De juf krijgt les…

Er zijn dagrally’s in Nederland waaraan ik al sinds ik 10 jaar geleden begon met navigeren jaarlijks mee doe. Zo is daar de Classic Gelderlandrit begin juni en de ROZ Classic begin maart. De organisatie verstaat daar de kunst om een mooie rally neer te zetten voor deelnemers op elk niveau. En ook elk jaar krijgen ze het voor elkaar ervoor te zorgen dat ik aan de finish binnenkom met een gevoel ‘dat ging goed’. En ook dit jaar bleek na afloop dat ik (veel) meer fouten had dan ik bij binnenkomst dacht.

De voorbereiding voor de ROZ begon tijdens de wintersportvakantie in Oostenrijk.
Jan Peter rijdt dit jaar met vriend Job in de tourklasse en tijdens de vakantie geef ik hen een korte cursus navigeren. Job is een nog onervaren navigator en de ROZ is zijn eerste klassieke rally. Zelf rijd ik dit jaar met Hans van Beek, en vergeleken met Hans ben ik met mijn tien jaar rallyervaring nog een ‘rookie’. Het was dan ook wat onwennig en ook een beetje spannend, dat eerste traject: lang bezig geweest met intekenen, nog een keertje nameten en dan tijdens het rijden meer dan één keer de verkeerde schaal gebruiken. Tjonge…

Maar wél meteen een briljante vondst van de uitzetter ontdekt: een routeopdracht waarbij dezélfde controle twee maal ‘goud’ was: tussen pijl 4 en 5 rood vermijden langs de gouden controle “H” en vervolgens, om rood onderweg van pijl 5 naar pijl 6 ook te vermijden een lastig te vinden route die opnieuw langs de gouden controle “H” leidt!

In etappe 2 ging het zeer moeizaam, niet goed ingetekend en bijna vast komen te zitten in de modder op een route die níet de kortste was (sorry Hans). Gelukkig wel het fietsje gezien waardoor we de ‘gouden O’ ook hebben gevonden. We kwamen dan ook erg laat aan bij de lunch. en konden nog net het laatste plak suikerbrood wegkapen voor de marshals. Jammer genoeg Jan Peter en Job niet kunnen zien, ik ben benieuwd hoe het gaat!

Ondertussen was het wél leuk in de auto, we hadden toen immers nog niet in de gaten wat er mis was gegaan. Het leukst was wel de pacenotes in etappe 4. Eerst een inkomertje, en toen de special. Het navigeren van pacenotes is nét wat anders dan het navigeren op een kaart. Hans heeft veel ervaring met pacenotes en toen we startten zei hij dan ook, pacenotes is leuk en het gaat het best als je een beetje hard rijdt. En hij voegde de daad bij het woord.
Terwijl ik gewend ben om de volgende instructie te geven op het moment dat de vorige instructie wordt uitgevoerd en ik tegelijkertijd de tripmeter op nul zet moet het nu een tandje sneller en loopt het op nul zetten van de tripmeter er eigenlijk een beetje achteraan. Dat vond ik best lastig! Waar ik me bij het kaartlezen heb aangewend om bij het maken van een stuurbeweging even mee te kijken of de situatie overeenkomt met de kaart is dat nu eigenlijk helemaal niet nodig.
Niet dat ik er tijd voor had. Ik had het veel te druk met het goed bijhouden waar we waren in de pacenotes, immers mijn instructie liep voor op waar we daadwerkelijk waren, althans dat probeerde ik want Hans vroeg steeds sneller om de volgende instructie. Ruimschoots binnen de 18 minuten stonden we aan de finish van de special. Leuk!

Helaas moest een stuk van de route in het laatste traject vervallen, maar gelukkig bleef opnieuw een briljante constructie van de uitzetter erin: de voorgenomen route was niet te berijden en vervolgens direct daarop de herconstructieroute óók niet met veel kerende en heen-en-weer rijdende auto’s als resultaat. Ik had de oplossing vliegensvlug gevonden. Dacht ik. Weer een foutje. Maar, de YZ had ik natuurlijk keurig op mijn kaart!

Al met al was het een hele leuke dag en hebben Hans en ik prima samen gereden, natuurlijk te veel stomme fouten gemaakt en er dan ook nog veel te lang over nagedacht. Alhoewel dat bij de ROZ gelukkig geen strafpunten oplevert. Als ik kijk naar de uitslag, zevende in de masterklasse, dan ben ik zeker niet ontevreden.

Ook Jan Peter en Job hadden een goede dag met als resultaat achtste in de tourklasse. En, precies zoals ik me zelf ook herinner van de beginperiode: het geconcentreerd blijven, al die uren lang is echt moeilijk én alles wat tegelijk moet gebeuren: kijken door de loep, afstanden meten, instructie geven, tripmeter op nul zetten. Vaker dan één keer grabbelde Job naar een nieuwe schaalliniaal. Terwijl hij de andere in zijn mond had…

Yolanda Zijl

 foto's: Peter Fischer

In an epic battle that was won and lost on the final day, Charles Colton and Ryan Pickering have taken victory on the Winter Challenge to Monte – Carlo 2016.

Setting off from Echternach, Luxembourg and Epsom in the UK, competitors took part in an event that focused on endurance and accurate navigation rather than on speed. However, the roads utilised by Clerk of the Course Bob Rutherford kept crews on their toes for the majority of time, there was a wide mix of wide open and flowing lanes in the north of France where the south of country gave way to intricate and demanding sections, many ‘Lacets’ or hairpins were visited along with Cols and Puys as well. Traditionally the event is run on snow in the latter days, this running encountered a tiny smattering but nothing to trouble the crews.

The first day saw John Abel / Leigh Powley jump into the lead, a last minute switch from a Sunbeam Tiger to an Alfa Romeo Giulia due to mechanical issues seemed to indicate it wouldn’t be a straight-forward event for the pair, in fact, Leigh admitted that he probably had one of his weakest performances on this event in the first few days - but the last two days saw him return to his usual high standard with the pair posting best performance of the day on Wednesday as we overnighted in Sisteron.

On the second day, 2014 winner Jan Ebus took control of the event with the ultra-experienced Bart den Hartog as his navigator, they led for the duration of Winter Challenge until the very last day where an error on a time card meant they picked up a two-and-a-half-minute penalty, dropping them to second in the final standings. Another crew in contention were Dermot Carnegie / Paul Bosdet who were always snapping at the heels of Ebus / den Hartog, the time control section of Tuesday night gave them some problems as they picked up a one minute and 45 second penalty for checking in 17 minutes late to the start of the Time Control section, relegating them to third overall.

The drive of the event has to go to Paul Crosby / Andy Pullan in their Porsche 911, a truly imperious performance from Andy gave them lowest penalties incurred throughout the event and if their vehicle was one year older, they would have taken the overall win by a huge margin. Charles Colton / Ryan Pickering sat quietly watching in the wings, a consistent performance from the Porsche 911 mounted pair always kept them in touch with the leaders, but going into the last day they thought that victory was out of reach, on learning that they had taken the win after the error from den Hartog, the look on Ryan’s face changed from one of disbelief to one of joy as the news hit home, it was a well-deserved victory for the Cheshire based crew.

This was the first round in the HERO Cup in association with EFG Private Bankers and Zenith Watches where the prize for the winning driver of the series includes a Zenith El Primero Open Chronomaster 1969 HERO Cup Edition alongside a week’s complementary sailing on board the luxurious 85-foot S/Y Orianda. The victorious navigator will have entry to one of four selected HERO events such as the Three Legs of Mann, Summer Trial or RAC Rally of the Tests, as well as this they will also receive a Zenith El Primero Open Chronomaster 1969 HERO Cup Edition timepiece.

Kev Haworth
HERO Events Ltd

www.heroevents.eu 

Midwinter was het zeker niet; droge weg, 6 graden, een incidentele bui en pas tegen het eind een beetje regen.

Maar dat hadden De Wegkruisers niet in de hand. Als ik goed geluisterd heb, spraken ze nog over de rit van 2 jaar geleden: helemaal sneeuwwit en met de dreiging van op de smalle wegen wildparkerende schaatsers. 

Classic. Nouw ja. Op de startlijst zowel in de sport als in de toer drie moderne auto’s. Met een Porsche Cayenne uit 2015 met stip genoteerd. Maar dat was niet wat ik zag vanuit onze Ford. Ja, ook wij waren niet met de ingeschreven MG MGB GT uit 1972. Mijn rijder Fons had het magerste excuus: de lichtschakelaar had het begeven. Maar ook dat lag niet aan De Wegkruisers.
2016. Ja beslist. Zondag 31 januari en dat lag wel aan De Wegkruisers: een goede locatie, een vriendelijke goedverzorgde ontvangst. Zowel de horeca (bij start en lunch) als de in mooi rood geklede Wegkruisers. Voldoende parkeergelegenheid.
Gemoedelijk en goed georganiseerd en toen moesten de routes van Jaap en Adrie nog komen.

De tijdschema’s waren heel goed te doen. Voor ons reed een deelnemer met 30 door een van de vele Quietzones, wij reden 30 en achter ons op enige afstand nog twee met 30. Zo blijft onze sport in stand!
We begonnen met een Ingetekende lijn met barricades op een industrieterrein met een kaart van 1 op 12.500. De putdeksels stonden er nog net niet op ingetekend. Je moest sneller gaan praten om je rijder op tijd de weg te wijzen. Maar industrieterreinen bieden altijd veel mogelijkheden om de fout in te gaan. Auto’s van alle kanten dus! Achteraf hadden we het wel goed gedaan.
Wat volgde, was heel goed te doen. Punten pijlen kortste route, waarbij de pijlen wel meermalen mochten worden aangedaan, maar de punten enkel wanneer ze door het nummer aan de beurt waren. Mooie routes over mooie wegen daar in het noorden van Noord-Holland. Jaap is kampioen in het bijtekenen van wegen, bouwen van viaducten waar ze niet zijn en wegmaken van wegen. Als hij een kaart goed manipuleert, kunnen we volgens mij oversteken naar Engeland. Maar daar raakt hij mij als altijd in mijn Achilleshiel: ophalen en ophalen waar iets niet op te halen is. Dat kostte dus een paar letters. Maar wel heel mooie constructies. Weer wat geleerd! Maar de volgende keer…., het blijft mijn blinde vlek.

Na de lunch iets nieuws: Langste route tussen twee grenslijnen. Een soort grensbenadering, maar dan totaal anders. De totaal langste route. Alle wegen slechts éénmaal berijden. Tenzij een omrijconstructie nodig is, want dan mag je alle wegen meermalen berijden en ook door de grenslijn heen. Ik kan me indenken met hoeveel pret dit nieuwe systeem gemaakt is. Gevolg: heel veel overleg in de auto en zeker niet alleen in onze auto. We hebben 1 letter gemist, omdat ten minste twee andere auto’s voor die letter stonden te overleggen. Van mij mag dit kaartleessysteem blijven. De heren gaven ook nog even een voorbeeld van hogere wiskunde: als je op de kaart een langere omrijconstuctie over heel kleine weggetjes kunt intekenen en al deze weggetjes achter dichte hekken blijken te liggen wordt het echt even nadenken en ben je helemaal niet bezig met een stukje weg dat even verderop iets verschoven ligt. 

Het is duidelijk: in de middag zijn we nog wat plaatsen gezakt. Want ja, er zaten ook nog wat constructies van ophalen van ingetekende routes die niet te berijden waren in. Maar we hebben genoten van deze rit.

Diep respect voor de uitzetters en voor de teams die het toch weer met zo weinig strafpunten wisten te rijden. Hoewel ook in de sportklasse het aantal gemiste routecontroles in het middag traject aan de hoge kant was.
Albert Boekel en Remco Luksemburg behaalden met de Alfa GTV in de sportklasse de eerste plek met 0 gemiste controles. Willem en Guillaume Geuzenbroek werden met de Daf 66 in de toerklasse nummer 1.
Met dank aan de Wegkruisers bij start, finish en langs de route.

Mede namens mijn rijder Fons Wijnberg, Albert Bijlsma.

Happy New Year's Drive, 23 januari 2016

Als het even kan laat ik de uitnodiging van Joan van de Lustgraaf voor de Happy Drive rally, zomer of wintereditie niet aan mij voorbij gaan. En altijd als navigator. Ofschoon ik een heerlijk sportwagentje, een mx5 NA 1.8 ’96 rij en een klassieke Volvo 142 (’71) aan het opbouwen ben. Ik hou van die spanning, de juiste weg te vinden. Al haat ik het gevoel “totally lost” te zijn. En bij even concentratieverlies wil dat mij wel eens overkomen. Er was afgelopen jaar even sprake van een wisseling naar de driverseat, maar helaas voor mij, de schone dame in kwestie navigeerde zich een andere relatie in. Afijn, zo spoed ik mij op een fraaie zaterdagochtend richting Barneveld. De Hoefslag is onze start-, lunch- en finishlocatie. Beschenen door een ontluikende winterzon, wat een fraai plaatje oplevert. 

Deze keer rijd ik met Hans Vijvers, de vader van Willemien die samen rijdt met driver Ben de Graaf – de winnaars van de midzomereditie 2015. Overigens vormde ik jarenlang samen met mijn goede vriend Ben een duo. Met smaak kan ik nog verhalen over onze winnend afgesloten meerdaagse rally naar Monaco in een Mercedes 500 SL met tot door het canvas heen versleten banden, maar dat is weer een geheel andere story. Hans en ik gaan ons dit jaar ook meten bij de Baronierijders. Al moeten we de eerste uitdaging van dit seizoen in Brabant laten lopen wegens het samenvallen met deze Happy Drives rally. 

Het nog spekgladde parkeerterrein vult zich met een zeer uiteenlopend wagenpark. Illustere klassiekers met “Tulpen”ervaring, youngtimers en ook 2000+ spul. De Ierse zaal stroomt vol met licht nerveuze, zelfverzekerde, ontspannen, ongeduldige drivers en navigatoren. Eigenlijk altijd een feest der herkenning, want Joan kent een trouw publiek en zij wordt bij binnenkomst door menig team liefdevol geknuffeld. Traditiegetrouw is haar partner Frans Diepeveen, die mij voor dit verslag heeft gestrikt, onderweg om de bordjes te plaatsen en een laatste check te doen. 

De uitleg van Joan doet het rumoerige gezelschap even verstillen. Aandachtig luisterend vernemen we haar uitdaging om een voor iedereen gelijk parcours te kunnen bieden. Het heeft ertoe geleid dat nogal wat binnendoor en onverharde weggetjes uit het schema zijn gehaald. Hetgeen mij de uitspraak ontlokt dat we dan voor de koffie wel terug zouden zijn. Nu, niets minder blijkt waar, want zowel in de ochtend als in het laatste middagtraject scoort ons team strafminuten. Mijn onmiskenbaar vermogen rechts en links door elkaar te halen en mijn nauwelijks te beheersen onbedoeld verlangen mijn driver meer kilometers te laten maken dan de uitzetter beoogt, brengt ons uit de tijd. 

De vier trajecten zijn verdeeld in verschillende navigatiesystemen: pijlen kortste route, pijlen-punten kortste route en ‘s middags een BARIL en punten kortste route. Goed opletten dat we nergens tegengesteld rijden op de door ons ingetekende route. En natuurlijk, o ja, goed meten. Ligt de weg echt wel op de juiste plaats en is de omrijroute wel de kortste? Het brengt ons een prachtige route door de Gelderse Vallei, met toch behoorlijk wat onverharde kilometers. Hetgeen de zondag erna  voor menig deelnemer ongetwijfeld zal leiden tot de nodige poetsuurtjes. Want de vorst en regen van de afgelopen week heeft wel voor modderige trajecten gezorgd. De fotograaf heeft zich op spectaculaire plekjes opgesteld. Ik ben benieuwd naar zijn plaatjes. Volgens mij spoot hem ook de modder om de oren. Menig team profiteert van het onverwacht zachte weer en laat de kapjes los. Een winterzonnetje, al betrekt ’s middags de lucht wel, zorgt voor vrolijke blosjes op de wangen. 

De zorg van Hans en mij is, naast een goede score behalen, vooral het team De Graaf-Vijvers achter ons te laten. Met de lunch blijken we al daartoe een stevig fundament te hebben gelegd. We liggen 3 fouten voor. Dat we met tijdsoverschrijding en een fout al niet meer bij de eerste 20 staan, zegt veel over het niveau en ook wel over het ontspannen Happy Drives gebeuren. Iedereen kan winnen, zelfs mij is dat al eens overkomen, maar ook verliezen. In het middagtraject heb ik toch behoorlijk wat laten liggen, dat doet ons wat duikelen in het klassement, maar nipt, heel nipt, blijven we onze “concurrenten” voor. En dat is voor het eerst. Missie geslaagd. Volgende week krijgen ze revanche bij de Midwinterclassic van de “Wegkruisers”. 

Ieder team zal zo zijn eigen ervaringen hebben tijdens de diverse trajecten. Ik blijf het opvallend vinden dat je soms in een treintje rijdt en soms niemand meer ziet. Hetgeen mij dan erg doet twijfelen aan mijn navigatorkunsten. Maar dan ineens zwermen er weer equipes in de buurt. Het blijft verrassend en als altijd uitdagend. Mochten dan onze prestaties het vermelden nauwelijks waard zijn, bij de winnaars van de sportklasse hoort wel een verhaal. Vrijdag bellen is er nog plaats? Ja, dan schrijf ik nog in samen met mijn moeder. En dan winnen! Hors-categorie “kwam, zag en overwon”. Chapeau!

En zo eindigt weer een mooie dag met nieuwe herinneringen en verlangen naar volgende ritten. Een heerlijk sfeertje met deze rallyrijders. Ook leuk dat er jongere equipes deelnemen. De Happy Drives rally’s zijn een mooie kennismaking met het rallyrijden en geven toch genoeg uitdaging voor ervaren teams. Tot ziens in augustus of zoveel eerder bij andere rally’s. 

Gerard Weck