeilijkste traject met de moeilijkste vallen en dit nog in het donker. Dit was weer een traject met twee kaartfragmenten, drie bol-pijl stukken en een regularity.
We maken hier vier fouten, het blijft wennen die opdrachten met bol-pijl. Na de finish zien we dat we in de totaal 11e zijn geworden en beste Nederlandse equipe ( ik ga er nu even van uit dat Bart den Hartog uit België komt want hij woont daar immers).
De regularity’ s werden allemaal verreden tijdens stukken waarin men bol-pijl opdrachten moest uitvoeren. Tijdens een regularity werden ook nog de nodige vallen gebruikt zoals b.v. een niet doorlopende nummering. Ook werd er soms gebruik gemaakt van gestileerde bol-pijl. Dit was (ten minste voor ons) zeker niet makkelijk maar het wordt er wel interessanter door. Er horen nu eenmaal wat trucjes van de uitzetters in een rit.

Omstreeks 22u30 werd de einduitslag bekend gemaakt. Met vier etappes en bijna 280 km had de rekenkamer weer een drukke dag. Dankzij hun telwerk kwamen we te weten dat Jos Jamar en Olivier Vanherk de jubileumeditie wonnen.

Al met al een hele leuke uitdagende rally (zeker voor iemand die niet gewend is om bol-pijl te rijden) met een perfecte organisatie voor een zeer schappelijke prijs. We hadden dit jaar ook al een andere geweldige rit gereden België (Belgian Westhoek Classic) en daarom heb ik maar besloten om lid te worden bij Moustache. Ik ben van plan om toch weer een paar Belgische ritten te rijden en de licentie is ook geldig bij evenementen waarvoor een KNAF-licentie is vereist dus voor ritten als Wintertrial – Tulpenrallye en Hornelandrally. Dit is toch weer mooi meegenomen.

Organisatie bedankt voor de leuke rally

Ad van der Werf

met dank aan Dick Groen voor de foto's | www.autopics.nl