Bas en Monique Aalberts uit Lichtenvoorde, bij heel veel equipes bekend voor de service bij veel rally's, zoals de Tulpenrallye, de Classic 500 Challenge, meerdere AMAC ritten en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Beiden hebben geen 'echte' rallyervaring maar hebben dit jaar toch voor derde keer meegereden met de Horneland Rally in de Tourklasse omdat ze het systeem zo leuk vinden. Geen geneuzel maar lekker blazen en dat is Bas wel toevertrouwd. Toch hebben we Bas en Monique over kunnen halen een verslag te schrijven. Lees hieronder hun relaas. 

Wij reden ook dit jaar voor de 3e keer de Horneland rally. Niet zoals meestal achter de karavaan aan als servicewagen maar in de karavaan als deelnemer. Deelname aan de Horneland rally is voor ons ontstaan vanuit een grap met de serviceploeg van de Tulpenrallye en sinds vorig jaar zijn er ook andere deelnemers bij dit groepje aangesloten. Het systeem van punten vrije route spreekt ons erg aan en mocht je een fout controle opschrijven dan word je hiervoor niet gestraft. Wel opletten dat je op tijd bij de tijdscontrole bent dus het is lekker doorrijden.

Dit jaar zijn we gestart met 4 auto’s vanuit Sint Truiden (België) en we kregen evenals andere jaren een route voorgeschoteld door België en Frankrijk om uiteindelijk de finish te halen in Weert. Dit niet in 24 uur maar in een kleine 22 uur. Onze eerste pauze na sectie 1 was bij van der Valk in Mons en daar was geen van allen blij! Het plezier welke wij voorgaande edities hadden was ver te zoeken. Allemaal liepen wij tegen de enorme tijdsdruk van het tijdschema aan en dit zorgde ervoor dat niemand van ons in een lekker ritme kon komen en inhalen na een gemiste TC om de volgende op tijd aan te doen was voor ons niet mogelijk!

Allemaal vol goede moed gestart aan sectie 2 en daarin haakte één van onze groep als eerste af. Zij hadden wat problemen met hun auto, weinig voorbereiding gehad, slaap te kort maar de voornaamste reden om te stoppen was dat zij te weinig lol beleefden om door te gaan. Daarentegen beleefden wij nog wel ff wat in sectie 2 toen we tegen een opstakel aanreden van een 2-tal containers midden op de weg met een 2-tal protestvoerders erbij. Wellicht waren er al een aantal equipes de revue gepasseerd en moest één van hen haar woede op ons africhten. Deze twee containers stonden als een slalom op de weg opgesteld en waren goed te passeren. In een rustig tempo reden wij de eerste container voorbij waarop wij één van de protestvoerders in één keer gang zagen maken om haar voet aan te halen om deze vervolgens te parkeren tegen het achterscherm van ons Kadettje. Echter deed zij zichzelf pijn aangezien ze strompelend terug liep, ons Kadettje gaf geen krimp daarin tegen.

Sectie 3 gingen er dus van ons groepje nog 3 van de 4 van start. Bij de start van deze sectie werden er door de organisatie een aantal tijdscontroles uitgehaald zodat de tijdsdruk wat werd verlaagd. Deze punten moest je uiteraard wel aandoen maar je ontving daar een stempel ipv een tijdregistratie. Door het vervallen van deze tijdscontroles kreeg je wel meer de kans om tussen de tijdscontroles wat tijd goed te maken. Wellicht had de organisatie zelf ook in de gaten dat het tijdschema te “strak” was. Helaas heeft geen van de resterende 3 equipes het einde van sectie 3 gehaald. Wellicht lag het aan het getal “3”!
In de 15 minuten rustpauze van sectie 3 belde 3 minuten voor onze start afvaller 2. Zij gingen richting huis aangezien het niet liep en ze hadden opnieuw veel tijd verloren waardoor het geen zin meer had om verder te gaan. De tijdsdruk en stress in de auto werd echt te veel!
Niet lang na onze start (zo uurtje of 5 in de ochtend) en op weg naar het eindpunt van sectie 3 ontvingen wij bericht dat afvaller 3 met pech stond en de serviceploeg was onderweg. Zoals het reglement al weergeeft zal de serviceploeg hen slechts helpen om de auto naar een volgend dorp/stad of eerstvolgend service/tankstation te brengen. Als wij dus door zouden rijden zouden wij hen achter laten en zij zouden nog lang niet thuis zijn en wat is er nu eigenlijk leuk aan om de finish te halen in je 1-tje als je met zijn vieren bent gestart! Wij besloten dan ook om terug te keren en dit resulteerde dus ook in een 4de afvaller aangezien wij meer als een half uur terug moesten. Uiteindelijk bleek de accu leeg te zijn dus na een half uur aan het stroominfuus van ons Kadettje te hebben gelegen konden we gezamenlijk richting Nederland rijden. Bij van der Valk in Urmond hebben we als afsluiter nog even samen een spiegeleitje gegeten om vervolgens richting huis te gaan. De eindstreep in Weert mochten wij dus niet bereiken.

Jammer van onze 3e deelname Horneland rally aangezien wij niet het plezier hebben beleefd zoals de voorgaande jaren! Bij thuiskomst bleek ook dat 37 equipes van de 78 equipes de eindstreep niet hebben gehaald. Zoals de Horneland rally zelf al schrijft slechts 55% heeft de wedstrijd uitgereden. Horneland rally, niet voor watjes maar deze editie was voor ons wel te heftig!

Startnummer 36
Bas & Monique Aalberts

Bas Auto Service

Op vrijdagmiddag richting Heerhugowaard vertrokken. De ijskoude oostenwind joeg met geweld over het cabrio dak van onze MG C.

Overnachting bij design hotel Jules en met recht een design hotel. Alle kamers met individuele namen waren heel kleurrijk en soms wat overdadig ingericht. Sommige deelnemers hadden al foto’s gemaakt van het interieur van hun kamer en lieten vol trots hun kleurrijke en soms wat bijzondere kamers zien.
In de brasserie was het heerlijk warm, gezellig met prima eten. Alom werd de vraag gesteld wat voor weer het op zaterdag en zondag zou worden; ijs, sneeuw, ijzel; niemand kon het voorspellen, maar de organisatie had al wel de plannen klaar liggen om bij extreme weersomstandigheden tijdschema’s op te rekken. Gelukkig was dit niet nodig en konden we 2 dagen genieten van uitstekend en zonnig weer.

Om 8:25 uur van start en na een paar kilometers op een industrieterrein al de eerste strafpunten aan de broek! Dan door het mooie weidse Noord-Hollandse landschap en over de afsluitdijk naar de koffiestop in Zurich. De route door Friesland was prachtig en werd geheel gereden op uitvergrote ANWB kaarten. Ook een traject via Y palen, waarbij soms de Y zomaar was gewijzigd in een verticaal streepje; gemeen hoor! De lunch bij Strandheem was prima, maar de run op de rallykroketten was zo heftig, dat de kok dit niet altijd bij kon houden.

Na de lunch door over mooie rustige wegjes in Drenthe naar de koffiestop nabij Dwingeloo. Dan het laatste traject met veel wisselende systemen. De vermoeidheid gaat een rol spelen en het wordt langzaam donker. Als je dan op een oude kaart uit twee eeuwen terug in het donker nog een paar punten moet zien te vinden wordt het voor sommige equipes te veel; zoeken, verdwalen, of toch maar rechtstreeks naar de finish rijden in Hengelo. Wij kwamen na wat zoeken in het donker hier prima doorheen en arriveerden met 40 minuten tijdsoverschrijding om 20:00 uur aan bij de dagfinish.
We hadden dus bijna de 12 uur volgemaakt.

Het buffetdiner bij Hotel van der Valk was zoals gebruikelijk uitstekend. Na afloop kreeg iedereen nog een prachtig jubileum boek van de ROZ mee over de periode 2003 t/m 2018. Dank aan de organisatie hiervoor.
Maar het navigeren was die dag nog niet afgelopen. Ik heb sommige navigatoren op de gangen van het hotel ernstig zien zoeken naar hun hotelkamer, maar daar staat Van der Valk Hengelo inmiddels wel om bekend.
Na een prima nachtrust en een dito ontbijt weer van start voor de zondag etappe. Prima rijweer en door het mooie Twenthe richting Gelderland met een koffiestop in Eerbeek. Rond Lieren ontstond een waar zoekplaatje. Naar pijl 7 de een na kortste route rijden; uit alle hoeken en gaten zag je auto’s komen!

In de laatste getimede special met systeem grensbenadering en kortste route naar een paar pijlen was het goed bij de les blijven om dit foutloos af te leggen.
Als laatste deel nog even een blinde pijl midden door de “Nijkerker Wadden” naar de finish in Nijkerk. Bij de finish kreeg iedereen een drankje aangeboden en volgde een prima lunch. Overall winnaars in de Masterklasse werden Jacqueline Zuiderwijk en
Jürgen Donders (een prestatie van formaat).

De ROZ kende een grote hoeveelheid systemen; pijlen kortste route, één na kortste route, zo weinig mogelijk rood rijden, barricades op pijlen, ingetekende lijn, grensbenadering (soms met pijlen gecombineerd), pacenotes, wegen in één richting rijden, dan weer in beide richtingen rijden. Kortom bij ieder systeem moest je wel even het reglement raadplegen over het te volgen systeem.

De uitzetters hebben volgens mij maandenlang op kaarten zitten te turen om zoveel mogelijk vallen in te bouwen, wat resulteerde in soms ingenieuze constructies.

Dan de moeilijkheidsgraad. Zelf heb ik een jarenlange ervaring in het uitzetten van rally’s en ritten en het blijft altijd moeilijk om voor alle klassen de juiste moeilijkheidsgraad te bepalen. Na afloop van ieder evenement beoordeel ik hoeveel controles er gemist worden met equipes op plaats 10. Dan krijg je toch wel een helder beeld over de moeilijkheidsgraad. Daarbij komt nog of je een rally uitzet voor de top 3 (want die zien gewoon bijna alles) of voor de gemiddeld ervaren rijder/navigator.
Als ik de gemiste controles bekijk van deze ROZ voor equipes op plaats 10 dan geeft dat het volgende beeld aan gemiste of foute controles.
Masterklasse 17, Sportklasse 19 en Toerklasse 26. Hieruit mag je concluderen dat deze ROZ best heel pittig was.

Wij hebben 2 dagen genoten van de prachtige routes (helaas niet alle grappen en grollen van de uitzetters doorzien) en de gezellige sfeer. De organisatie was uitstekend.
Dank aan de organisatie, officials en alle vrijwilligers die de 55e ROZ Classic weer mogelijk hebben gemaakt.

Martin Roosenboom

Hier nog eens de volledige uitslag.

De rally bubbel loopt langzaam leeg en het leven is weer een beetje normaal aan het worden en dat is ook wel fijn.

Vannacht heb ik heerlijk in mijn eigen bed geslapen en vanmorgen merkte ik dat de adrenaline langzaam weg stroomt. Spierpijn in mijn benen, armen en vermoeidheid. Zo’n rally is een eigen wereldje op zich. Je ziet dezelfde mensen steeds om je heen. Marshall’s, deelnemers en je teamgenoot. Wij deelden naast een smalle eend waar je bijna schouder aan schouder zit, ook nog eens hotelkamers. Dus dat is best intens. Het leven gaat dan ook alleen over de rally. Over de stand, over tegenstanders, over de volgende dag en natuurlijk bespreken over hoe wij moeten rijden. Wat moet verbeteren of veranderen.

Je leeft volgens een bepaald tempo en dat is eigenlijk gewoon snel. In de 2CV hebben wij altijd tijd te kort. Want de snelheid is altijd te laag in de 2CV. Op de testen moeten we voluit gaan. Op de regularities komt vroeger of later het moment dat je voluit moet gaan en op de tussen etappes, ja ook daar moeten we vaak voluit gaan om op tijd te komen bij een TC. Dus je hebt altijd haast, moet de hele dag geconcentreerd zijn. Echt ruimte voor ontspanning is er niet. Ja even een paar minuten bij een TC, of een half uur bij de lunch. Maar ja, ik wil ook nog even een paar foto’s maken als het kan, dus dat probeer ik tussendoor te doen.

7 dagen lang ben je bezig met de rally, eigenlijk meer, want je prepareert, overlegd, belt, praat, pakt dingen in, en na de rally ben je er nog steeds mee bezig, verhalen vertellen, filmpjes opzoeken, foto’s bekijken. Facebook berichten lezen, het gaat maar door. Dus de rally is als een bubbel waarin je leeft. Een kleine wereld op zichzelf, weinig nieuws van de buitenwereld dringt door en dat wat doordringt is vaak niet interessant genoeg.

Dit jaar zat er voor mij persoonlijk nog wel een ondertoon aan, want er was wel nieuws van het thuisfront wat minder fijn was. Dat was even heftig, maar gedurende de week kwamen er betere berichten. Verder ga ik er niet op in, maar het was wel even zwaar.

De afgelopen week was fantastisch alles bij elkaar genomen. Ik kende de 2CV van Joost al wel van de vorige rally, maar toch maak ik mij elke dag weer nerveus. Hoe gaan wij het doen? Hoe liggen de wegen erbij, is het glad, hoe ga ik rijden? Meestal tijdens de eerste regularity of test gaat mijn stress de deur uit en begin ik te genieten.

Nooit gedacht dat de 2CV ook op droog wegdek zo enorm leuk zou zijn om op te rijden bij een circuit. De eerste test was op een licht besneeuwd circuit. Dat kunnen wij, dus volle bak en als ik ’s avonds de resultaten bekijk dan zie ik dat ik sneller ben geweest dan rally legende en Nederlands Kampioen Rally rijden Erwin Docter. Dat is toch wel een hoogtepunt, ook al ging hij waarschijnlijk niet volle bak. De dagen erna op droge circuits worden wij denk ik een van de favorieten van de Marshalls. We gooien en smijten met de auto, de deurklinken raken het asfalt net niet, nou ja je snapt, het helt allemaal nog al en ziet er nogal heftig uit en de tijden die wij neerzetten zijn ook nog eens behoorlijk snel tot verbazing van iedereen. Maar ook op de sneeuw en op ijs red de 2CV zich prima! Maar als je teveel pushed, zeker heuvel af dan wil de achterkant nog wel eens uitbreken. Met tegensturen, spelen met het gas en zeker niet remmen weet ik de auto toch elke keer weer uit een slip te krijgen, hoewel het een paar keer erg dicht bij kwam om rondjes te draaien, maar toch wist ik hem elke keer de juiste kant op te krijgen.

Dat is het leuke van het rijden met een auto zoals de 2CV. Je moet maximaliseren, remmen is snelheid verliezen, dus dat probeer je zo min mogelijk te doen. Ik probeer gebruik te maken van de kracht van de onafhankelijke wielophanging, de mechanische grip van de motor en versnellingsbak en speel tussen gas, koppeling en rem om hem zo snel mogelijk over de weg te krijgen. Als je te hard de bocht in gaat helpt het om even de rem te raken, de koppeling in te drukken en weer los te laten, de auto zet zich iets en je voelt de grip terug keren. Of wat ook helpt, een bocht induiken terugschakelen naar 3 of 2 en je voelt de grip, dan gaat het gaspedaal naar de bodem en de motor trekt de auto de bocht door. In haarspeldbochten is het soms gewoon zelfs plankgas, iets gas los voor de bocht, de bocht in kijken hoe die loopt en of er tegenverkeer is en dan gas erop en door stampen. Proberen om niet teveel over de banden te glijden, maar om het rollen zo fijn mogelijk te laten gaan. Kortom, je merkt, ik kan er over praten, probeer het gevoel over te brengen hoe ik achter het stuur zit en wat ik probeer te bereiken. Het is iets van een droom, dat is het sowieso om mee te mogen doen, om dan ook nog hoog te eindigen is helemaal een droom. Kan het nog beter? Ik weet het niet, misschien als de omstandigheden nog beter mee werken, de motor net wat meer vermogen heeft, tja hoe bereik je dat? Aanpassingen doen, maar dat is aan Joost en aan Eric die de auto perfect voorbereid hebben. Hoewel wij vorig jaar riepen, wij hadden maar 10 dagen. Dit jaar riep Joost, we hadden maar tien weken. Nou dan mag hij nu vast na gaan denken en over 2 maanden aan het werk gaan, dan heeft hij 10 maanden. Ik sla hem volgend jaar over heb ik al gezegd, maar wie weet gaan Joost en Eric een poging wagen. Ik zal ze aanmoedigen!

Was het gaaf? Ja absoluut, iedereen die een keer de mogelijkheid heeft om het te doen, twijfel niet, schrijf je in, want man wat is het gaaf. Een week lang volle bak er voor gaan, op circuits, in regularities, etc. Het is voor de navigator hard werken, echt navigeren, de juiste weg kiezen zodat je geen tijd verliest. Voor de bestuurder is het puur rijden, hoe breng je de auto plus de inzittenden zo veilig mogelijk over. Dat is op zich makkelijk, maar probeer eens een gemiddelde snelheid te halen van 45 km/h op sneeuw, in haarspeldbochten. Heuvel op is nog niet het probleem, maar ga eens naar beneden, rem maar eens terwijl je tijd in probeert te halen. Echt een uitdaging! Maar als het lukt en het werkt dan is het mooi.

Mooie momenten tijdens de rally waren de glimlachen van andere deelnemers als wij weer met de eend rondgingen, of de marshalls. De diepe sneeuw waar wij doorheen vlogen. De stress die ik zag op onze gezichten toen het even niet goed ging. Maar de lol die je ook autosport liefhebbers kunt geven die komen kijken en genieten van de auto’s en dan nog eens moeten lachen om die rare 2CV die mee doet.

Ik wil Joost bedanken dat hij mij de juiste kant op heeft geleid en dat we zonder ruzie deze week afgerond hebben. We hebben wel een keer gemopperd op elkaar, maar dat is de stress en de spanning en dat hoort erbij. Zonder hem had ik niet de juiste weg gevonden. Hij heeft ook de auto minutieus voorbereid met Eric van Straaten, dat hebben ze met zoveel plezier en inspanning gedaan, de auto is echt goed en super betrouwbaar.

Natuurlijk moet ik Claudia bedanken dat ik mee mocht, dat ze mij de vrijheid gaf, net als de rest van mijn familie die het best eng vonden, maar ook supertrots zijn. Zelfde geld voor Joost z’n vrouw Sandra en zoontje Jip. Dank jullie wel dat je Joost uitgeleend hebben. Ik heb hem veilig gehouden voor jullie ????

Natuurlijk ook dank aan de organisatie, zonder hun kan het evenement niet draaien en daarnaast de deelnemers, onze tegenstanders. Wij hebben lol gehad met elkaar, Als gekken achter elkaar aan gereden. Elkaar nerveus gemaakt, of elkaar ondersteuning gegeven moraal. Je bent met elkaar bezig, dus je doet dit ook met elkaar. Bedankt voor de vriendschappen en de lol die wij hebben gedurende de week.

En natuurlijk bedankt richting onze sponsoren, ook belangrijk, want zij hebben mede mogelijk gemaakt dat wij aan de start stonden. Dublin Blue Beer, Burton Car Company, Klassiek en Techniek, 2CV Outlet, Autotaalglas en Onori Fashion and Gifts. Bedankt voor jullie steun en toeverlaat.

Enige wat nog rest is alle mensen bedanken die ons gesteund hebben. De leuke berichten via facebook, whats app en allerlei andere media. Het voelde fijn jullie te horen en jullie aanmoedigingen te horen.

Toppunten deze rally:

• Test op droge circuits en plankgas gaan
• Dagoverwinning op de tweede dag
• Diepe sneeuw en aan alle kanten auto’s inhalen
• Stress hebben en dan realiseren dat het lekker gaat en de stress gaat weg
• De schitterende omgeving
• Fans onderweg
• De auto driften over een circuit, denken dat je weer controle hebt en realiseren dat je nog steeds aan het driften bent
• De afdaling op de laatste regularity, niet gefilmd, maar dat was een van de gaafste stukjes sturen en rijden die ik ooit gedaan heb
• Je naam horen en weten dat je de 2e plaats te pakken hebt, geen overwinning, maar zo voelt het wel voor ons.

Bedankt en tot een volgende keer!

Niko Bloemendal

Vandaag stonden twee regularities op het programma en twee testen op ijs! Belangrijkste vandaag, nog belangrijker dan de laatste dagen, rij de juiste route en blijf op de weg!

We begonnen de dag met een klein beetje stress. Ik wilde olie controleren en tot mijn verbazing bewoog de hele olievulpijp, dat is niet goed! Ik kijk en ja hoor, 1 van de 2 bouten was verdwenen en de andere zat los. Hier hadden we gisteren een groot stuk van de weg mee gereden. Maar gelukkig zijn wij goed voorbereid en had ik reservemateriaal bij mij. Dus ik pak mijn ratelsetje, met bout en probeer hem erin te steken. maar dit setje is te kort en de bout duikt op het motorblok…zucht…. Ach er is technische ondersteuning dus toch maar even vragen. Classic Job komt langs en met vijf minuten is het gerepareerd. Joost was ondertussen ontzettend aan het stressen, want pech, dat is ellende. Ik heb hem proberen weg te sturen, maar hij was pas gerustgesteld toen alles weer vast zat. De stress slaat toch toe!

Dan ontmoeten we nog een Sloveen, die had op het Sloveense Citroen Forum gelezen dat wij langs kwamen en kwam speciaal voor ons naar het hotel! We kregen nog een kalender en wat club bladen van de 2CV club, hartstikke leuk. Veel Citroen liefhebbers hebben ons zien rijden, foto’s gemaakt of ons gefilmd de laatste dagen.

Dan de regularity, die viel voor ons gevoel mee. We vonden de juiste route, kwamen wel verkeer tegen, waaronder een grote vrachtwagen, maar ook nu weer, even stoppen op de smalle weg waar net een verbreding is en snel hun langs wuiven en je verliest nauwelijks tijd. Dus top gereden!

Dan door naar de tc. Dit was echt doorrijden, 100 kilometer, waarbij veel snelweg waar wij niet hard gaan. Nou ja, de GPS van rallysafe gaf op een gegeven moment 122 km/h aan heuvelaf, maar de motor moest echt hard werken. Uiteindelijk kwamen we in een skigebied terecht waar wij de laatste 3 kilometer in de 1e versnelling omhoog moesten zo stijl was het! Drie minuten voordat wij ons moesten melden kwamen wij aan. Pfff geen tijdstraf. En weer door…. op naar een circuit vlak bij de lunch. En dit keer op ijs.

We hadden afgesproken, we doen rustig aan, geen risico nemen en toch maximaliseren. Wel zijn wij aan het rekenen, hoe goed doet de nummer 2 het, hoe goed doen Frank en Maartje het die 4 staan. Hoe goed doet de nummer 5 het. Nou wij deden het rustig en waren tevreden.

Na de lunch volgde hetzelfde rondje weer, dit keer was het nog gladder dan eerst, ik probeerde wel sneller te gaan, maar dat was onmogelijk.

Dan staat er nog 1 regularity op het programma en wat voor een. Dit was er voor ons 1 die de geschiedenisboeken in gaat. Wij starten een halve minuut na een Volvo PV544. Een ervan is een goede kennis van Joost. Wij weten behoorlijk goed op tijd te rijden. In de verte zie ik soms de Volvo voor mij rijden en wij komen zelfs dichterbij. maar op een gegeven moment in een gedeelte waar het klimmen is en ik vol door probeer te stampen komen hun achterop een bus, en wij dus vlak daarna. Ze geven ons gelukkig ruimte zodat wij achter de bus kunnen zitten. Dus ik ben aan het kijken hoe ik stijgend een bus in kan halen terwijl ik nauwelijks pk’s over heb. Net op dat moment komt een bemande tijdcontrole. Wij stoppen en kunnen door. Maar de organisatie had bedacht dat het leuk was om de regularity over een tolweg te sturen. Dus wij staan achter de bus voor een gesloten slagboom. De chauffeur doet rustig zijn deur open, stapt uit, loopt om de bus. Kijkt nog even precies wat er betaald moet worden, stopt een kaartje erin, kijkt nog een keer, loopt op z’n gemak terug en stapt weer in de bus. De stoom kwam ondertussen bij Joost uit de oren, net als bij mij overigens. Uiteindelijk besluiten wij direct achter de bus onder de open slagboom door te rijden. In de hoop dat wij snel hem voorbij kunnen. Maar de bus heeft geen haast, de weg is te smal en dus kunnen wij er niet langs. Ik ben aan het knipperen, probeer hem naast de bus te zetten, maar niets helpt. Joost heeft het niet meer, en ramt op de claxon die aan mijn kant zit. Dus ik ben boos dat hij zich met het rijden bemoeid. Hij is boos dat ik niet als een westerling rijdt en verdraait de bus geeft ons ruimte. Het schema voor de regularity kon het raam uit. Sneeuw en ijs, bergweg en tijd te kort. Dus, stampen, rijden, zo hard als je durft of Claudia het goed vind. Nou dat doen we. We vliegen door de sneeuw. Op rechte stukken geef ik plankgas, in bochten minder ik vaart zodat ik ruimte heb om uit te wijken voor tegenliggers en om niet vast te zitten als we de bocht uit vliegen. Voor mij rijdt opeens de bus van Classic Job. Job is lekker aan het kletsen en heeft geen idee dat ik eraan kom. Uiteindelijk na knipperen en toeteren zet ik hem er naast en krijg ik de ruimte. Nog harder naar beneden. En dat is niet slim natuurlijk, dus de auto breekt uit. Ik weet hem op te vangen, tegen te sturen en een tankslapper te voorkomen. Joost kijkt door het zijraam om te zien waar wij heen moeten. Uiteindelijk blijkt dat wij deze regularity als een van de besten hebben gedaan. Wat een avontuur!

Dan kom je bij de finish, dat was ons doel, weer finishen. Mensen zijn uitgelaten. Wij feliciteren de broers die gaan winnen, terecht ook! Vervolgens wordt de rallysafe uitgebouwd en kunnen we onder de finish boog door. Vlak daarna krijgen we nog een kort interview en daarna zijn wij klaar. Terwijl wij weg willen rijden, zeggen de mannen die op plek 2 stonden dat ze de ochtend helemaal verprutst hebben. Wij wisten al dat wij het redelijk gedaan hadden, maar waar stonden wij? Gaan wij naar de 2e plek? Gaat dat echt gebeuren?

Wij maken ons klaar voor de avond en langzaam komt er meer informatie binnen. De eerste regularity ging goed en inderdaad de mannen voor ons extreem veel tijd verloren. Maar achter ons ging ook goed, dus dat blijft ongeveer gelijk. Als we uiteindelijk beneden staan zien wij iemand met een lijst lopen waar de uitslagen van hun equipe opstaan van die dag. Snel loop ik naar de tafel en vis ons nummer eruit. De tijd valt extreem mee in de middag. Ik vergelijk het met Frank en Maartje en die hebben ook meer tijd gebruikt, de nummer 5 ook. Dus zou het dan echt?

Als we dan aan tafel zitten worden wij gefeliciteerd met onze tweede plek. Maar waar is die uitslag! Ik word gek! Ik vind hem en daar staat het dan echt. Joost en Niko in een CITROEN 2CV uit 1965 met 29 pk worden 2e in the wintertrial 2018 in de Challenge klasse. Man wat gaaf! Een mooiere beloning voor 20 jaar 2CV rijden kan ik niet verzinnen.

Daar bovenop winnen we zelfs nog met een aantal mensen de teamprijs!

Als we dan uiteindelijk op het podium staan om onze prijzen op te halen staan we zij aan zij met een paar echte rally helden John Abel en Andy Pullman.

Het was een topweek om mee te maken, zo puur rallyrijden, zoveel inspanning, je moppert op elkaar soms, maar dat vergeet je ook snel weer. Je maakt je druk, bent ingespannen bezig, de hele dag geconcentreerd en dan moet je steeds weer presteren. Dit jaar waren we daarin beter dan vorig jaar. En dit jaar zijn wij 2e geworden.

Uiteraard de felicitaties naar Harm Lamberigts en Arjan van der Palen die de Trial winnen en Jan Ernst de Vries en Henk Jacob de Vries. En aan de nummer drie in onze klasse Frank Soree en Maartje Heij!

Nu even uitrusten en morgen stappen we gewoon weer in de 2CV en rijden lekker naar huis. Terwijl anderen met de trein gaan, vliegtuig of zelfs prive vliegtuig, terwijl de auto nu al onderweg terug is met een autotrailer. Tja…echte rally auto’s horen te rijden ????

Eindklassement.