Write a comment
Zaterdag 7 maart vond de ROZ 2020 plaats. Een mooie rit in een prachtig rallygebied.
Vanuit Zeddam in de Achterhoek vertrokken ruim honderd equipes, verdeeld over drie niveaus, voor een spannende kaartleesrit van circa 300 km. Maar, vóór ik in detail treed, voor de romantici onder ons, even een terugblik op de ROZ van vorig jaar.
Onze zoon, klimaatwetenschapper en dus werkzaam all over the world, had in zijn VS-periode het oog laten vallen op een Colombiaanse vrouw, die voor een jaar in de VS verbleef. Twee jaar later werd het tijd om te trouwen. In NL is dat niet zo moeilijk, maar als je in Colombia wilt trouwen en in diverse landen hebt gewoond, kan het zomaar zijn dat je al meerdere huwelijken bent aangegaan. Dus van alle landen, waaronder Italië, NL en de VS moet je documenten aanleveren dat je ongehuwd bent. De procedure liep al maanden tot ze ineens toestemming kregen om te trouwen… en wel op de dag van de ROZ 2019. De tijd was voor ons te kort om iets te organiseren en 'ach, het was toch maar een eenvoudige formaliteit bij een notaris', kregen we van onze zoon te horen, 'via whatsapp konden we het volgen, als de verbinding lukte'.
Met de ROZ-organisatie overlegd en toestemming gekregen om, indien de verbinding zou lukken, de 'formaliteit' te volgen via whatsapp video.
Om 18:00 uur ging ons mobieltje over. Verbinding met het notariskantoor in Colombia! Gauw de berm opgezocht en kijken! Het schermpje was in drieën verdeeld, maar met de kaartleesloep kon ik het beeld ontcijferen. En wat zagen we? Een in officiële feestkleding uitgedost bruidspaar – niks zomaar effe tussendoor trouwen – en een prachtige ceremonie inclusief ringuitwisseling. We waren perplex, maar vreselijk blij dat we met onze moderne media dit moment konden meebeleven. Wel een half uur tijdverlies in de ROZ, maar dat heeft ons verder geen schade toegebracht. We werden nog derde in de sportklasse en op 18 juni werden we opa en oma…Ze wonen nu met z'n drietjes in Colombia.
En nu zijn we een jaar verder. Dus tijd voor de ROZ 2020. Zoals alle ROZen was ook deze heftig. De individuele opdrachten zijn goed te doen, maar de opeenstapeling zorgt voor een behoorlijke tijdsdruk. Het scheelt 60 meter, heb ik dit weggetje wel goed gemeten? Weggetje vanaf de andere kant meten, ja, het klopt toch. En je bent zomaar weer vijf minuten verder. Iedereen herkent dit. En, o jee, verkeerde route! Minder rood als ik zo rijd. Keren! Weer vijf minuten verder. Oh, foute constructie om de barricade, keren! En weer tien minuten verspeeld. Die bocht in het weggetje lijkt niet te kloppen! Weggetje nogmaals rijden. En zo start je relaxed en eindig je met een enorme tijdsdruk.
De ROZ houdt van afwisseling. Er worden meerdere systemen gehanteerd en vier keer werden we verrast met een spontane opdracht, 'Special' genaamd. Drie van de vier specials moesten binnen een bepaalde tijd worden afgelegd. Doe je er te lang over of los je de special verkeerd op, dan krijg je strafpunten. Verder was er gedurende de rit geen tijdstraf te behalen. Je kon zelfs wat tijd inlopen tijdens de koffepauzes en de lunch. Bij de finish speelt de tijd wel een rol, maar een overschrijding tot 30 minuten wordt niet bestraft. Daarna krijg je strafpunten per minuut tijdsoverschrijding.
Het gaspedaal dieper intrappen was niet zo'n goed idee, want op meerdere plekken werd onze snelheid gemeten, wat hier en daar voor veel extra strafpunten zorgde. Het was dus zaak scherp te navigeren zodat je geen fouten maakt.
De constructies waren divers, van eenvoudig tot gecompliceerd, maar het belangrijkste was de details in de kaart te ontdekken. Verschillen tussen kaart en werkelijkheid vormen namelijk de basis voor constructies en herconstructies. Onderbroken wegen, versprongen kruisingen, verlegde wegen, niet aanwezige wegen, fietsjes groot en klein, viaducttekens terwijl er in werkelijkheid geen viaduct te bekennen is, minieme stukjes rode weg in de buurt van rode huisjes, keerlusjes die mijlenver weg kunnen liggen. Het zat er allemaal in. En hoe moeilijker de klasse, hoe meer achter elkaar. En in dat verschil in klassen, daar heb ik me in verdiept.
Want, wat is het verschil tussen die klassen?
Laten we eerst de specials onder de loep nemen. Zoals gezegd, het waren er vier, waarvan er drie binnen een bepaalde tijd moesten worden afgelegd. Twee van de drie getimede specials in de sport en de master waren exact gelijk, alleen de tijd was in de master een minuut korter gezet. De derde getimede en de niet getimede hadden in de master een kleine, extra moeilijkheidsgraad. Special 2 was in alle drie de klassen gelijk. De overige drie specials in de toer waren iets vereenvoudigd ten opzichte van de andere klassen. De echte puzzelaar zou het in alle klassen goed doen, ware het niet dat de tijd een probleem zou kunnen worden.
Bij de rit zelf zijn er interessante verschillen. Bij de toerklasse gaat het erom op de kaart de juiste route te construeren, wat vaak niet te moeilijk is. Maar de uitdaging voor deze klasse is deze route heel exact te rijden inclusief kleine ommetjes, en dat zonder te verdwalen. Bij de sportklasse zijn er meerdere alternatieven op de kaart waardoor het construeren een grotere rol gaat spelen. Bovendien kunnen er belemmeringen zijn of komen kaart- en wegsituatie niet overeen, waardoor je ter plekke een nieuwe route moet bedenken (herconstructie). Bij de masterklasse zijn er steeds vaker en ook steeds subtielere verschillen tussen de kaartsituatie en de werkelijke situatie, waardoor de herconstructies moeilijker en langer kunnen worden. En binnen een herconstructie moet er soms ook weer een herconstructie plaatsvinden. Door de extra kilometers en de grotere complexiteit van de opdrachten, speelt bij de masterklasse de tijdsdruk dan ook de grootste rol.
Om het verschil te illustreren, heb ik een kaartfragment uit traject vier als voorbeeld genomen. Het betreft een route tussen twee pijlen. De opdracht is de kortste route te construeren over zo min mogelijk rode weg. En als de route verhinderd is, dan herconstrueren zodat je zo min mogelijk van je geplande route mist.
Allereerst de toerklasse.
Vanuit het noorden komend, is de juiste route rechtsaf langs de controle D (het minste rood), dan op de Mosselse Weg linksaf en eerste rechts om het kaartfragment te verlaten. Deze route is gewoon te rijden.
Nu de situatie bij de sportklasse.
Na 'Slagman' is er op de kaart nu keuze uit drie wegen. Ik plan de middelste route (minste rood) en via een hakkeltje op de 'Mosselse Weg' wil ik de kaart weer verlaten. Het rijden van mijn geplande route blijkt echter niet mogelijk want de weg door 'De Wildenborch' is er niet (zie kaartje toerklasse). Gevoelsmatig zou je nu kiezen voor de route langs de D (minder rood dan via G). Dat is echter fout, want je moet primair zo min mogelijk van je geplande route missen en de route dus opnemen aan het einde van de niet bestaande middelste weg, dus onder de 'W' van 'Mosselse Weg', rijdend richting het westen. De enige juiste herconstructie is dus langs de G. Jammer van het iets meer rood rijden...
Maar nu de masterklasse.
Je plant dezelfde route als bij de sportklasse. Wederom blijkt dat de weg via 'De Wildenborch' niet bestaat. Ook nu wil je weer zo min mogelijk van je geplande route missen, dus ophalen bij de 'W' van 'Mosselse Weg' richting het westen, net zoals bij de sportklasse. In plaats van via G te rijden, blijkt het nu mogelijk om de geplande route met nog minder rood op te halen en wel als volgt: je gaat langs controle D, dan eindeweg links over de Mosselse Weg, vervolgens weer omhoog langs G en rechtsaf de grijze Polsteeg in. Dan einde weg links en keren rond 'Altena', weer via de Polsteeg terug, weer langs G en de Mosselse Weg en tot slot de kaart verlaten.
Via deze route heb je net wat minder rood dan via controle G, zoals bij de sportklasse (bij de sport is de Polsteeg afgeblokt). Even terzijde: de master werd onderweg opgevangen door een herstelcode en hoefde deze route niet helemaal te rijden.
Dit voorbeeld illustreert heel goed wat de verschillen zijn. Bij de master gaan een aantal situaties qua oplossing net iets verder dan bij de sport. Bij de toer is er meestal maar één route en die is altijd te rijden. Het spreekt ook voor zich dat moeilijker en meer constructies ook betekent dat de tijdsdruk toeneemt. En van tijdsgebrek hebben wij heel vaak last, wat voor ons een reden is om meestal voor de sportklasse te kiezen en niet voor de masterklasse. We zijn overigens net zonder tijdsoverschrijding gefinished en op een tiende plaats in de sportklasse geëindigd.
De verzorging was, zoals altijd, uitstekend: perfecte routeboeken, maar liefst twee koffiestops én een lunch met prima rallykroketten (ze werden alleen mondjesmaat aangeleverd),
leuke systemen waaronder pacenotes (uniek voor de ROZ), duidelijke controles (goed zichtbaar en daar waar je ze verwachtte), veel bemande controles en een uitstekende sfeer. Voor Rob van Dooren en John van Dam eindigde de rally helaas in een greppel, maar het ziet ernaar uit dat de DAF weer tijdig opgeknapt zal zijn voor de Tulp.
Alle medewerkers, serviceteam BAS, uitzetters, marshals enz. bedankt voor al jullie werk. En alle winnaars gefeliciteerd; het is een hele prestatie om bovenin te eindigen! We hebben genoten en de sfeer is er bij ons goed in gebleven, ondanks meerdere keeropdrachten na een foutje ontdekt te hebben… Tot volgend jaar!
Jaap & Joke Beck
Fotografie: Martin Rooseboom