ABC rally - Een kleurrijke rally

Afgelopen weekend is alweer de 16e ABC rally verreden. Een week voor de start werd ik benadert door RallyNews met de vraag of ik een verslag wilde schrijven over dit evenement. Tuurlijk! Ik heb mijn bestuurder Frans van Rooijen meteen even gevraagd voor de hoeveelste keer we deze rit nu eigenlijk al meerijden. Het is de 11e keer. We zijn begonnen in 2002 toen Arthur Denzler de rit nog uitzette. Het jaar dat Joep Wanders begon en de rally naar Texel ging hebben we gemist maar sinds 2011 zijn we trouw elk jaar van de partij.

Nadat ik het reglement gelezen had en er de regels zag over de gekleurde wegen bij Pijlen Kortste Route en Grensbenadering ben ik toch maar even door de droogrit: Rondje Texel gegaan als opwarmertje (op de website van de ABC). Dit laat je toch alvast even door de bril van Joep kijken.
Zoals gebruikelijk reizen we al richting van der Valk in Emmen op de vrijdagavond. We doen dan al even een paar biertjes met de andere deelnemers die er overnachten zoals onder andere de Expert klasse rijders. Toen wij om 19:30 aankwamen startten de eerste Expertklasse rijders voor hun avondtraject. Met de pechvogels Wytze van Leuveren en Jaap Jongman, die al door pech voor de start uit vielen, hebben we gewacht tot de eerste Expertklasse rijders weer binnen kwamen om hun belevenissen te horen. Het avondtraject bevatte dit keer ook de test bij Opleidingscentrum Dibo en er zaten al wat trucjes in van Joep. In een pijlen traject moest een pijl worden overgeslagen en dat had niet iedereen gelezen. De wakkere deelnemer, en dat moet je zijn bij Joep, vinden dit geen probleem anderen morren hierover een beetje. Al met al had ik hierdoor weer wat meer door de bril van Joep gekeken, iets wat me hopelijk de volgende dag zou helpen. In de bar was het nog lang gezellig en hoewel ik het licht niet heb uitgedaan was het eigenlijk te laat…..

Om 8:29 stonden we aan de start. 3 traject hebben we voor de boeg. Het eerste traject was een kort rondje op oude kaarten wat niet voor teveel problemen zorgde. Ongeveer de helft van de Sportklasse, waarin wij ook rijden, kwam hier ongeschonden door. Het traject eindigde met het testje bij Dibo die voor de nodige seconden straf zorgde zodat we na dit eerste traject op een 15e plek stonden. Na koffie bij van der Valk in Emmen leidde traject 2 ons via Dalen, Nieuw Balinge en Zwiggelte naar Assen. Hier kwamen de gekleurde weggetjes om de hoek kijken. Pijlen Geel Oranje wat inhoud zo min mogelijk Oranje en zoveel mogelijk Geel. De tip die ik kreeg van Paul Hooiveld was om jezelf in dit geval te focussen op gele wegen en terug te construeren, dus bijvoorbeeld van pijl 2 terug naar 1. Dit traject werd gevolge door een stuk Baril en een RP op Pijlen & Punten Kortste Route met schaal 1:25.000 en een RP op Bol-Pijl. Bij de les blijven, loep goed op de kaart houden en blijven speuren naar de ene grap die komt. In dit traject was dat een grap met een Bol-Pijl situatie die er schijnbaar was, maar toch weer niet omdat het veld en routeboek een klein onderscheid kenden. Ik was er niet wakker genoeg voor en ik wist op dat moment daar ook de reden voor….

Lunch in Assen.

Daar knap je van op zeg! Dit keer geen dikke ragout, die in koude toestand tot een rolletje wordt gevormd waarna deze door ei, bloem en paneermeel wordt gerold en gefrituurd (voor kenners de kroket). Als vervanging waren er o.a. een rallyhamburger en rallyvietnameseloempia. Vier controles gemist, beter dan gemiddeld dus we stijgen naar de 10e plek. Traject 3 voert ons terug naar Emmen via een oostelijke route. Beginnen met Pijlen Rood Geel Wit op 1:100.000. Een stukje ingewikkelder dan in de ochtend met die extra kleur maar ook een stukje meer voorbereid door de ervaring in de ochtend. Hier moesten wij net als de Expertklasse in hun avondtraject een pijl overslaan. Echter omdat, volgens het reglement, onder een pijl geacht wordt een Rode weg te liggen moesten we hem toch uiteindelijk rijden om de juiste route te construeren. Hierna volgenden nog 2 gelijke trajecten wederom met 3 kleuren. Afsluiter is een Grensbenadering waar het ook weer om de kleuren van de wegen gaat. Dit keer géén wit en grijs. Het laatste stuk Bol-Pijl omvat nog een grap. Bij aankomst bij de finishlocatie moet je wel via de juiste route naar binnengaan wat inhoud dat de je de langste route neemt. In de praktijk moet je dan via de linkerkant aankomen rijden/lopen om de “K” te vinden. De oplettende navigator had het door en kon Joep en Hermien al vanaf een verdekt plekje zien staan gniffelen om de mensen die het verkeerd deden.

Uiteindelijk blijken we s ’middags weer bovengemiddeld te hebben gereden en zijn we als 5e geëindigd in deze 16e ABC. Een vlotte afhandeling in de rekenkamer en een vroeg geopend buffet zorgen ervoor dat de prijsuitreiking al iets voor 20:00 begint. Opmerkelijk detail bij deze uitreiking was dat Joep aankondigde dat hij volgend jaar zijn 10e en laatste ABC rally zal organiseren. Dit belooft een spectaculaire rit te worden die mogelijk ook op de zondag nog een halve rally dag krijgt.

Niks dan lof voor deze ABC. Hij stak strak in elkaar en volgens mij waren alle klassen tevreden met het voorgeschotelde kaartleeswerk. Natuurlijk met een handtekening van uitzetter Joep maar als je die niet leuk vind moet je maar niet proberen door zijn bril te kijken….

Gijsbert van Rooijen

Equipe # 14: Frans van Rooijen - Gijsbert van Rooijen | Sportklasse

Dag 1: Morgen zal het beter zijn……

Allereerst willen wij Martin Roosenboom, Frans Diepeveen , Ton den Uyl en alle marshalls bedanken voor en complimenteren met de super geslaagde 7e editie van de Classic 500 Challenge. Donderdagavond kwamen we in onze Alfa met arko aan bij het nieuwe Van der Valk hotel in Enschede, het kloppend hart van de rally. De parkeerplaats was al gevuld met de helft van de equipes, het was al bar gezellig. Vrij laat gingen we naar onze prima kamer, veel slaap kregen we, met dank aan het onweer en de harde wind , niet. Met het uitzicht op de parkeerplaats zagen we vrijdag al vroeg dat de startboog werd geplaatst, zagen we Nico Bloemendal in zijn 2CV aankomen en was Bas Aalberts bezig om de met zijn servicewagen meegenomen geprepareerde Opel Kadett af te laden. Al bij het prima ontbijtbuffet was de nervositeit bij de deelnemers voelbaar, ook wij raakten hierdoor aangestoken. Om negen uur vertrokken we voor een lange rallydag door Duitsland in ons rookie jaar in de sportklasse.

De start verliep stroef met een verkeerd meetlatje en een voor ons te strak tijdschema. De route voerde via Glanerbrug Duitsland in. Tot halverwege TC4 leverde dat geen problemen op. De route voerde tussen prachtige hakselrijpe maisvelden over soms wel erg hobbelende wegen. Die Duitsers doen echt niets aan wegenonderhoud. In traject 3-4 heeft Martin ons te pakken, we vergeten te keren op een punt daarmee missen we RC T. Even later gaan we door de grenslijn om RC X te scoren en dat blijkt niet voldoende. Als toetje van sectie 1 staan de door ons gevreesde testen op het voormalig oefenterrein van het Duitse leger, Fursten Forest, op het menu. Met extra hard opgepompte banden (we willen geen lekke band) rijden we de testen veel te langzaam. Tot onze opluchting wordt echter besloten om de testen voor het klassement niet mee te laten tellen.
Tijdens de lunch krijgen we ook te horen dat een aantal auto’s tijdens de rally zijn stilgezet. De reden: klachten over te hard rijden. Om verdere problemen te voorkomen besluit de wedstrijdleider om alle TC’s van sectie 2 te neutraliseren. Dit klinkt ons als muziek in de oren met onze 18 minuten tijdstraf in sectie 1.

Dat er soms te hard werd gereden leert het lijstje van gelaserde snelheidszondaars. Nota bene in Q zones reden nogal wat equipes veel te hard, zij komen er met een waarschuwing van af waar het CJIB al gauw meer dan € 100,- in rekening brengt. Een tijdstraf vinden wij ook bij een eerste overtreding op zijn plaats. De rally is per slot van rekening geen hardrijwedstrijd. De equipes die alle (on)mogelijke routes rijden om toch nog een RC te vinden, en daarvoor kostbare tijd nodig zijn, zouden ook moeten worden beloond met een (foute) RC. 

Over sectie 2 kunnen we kort zijn, die ging belabberd, de verlegde weg van RC B misten we, we begrijpen nog steeds niet dat we na RC O fout reden, de regelmatigheidsproef verknalden we en natuurlijk trapten we in de niet bestaande oprit naar de snelweg, waardoor we RC R misten.
Het resultaat van de eerste dag was een plekje in de onderste regionen van het klassement.
Na het heerlijke en uitgebreide buffet en een goede maar korte nachtrust namen we ons voor om het de tweede dag relaxter te doen, onder het motto: morgen zal het beter zijn…..

Dag 2: Jo zei het nog zo…… niets opschrijven

Sectie 3 begon direct met een test over de brede wegen van vliegveld Twenthe. Hier konden de snelle Porsche jongens hun lusten botvieren, lekker scheuren zonder limiet. Het parcours legden wij ruim boven de bogey-tijd af, de test telde immers toch niet mee.
De route ging vaak weer langs hoge maisvelden over mooie gladde wegen met af en toe zo’n vervelende verkeersdrempel door een werkelijk schitterend landschap. Het ging voor ons fout met een verlegde weg en een klein rood stipje op de route dat we misten. Op zich waren we best tevreden hoe we sectie 3 hebben gereden, zelfs de regelmatigheidsproef ging heel behoorlijk. Zou het vandaag dan toch echt beter zijn?

Het antwoord kwam in sectie 4: nee !! Aanvankelijk trokken we de goede lijn door, lekker doorrijden en af en toe de val eruit halen. Die goede lijn werd ruw verstoord bij de laatste regelmatigheidsproef door een gemiste bol-pijl situatie ging de proef de mist in. Zie dan maar eens de concentratie te bewaren. Het was al een klein wonder dat we de route nog zonder verdere fouten wisten te vervolgen. Maar na Tubbergen vonden we ons Waterloo in het allerlaatste traject. Bij de snelle wisseling van het kaartfragment ging het mis. Overtuigd dat we zijn dat het traject pijlen kortste punten vrije route is, zegt Jo nog “we zijn op weg naar een punt dus niets noteren”. Na 4 RC’s die niet genoteerd zijn komen we erachter dat we de opdracht verkeerd uitvoeren. Veel maakt het ons allemaal niet meer uit, we hebben een fantastisch rally weekend gehad met leuke, verrassende routes, originele en inventieve routeopdrachten, een perfecte organisatie en een geweldige catering.

Ging er dan niets goed? Nee, we hebben heus wel een aantal lastige puzzels goed opgelost. We moeten nog duidelijk wennen aan de geniepige trucjes van Martin, maar we hebben veel van deze rally geleerd. Volgend jaar in juni zijn we weer van de partij, dan zullen we zeker voor een goed klassement gaan.

Jolanda en Berend Smid

Het zal vermoedelijk ongeveer zo zijn als in de “500 shades” verhalen, ieder haalt zijn genoegens weer ergens anders uit.

Qua vrijetijdsbesteding geef ik persoonlijk de voorkeur aan goed georganiseerde, uitdagende autorally’s. Wat mij betreft valt de Classic 500 Challenge daar vanaf de allereerste editie zeker onder. Laat zoiets maar over aan de dames en heren van Classic Rally Promotions. Bevelhebbers Martin Roosenboom en Frans Diepeveen hebben dan ook een schat aan ervaring om jaloers op te zijn.

Er werd daarom ook gespannen en met hoge verwachtingen uitgekeken naar de 7e uitvoering op 16 en 17 september jongstleden. Voor velen zou een nieuw wedstrijdgebied worden aangeboord, net over de grens met onze oosterburen bij Enschede. Gestart werd ook vanuit een kersverse locatie, het splinternieuwe Van der Valk hotel in de Twentse universiteitsstad. De lijmdampen kwamen je nog tegemoet, maar verder was alles daar piekfijn voor elkaar. Prima kamers, uitstekende catering, vriendelijk personeel. En een prettige keus aan bieren in de bar, waar ikzelf altijd bijzonder blij van wordt. Kan haast niet beter. Voor mij persoonlijk erg leuk om in Enschede te starten, aangezien ik hier wat fijne jaren heb doorgebracht. Enkele daarvan op slechts anderhalve kilometer van de startlocatie. Uiteraard ben ik daar even wezen kijken!

Op vrijdag stond er weer een flinke groep enthousiaste rallyrijders te drentelen om van start te mogen gaan. Sommigen nog een beetje duf van het gezellige verblijf ‘s avonds aan de hotelbar, anderen zo fit als een hoentje in de frisse Twentse ochtendlucht. Reeds om half 9 werden de klassiekers losgelaten.
Om 8:39 rol ik naast Wytze van Leuveren in de Porsche 911 met startnummer 9 het hotelterrein af.
Direct de N35 op richting Duitsland. En je moest meteen goed fris en fruitig zijn, want eenmaal van de grote weg af, liet de eerste valstrik niet lang op zich wachten. Nee, niet op weg naar een punt vrije route een controleletter noteren! Het blijkt een leuk gebied om in te rijden. Hier en daar doet deze grensstreek denken aan het gebied waar de ABC-Rally de laatste jaren gebruik van maakt. Wel blijven opletten! Ten zuiden van Epe (nee, niet die op de Veluwe) kom ik wat situaties tegen die net even anders lijken dan op de kaart staan. Ik kan er echter de vinger niet op leggen en een eventuele oplossing zie ik niet. Even verder twijfelende deelnemers. Nog peinzend over de situaties van zo net zie ik niet direct een probleem.
Bijna bij het afsluitende stempel blijkt echter dat we volgens het schema in het routeboek wat kilometers tekort komen ten opzichte van de ideale route. Zou een stukje terug dan toch.....en zo ja wat?
Kunnen we het binnen de tijd halen om terug te rijden en te gaan kijken? Misschien. Het lijkt ons de gok waard. Gelukkig kunnen we een stuk overslaan en hoeven we niet de hele route tegengesteld te rijden.
Gaat het dan soms hard? Ik ga niet beweren dat wij roomser zijn dan de paus. Je wilt het oplopen van strafpunten toch zoveel mogelijk proberen te vermijden. Dat zit in de aard van het spelletje. Haastige spoed is zelden goed, maar in dit geval toch wel geboden. Natuurlijk gaat het gas er dan flink op. Waar dat kan. Waar er ruimte is, geen bebouwing en geen fietsers of andere kwetsbare verkeersdeelnemers. In de bebouwde kom in een hoge versnelling met weinig toeren. Maar daar buiten gaat het gaspedaal in zo’n geval tegen de vloer. En dan doet de “air cooled flat six” niet onder voor een heavy metal band. Lekker stevige muziek! Voor wie er van houdt, dat weten we ook wel. Dus doen we in een dorp kalm aan. Maar elders zijn we vast wel waar te nemen. Een grijze Toyota Prius is zeker veel minder opvallend met honderd kilometer per uur... Toch zien we onderweg geregeld lachende gezichten, zwaaiende handen en opgestoken duimen. Maar ook wat bedrukt kijkende omstanders, die wellicht onze ouwe karren het liefst in de shredder zien verdwijnen. Zo zie je maar, je kunt niet iedereen te vriend houden.

Maar het stukje laagvliegen was niet voor niets, ter plekke doorzag ik alsnog wat er niet deugde en we haalden hiermee een combinatie van twee controleletters op. Dat kostte uiteindelijk wel 5 minuten aan straftijd, maar dat is minder dan we anders waren opgelopen. In het verdere verloop kunnen we gelukkig rustiger aan doen, het tijdschema leek niet al te krap. Een fraaie route met best een paar uitdagingen, zelfs in de Sterklasse. Net als vele anderen heb ik ook niet in de gaten dat bij Rodde de weg onder het spoor door niet correct uitkomt. We missen hierdoor de letter S. Bij de lunch zou later blijken dat Jurgen Donders deze als één van de weinigen wel had en was de equipe Zuiderwijk/Donders hiermee als enige in onze klasse foutloos gebleven. En daarmee het “team to beat”.

Maar eerst stond er nog iets heel anders op het programma. De tests op het terrein van Fursten Forest. Waar al maanden over gespeculeerd werd. Want zo’n voormalig militair oefenterrein biedt nogal wat mogelijkheden. De twee tests zouden best vermakelijk blijken, wat ons betreft. Eentje vrijwel geheel op verhard en de ander helemaal op gravel. De bogeytijden zaten in de categorie onhaalbaar en dus was het trappen geblazen. Maar dat kan op afgezet gebied. We zouden 5 seconden pakken op de eerste proef. Op de tweede proef, die wel wat had van een WRC proef tijdens de Rally of Wales, waren we 10 seconden te laat. Even de adrenaline weer laten bekoelen na deze pittige proeven en op naar een smakelijke lunch.

Helaas krijgen we daar te horen dat de proeven neutraal worden verklaard. Omdat voor de deelnemers die later op met name het onverharde parcours verschenen, de ondergrond inmiddels te slecht was geworden.
De meeste van onze bolides zijn namelijk geen WRC auto’s. En helaas was hetgeen door de organisatie was afgesproken met de terreinbeheerders ook niet correct uitgevoerd, want men zou het terrein veel beter geëgaliseerd hebben. Hartstikke jammer van alle inspanningen, al hebben wij best lol gehad.
Maar spijtiger was nog dat er na klachten van omwonenden de gehele middag vervolgens tijdneutraal verreden moest worden. Er zou op sommige plaatsen toch te hard gereden zijn. Hoe subjectief dat ook mag zijn. Men is in deze regio wellicht niet veel gewend op dit vlak. Er zijn ook in Duitsland flink wat rally’s, maar mogelijk niet veel in dit gebied. In ieder geval was men niet heel blij met die haastige Hollanders.
Na de prima verzorgde lunch (uiteraard met Bratwurst!) konden we dus rusti g, zonder tijdsdruk, de route terug naar Enschede vervolgen. Iets meer tijd om van het fraaie landschap te genieten en om wegsituaties goed op ons in te laten werken. Zelfs dat was niet voldoende om ons te behoeden voor een tweetal fouten. Al was één daarvan reglementair wel op het randje, zou uitzetter Martin Roosenboom later toegeven. Uiteindelijk was het toch een mooie eerste rallydag, al had niet alles zo uitgepakt zoals dat bedacht was.
Na het genoegen van een voortreffelijk dinerbuffet werden de dagprijzen uitgereikt.
In de Tourklasse ging deze verdiend naar de aanstormende talenten Bea Hubers en Sjaak Cornelissen in hun witte Triumph Spitfire. De Sportklassers moesten vandaag hun meerdere erkennen in Ton Burger en Antoon Reurings met de Ford Escort. Tot slot waren Jacqueline Zuiderwijk en Jurgen Donders in hun MG B terecht de dagwinnaars in de Sterklasse. Al zaten wij hen op slechts 30 strafseconden (dat is 3 seconden op een regularity...) op de hielen! Het zou morgen wel eens een hele spannende rallydag kunnen worden.

De zaterdag zou zich geheel in Nederland afspelen. In Twente en de Achterhoek, waar Martin heel goed thuis is en waar de Classic 500 al vaker is verreden. Nog drie kwartier vroeger dan gisteren vertrokken we om te beginnen naar Vliegveld Twente, waar nog een test op ons lag te wachten. Effe flink knallen over de betonbanen daar. Gaaf en (met een rappe auto) goed te doen. Jammer dat ook deze proef niet meetelde.
Daarna was het met afwisselende systemen laveren over de vele kronkelige wegen die het oosten van ons land kent. De druk werd af en toe nog wat opgevoerd door pas bij een tijdcontrole een kaartleesproef uit te delen. Waar dan ook nog eens niet veel tijd voor beschikbaar werd gesteld. Snel handelen dus. Maar niet te snel.... want dan kun je makkelijk een denkfout maken. Even te vlot een barricade willen omzeilen kostte ons een routecontrole. Jammer. De regularity met de slinks weggepoetste weg ging gelukkig wel heel strak.
Maar een kompleet voorbij gereden langsrijder gaf ons bij de uitstekende lunch bij Erve Brooks bij Gelselaar het gevoel dat de eindoverwinning niet meer haalbaar was. Zuiderwijk en Donders waren ’s morgens heel knap foutloos gebleven. Dat zou ons in de middag ook lukken, maar het was inderdaad niet voldoende.
Wel was het opnieuw uitdagend, met kaarten in verschillende schalen en met wisselende systemen. Waardoor je vreselijk moest opletten waar je eigenlijk mee bezig was op dat moment. Leuk! Na wederom een goed verzorgd dinerbuffet was het dan tijd voor de prijsuitreiking. Met in de Tourklasse Boudewijn en Philip Boeken als winnaars. In de Sportklasse gingen de lokale helden Frans en Gijsbert van Rooijen aan de haal met de grootste beker en zoals al verklapt mochten Jacqueline en Jurgen zich Sterklasse winnaars en daarmee volkomen terecht overall winnaars noemen van deze editie van de Classic 500 Challenge.

Het waren misschien in totaal geen “500 shades of“ kaartleesbillenkoek (al zaten er valstrikken genoeg in), maar wel dik “500 shades of “ vermakelijke rallykilometers. Alle dames en heren van Classic Rally Promotions, bedankt! Wij zijn er volgend jaar, maar dan in juni, zeker weer bij.

Rutger Kwant

De grote viswedstrijd

Dit keer was het geen viswedstrijd langs de waterkant met een bamboe hengeltje of met een magneetje aan een touwtje in een kartonnen vijver, maar eentje met op en top geprepareerde rallyauto’s vanuit Spa via Luxemburg naar Scheveningen. Wel konden bijzonder fraaie vissen gevangen worden.

Nog één keer Sportklasse

Het is al weer twee jaar geleden dat wij voor de laatste keer bij de SLS waren en voor de laatste keer in Scheveningen startten. De keuze om naar Spa te gaan bleek 2015 al een goede te zijn geweest. In dat jaar 2014 werden we door een mazzeltje derde, omdat de equipe voor ons onder de druk van de laatste dag bezweek. We schaamden ons dan ook niet toen we ons nog één keer in de Sportklasse hadden inschreven. Verder hadden we ook nog niet veel vertrouwen in onze kunsten tijdens de etappe in de avond die door de Expertklasse gereden moet worden.

Niet bereikbaar willen zijn

De woensdag voor de start gingen wij al vroeg richting Spa. Tijdens andere rally’s waren we daar al wel eens in de buurt geweest, maar hadden nog niet de moeite genomen dit stadje eens rustig te bekijken. Op een leuk terrasje zagen we de andere deelnemers die middag arriveren. Onderweg werd ik nog wel een paar keer gebeld, om een paar laatste dingen voor de radiostilte af te stemmen. Tijdens de rally zelf willen wij niet bereikbaar zijn. Dat gaat ten koste van de concentratie en mag tenslotte ook niet. De telefoon werd dan ook op donderdagmorgen op de vliegtuigstand diep onder in de tas gestopt. Iets waar anderen toch meer moeite me leken te hebben.

Wat extra muntjes

Tijdens de ‘Verplichte documenten- en conformiteitscontrole van de auto voor alle deelnemers’ in en bij het Louwman Museum in Den Haag werden die dag ook al de eerste muntjes voor de bar verkocht. ‘Neem er maar een paar extra, omdat jullie altijd de bar afsluiten’ werd er al gezegd. Toch hebben we ons, ondanks onze vroege komst in Spa, netjes ingehouden, omdat de rally de volgende dag al gelijk in de eerste minuten zou starten met een regelmatigheidstraject. Erg zenuwachtig waren we gelukkig niet, want het reglement bleek niet al te ingewikkeld te zijn.

Die eerste is binnen

Helaas werd ons voornemen om de eerste dag fris en uitgeslapen te starten de nacht ervoor rond 5:00 uur wreed verstoord. Het hotelpersoneel dacht dat het op dat moment wel tijd was om een leuk muziekje aan te zetten op het binnenterras onder ons slaapkamerraam. De slaap kon ik na het sluiten van de ramen niet meer vatten. Dan maar vast piekeren over dat eerste regelmatigheidstraject. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen. Na een kort bolpijltraject werd een heuvel beklommen met een afwijking van maar 4 seconden. Die eerste was dus binnen. De volgende trajecten van Bart waren verder die ochtend niet heel ingewikkeld, maar we liepen wel zo’n 13 minuten tijdstraf op door een wat verkeerde inschatting van de benodigde tijd voor deze trajecten. Ook gooiden wat onverwachte Baustellen de nodige roet in het eten.

Navigator links in de auto

Het tweede regelmatigheidstraject in de middag verliep ook naar verwachting. Met 5 seconden afwijking waren wij zeer tevreden. De eerste controleletter werd gemist, doordat we iets te enthousiast een afslag op de te rijden route namen. Een wat verdekt opgestelde stempel met een herstelopdracht op een oude weg naar het pittoreske Olk zorgden er wat later die middag voor dat wij met meerdere andere equipes bijzondere aandacht hadden voor het vinden van de juiste weg uit dit dorpje. De enige equipe met de navigator op de linker stoel in de auto snapte niet dat wij die stempel links van de route niet hadden gezien. De op dat moment opgelopen vertraging werd gelukkig geneutraliseerd vanwege een verkeersinfarct in een ander dorpje door een brandende vrachtwagen op de nabij gelegen autosnelweg. Die equipe met die Engelse setting in de auto ging die dag aan de haal met het eerstedagvisje.

Oude Michelinkaart

Op vrijdag konden we onze koffers in het hotel in Luxemburg laten staan. Peter zou ons die dag op verschillende kaarten via een grote lus weer naar hetzelfde hotel loodsen. Na een eerste opwarmer op een bekende 1:100.000 kaart konden we ons verder verdiepen in de veel minder nauwkeurige Michelinkaarten. Tijdens onze eerste verkenningen kwamen we vader en zoon Van de Palen tegen die ons en wij ook af en toe hen de juiste weg wezen. Een in het daarop volgende traject verdwenen nokje bij de sensor voor de tripmaster zorgde voor de nodige onrust. De gereden afstand werd nog maar voor de helft weergegeven. Door het opnieuw kalibreren en wat onnodige kilometers na het missen van de juiste afslag liepen we een zevental strafminuten voor die dag op. Ondanks deze vertraging was ons eerste visje en een nummer één positie binnen.

Te veel nadenken

Te vroeg in de strijd hadden we onszelf al de nodige last op de schouders gelegd. Vanaf de zaterdagochtend moesten we onze eerste plaats zwaar verdedigen. Toni en Edwin wilden de mindere vrijdag graag compenseren en ook zullen Desiree en Nicole zich voorgenomen hebben ons naar een ander plaatsje te verwijzen. Op een wat langer traject in de ochtend dacht ik dat het wel verstandig was om te tanken, verder dacht ik nog een oude weg situatie met de nodige onnodige kilometers te herkennen en zorgde een boer met trekker en kar ervoor dat we een negental minuten vertraging opliepen. In het ochtendtraject hebben we verder samen met meerdere andere equipes gezocht naar de juiste weg uit Überwampach en een verscholen lettertje. Het zou denk ik verstandiger zijn als de uitzetter deze zoektochten in deze kleine plaatsjes zou kunnen beperken. In de middag gebeurde iets vergelijkbaars door een onvindbare letter op een vrij punt in een ander dorpje, dat door de uitzetters al eerder vervangen, nadat bleek dat deze tijdens het nulrijden was verdwenen.

Vertrouwde 1:50.000 kaarten

De laatste trajecten op zaterdag werden verreden op de vertrouwde 1:50.000 kaarten. Na de twee missers eerder die dag was dit een welkome afsluiter. Op zondag zouden we immers ook grotendeels over deze kaarten moeten navigeren. Tijdens de gebruikelijke briefing na het avondbuffet werden we gewaarschuwd voor de verschrikkingen van de volgende dag. Weer zouden we starten met een regelmatigheidstraject en nog twee snel op elkaar volgende. Tegen alle verwachtingen in zijn wij die avond samen met velen anderen maar eens wat vroeger naar bed gegaan.

Dat zal niet zo bedoeld zijn

Met nog maar 162 stafpunten verschil gingen wij die morgen van start. We zagen dit als extra bonus op een dagrit, om de druk maar niet onnodig hoog te maken. Die kwam wel op het moment van het eerste traject. Een zestal vrije punten moest in een beperkte tijd voor het eerste regelmatigheidstraject gevonden worden, waarbij je het risico loopt dat deelnemers wat langer zoeken om met beperkte tijdstraf toch alle controleletters te vinden. Dit veroorzaakte toch voor wat chaotische tafrelen bij de zelfstart van het eerste traject. Al ruim na onze starttijd gaf Joep nog de nodige adviezen en vlogen de deelnemers je al om de oren. In een treintje met een drietal andere equipes konden we een goede eindtijd niet meer behalen. Nu hadden we nog maar 12 puntjes van onze bonus over.

Hoe dom kun je zijn

De daarop volgende trajecten waren voor ons gelukkig wat minder hectisch. De schade bleef beperkt tot 3 en 8 strafseconden (feitelijk nog maar 1 bonuspuntje over). Nu kwam het aan op ouderwets goed navigeren. Onze vriend Peter Jan hielp onze concurrentie tijdens de koffiepauze nog aan wat routeadviezen, maar wij hadden onze fouten toen al gemaakt. Een derde rondje langs een i op weg naar een punt één na kortste route hadden we precies zoals de uitzetter het voor ogen had anders gereden en zijn (hoe stom kun je zijn) vergeten één barricade op de ingetekende lijn te omzeilen. Het afwachten op de boulevard in Scheveningen was begonnen. Om ons onbekende redenen bleef het lang stil vanuit de rekenkamer.

Ze zijn binnen gehengeld

Tot vlak voor het podium bleef het onduidelijk wie de winnaars zouden zijn. We besloten op het laatste moment er maar niet op te rijden, ondanks dat we al een beetje aangekondigd werden. Na enige tijd wachten zijn we maar een drankje gaan drinken. De ontvangst en de lekkernijen bij La Galleria hebben we ons prima laten smaken. Martin Roosenboom, die helaas niet aanwezig kon zijn, verraste ons via Facebook met zijn felicitaties, op het moment dat niemand nog iets wist. Op de site van de SLS bleek de uitslag al te staan. Onze concurrentie bleek ook niet foutloos te zijn geweest en onze marge bleef gehandhaafd. Na het lange wachten mochten wij ook het podium op rijden voor ons champagnemomentje. Ik wil me nu toch nog wel verontschuldigen bij die mensen die per ongeluk getroffen werden door de rondvliegende spetters. De visjes werden later die middag door ons binnen gehengeld. Met een tweede dagprijs, een overallprijs, een teamprijs, een mooie Chopardpen en een lekkere fles Aix waren wij zeer tevreden.

Helemaal top

Nu we weer thuis zijn en tevreden kunnen terug kijken op een geweldig evenement, kan ik alleen maar concluderen dat het een fantastisch aantal dagen was. Ik wil hiervoor de organisatie en met name natuurlijk Bart en Peter in het bijzonder hartelijk danken. Het was helemaal top. Uiteraard gebeurden er wel wat onvoorziene dingen en zorgden we hier en daar voor wat onrust, maar dit kan je deze mannen niet verwijten. De hotels waren prima, de buffetten heerlijk, de route prachtig en het weer tot de laatste dag geweldig (dat beetje regen vergeten we snel).

Hanja Jonker en Paul Hooiveld

 foto's: Niko Bloemendal