… toch niet helemaal goed gegaan.

Op het moment dat we ons inschrijven voor de Alzheimer Rally denken wij natuurlijk ook aan het goede doel waarvoor deze rit wordt georganiseerd. Elk jaar neemt het aantal deelnemers toe en ook het bedrag dat dit evenement oplevert. Geld dat weer goed besteed zal worden aan al die noodzakelijke onderzoeken. Op de dag van de rit zelf wordt dit goede doel even door de fanatieke deelnemers vergeten. Dan begint de strijd om de hoogste plaatsen in het klassement.

De dag voor deze rit reizen wij al graag af naar het noorden van het land. Het verkeer zou anders op die vrijdagochtend voor te veel onnodige stress zorgen. Dit keer hadden we ons ook voorgenomen op tijd naar bed te gaan en dat was bijna gelukt. Er waren die avond toch te veel andere equipes in de bar, die elkaar langere tijd niet hadden gezien of al overliepen van enthousiasme voor de aanstaande Tulpenrallye. Door de niet al te vroege starttijden arriveerden de meeste deelnemers toch fit bij De Havixhorst voor de koffie en krentewegge.

Toen de organisatie besloten had om ook bij deze rit een Expertklasse toe te voegen, hebben we ons daarvoor direct ingeschreven. Wij waren vorig jaar immers al derde geworden in de Sportklasse en dan moet je niet zo ´laf´ zijn om in die klasse te blijven hangen. Martin belooft ons altijd bij deze rit minder grappen en grollen op te nemen dan bijvoorbeeld bij de Gelderlandrit of de Classic 500, omdat je ook van het fraaie landschap moet kunnen genieten. Helaas hebben wij dit toch iets onderschat, maar daarover later meer.

Om 18 minuten over 9 reden wij onder de startboog door en hadden al 10 minuten tijd gehad om de juiste route in te tekenen. Een ietwat enthousiaste Marga Bult sloeg bijna een deuk in onze motorkap, toen ze ons, na het gebruikelijke praatje met Bert van den Dool, voor vertrek wilde afvlaggen. De eerste pagina in het routeboek begon met pijlen kortste route volgens het Tulpenrallyesysteem. Zo konden we rustig aan deze 1:50.000 kaarten wennen anderhalve week na de Coppa d´ Europa met 1:100.000 kaarten. De grappen werden doorzien en met vertrouwen vervolgden we onze weg.

Bij de eerste verlegging van een weg vonden wij op het eerste gezicht twee bijna even lange omrijroutes en kozen uiteindelijke net de iets langere. Als je dan geen letter vindt, ga je toch maar even kijken op die andere omrijroute. Al dat gekeer en die extra meters leverden wel een fraaie F op, maar ook een extra minuutje bij de eerste TC. Het is dan wel zuur als je na de middag moet ontdekken dat deze F geneutraliseerd is, omdat enkele andere rijders niet aan deze zoektocht waren begonnen.

Met alle ervaring uit eerdere ritten van Martin passeerden we nog foutloos TC3 om 10 minuten later bij de zelfstart van een regelmatigheidstraject te starten. Een ingetekende lijn moest zo nauwkeurig mogelijk bereden worden met een zo constant mogelijke 45 km/uur. We waren nog maar net goed op weg toen we breed glimlachend bij Nico Bloemendal een verkeerde weg inreden. Snel in de achteruit en nog een keer met een wat minder spontane glimlach de juiste route opgepakt. Die paar gemiste seconden waren vlot ingehaald. Waar zou nu die controle zitten en welke verrassingen zouden we nog tegenkomen?

Al heel dicht bij het einde van deze RP, die ook op de kaart was aangegeven, kon je een verlegging van de weg in de kaart herkennen. Door een weggepoetst weggetje op de kaart kozen wij voor een route linksom, om daarna te ontdekken dat er ook mogelijkheden waren rechtsom door het net verlaten bos. We hoopten nog dat wij goed gekozen hadden, maar moesten bij de lunch al ontdekken dat al deze verwarring ook bij andere equipes een neutralisatie van dit regelmatigheidstraject voor de Expertklasse tot gevolg had. Jammer wel van alle goede bedoelingen van de uitzetter. Het getwijfel leverde ons helaas één minuutjes extra op bij TC4, waar andere equipes nog minder fortuinlijk waren. Na TC4 zou volgens de inleiding van het ontvangen reglement ´het klassement worden gemaakt´. Oppassen dus en nog nauwkeuriger meten.

Op onze route naar een grote voorrangsweg sloot de weg niet zoals op de kaart aan, maar liep eerst iets parallel om daarna te eindigen op een rotonde. Een heel klein minuscuul stukje weg hadden we tegengesteld aan de voorgenomen route gereden, om daarna een omrijroute te bedenken. Een keerlus hadden we tweemaal gereden en niets gevonden. Dat moest dus een gestolen controle zijn geweest. Helaas bleek het voor ons de eerste instinker te zijn.

Net voor de TC5-IN bij het van de ABC-Rally bekende Van der Valk hotel bij Emmen moet je altijd nog even goed opletten. We kennen Martin een beetje en je weet dat hij dan nog altijd een geintje heeft. Voordat je rechtsaf zou slaan om te tanken of voor de lunch, moest je nog wel even het puntje van de pijl af rijden. Helaas kwam je door een keercontrole te veel andere deelnemers tegen en zag de wat minder oplettende (zelf bij het tankstation) dat er nog iets te halen was. Met één gemiste controle en 2 minuten te veel waren wij tevreden over de ochtend. Nicolle Oosterink mocht zelfs heel trots zijn met haar op dat moment als enige foutloze parcours. maar later die middag ging er bij haar ook toch iets niet helemaal goed.

Tijdens de lunch hadden wel alle tijd om de route voor de middag in te tekenen. We hadden het complete routeboek immers al bij de start ontvangen. Ik tipte Gijsbert van Rooijen nog over een grap bij de aan de eind die middag te rijden TEST. Als dank hiervoor hebben we wat later die middag nog even samen naar een mogelijke blokkerende bermlijn bij de grensbenadering gekeken.

We begonnen die middag met een traject pijlen kortste route en konden onze liniaal weer opwarmen met het noodzakelijke meetwerk. Tot TC7 bleek alles te kloppen. De grensbenadering was dit keer wat bijzonderder. Wegen mocht je maar eenmaal berijden. Iemand zei achteraf ´dan is omrijden niet mogelijk´. Twijfel hierover was er even wel en wij kozen er gelukkig voor dit niet te doen bij een kleine verlegging van een weg. Net daarvoor hadden we nog wel letterlijk een controle gemist. Wat boze bewoners hadden de weg met hun auto bijzonder smal gemaakt bij een klein ommetje, waardoor wij dit stukje weg nogmaals moesten rijden om die nodige controle te vinden. Precies op het moment dat ik weer op mijn kaart keek, had ik toch net even in de sloot naast de weg moeten kijken. Volgens Rutger Kwant was dit de enige plek waar de controle kon staan.

Tot aan de TEST was er een lang traject met pijlen, waar wij vlot doorheen reden. Op weg naar pijl 10, die vanaf zijn staart deels was omcirkeld, heb ik wat langer naar de kaart zitten staren. Zou hier toch net niet nog zo’n klein hakje aan zitten. Toen we 450 meter van de te rijden 500 meter naar dit hakje hadden gereden, zag ik op de weg naar links de benodigde M al staan. ´Tjakka´ riep ik nog en noteerde deze letter vol trots. Het kleine beetje twijfel dat ik even had werd na de volgende bocht naar links bevestigd. We hadden toch nog even 50 meter moeten doorrijden, om dan te ontdekken dat Martin ook weer in deze rit een dubbele instinker had opgenomen. Thijs de Beus bleek aan het eind van de middag de enige te zijn die dit allemaal had doorzien.

Bij de TEST hebben we zoals voor ons gewoonlijk weer wat waardevolle seconden laten liggen. Gelukkig wist ik nog het grapje dat we bij de lunch al zagen en begonnen de te rijden ingetekende lijn op de juiste plaats, na een extra rondje om het testterrein en langs de benodigde stempel. Na het gebruikelijke grapje van Martin net voor onze laatste TC, die dit keer door minder equipes werd gezien, konden we met een welverdiend drankje in de hand wachten op de komende einduitslag. Iedereen had wel wat fouten gemaakt en waar zouden wij op de ranglijst eindigen. Drie gemiste controles, 2 extra minuten en 13 seconden op de TEST is al snel teveel.

Vol verbazing bekeken we net voor het voortreffelijke diner de einduitslag. We waren DERDE geworden. Een klein beetje jammer wel dat de equipes Jan Peter - Yolanda Zijl en Peter Dutman - Gijsbert van Rooijen de strijd door autopech moesten staken. Wim Broens en Thijs de Beus waren de terechte winnaars, ook nadat de enige door hun gemiste letter F was geneutraliseerd. Jaap Jongman had vandaag misschien iets te veel stof in zijn ogen gehad in de open Bentley Derby Special uit 1935 van Michel Perridon. Als ´troost´ ontvingen zij nog wel een beker voor de best geklasseerde Vintage auto in de Expertklasse.

Tijdens het afsluitende diner werd een cheque van € 69.000 overhandigd, om verder onderzoek te doen naar de mogelijkheid om door middel van een blik op het netvlies van het oog de diagnose Alzheimer in een nog vroeger stadium vast te kunnen stellen. Toen de toetjes werden uitgeserveerd werden de welverdiende bekers uitgereikt. Peter-Jan Smit wurmde zich eerder nog bij ons aan tafel om ook met ons van de prijzen te kunnen meegenieten. Aan tafel zaten immers ook de winnaars van de Expertklasse Wim en Thijs en de op de vijfde plaats van de Sportklasse geëindigde Toni Bienemann en Edwin Roos, die daarvoor ook een fraaie beker ontvingen.

Het was weer en fantastische dag en hebben al weer zin in volgend jaar. Net als bij de Tulpenrallye moet je dan wel snel inschrijven, omdat ook hier het maximale aantal deelnemers snel is bereikt.

Paul Hooiveld

Equipe 18: Hanja Jonker - Paul Hooiveld

foto's: Gertjan Schutten

Na onze laatste Tulpenrallye in 2013 heb ik nog 1 of 2 keer genavigeerd, maar daarna geen loep, meetlatje of stopwatch meer in de hand gehad.

Onze rode Porsche is afgelopen winter compleet gereviseerd, dus tijd om samen weer eens een rally te rijden. Het werd de Gelderse Vallei Rit. Lekker dicht bij huis, één dag en in het verleden al eens gereden. Ingeschreven in de sportklasse, misschien niet heel handig…
Vrijdagavond alle spullen uitgezocht en klaargelegd, het regelement nog eens gelezen en vroeg naar bed gegaan. Op zaterdag hoefden wij slechts een kwartier naar de startlocatie te rijden, dus allemaal erg relaxt. Totdat op de heenweg mijn klok het niet meer bleek te doen. Zelfs een nieuwe batterij van een ander equipe deed de truc niet. Gelukkig is er altijd nog een stopwatch in de auto aanwezig, dus dat samen met een (op de wedstrijdklok) gelijk gezet horloge heeft het probleem opgelost.

De stopwatch blijken we meteen nodig te hebben omdat de regularity 8 minuten na onze starttijd start. Niks warm draaien, gewoon meteen aan het werk. Gelukkig een niet al te lange regularity en we zijn alert op alle hoekjes. De tijd laat ik een beetje voor wat het is, maar het gaat niet onaardig. Het hele traject tot aan pijl 15 gaat het best lekker. Bij pijl 15 staat een “ cirkel” en kunnen we niet rechtsaf slaan. Overleg, even puzzelen en weer door. Via punten, pijen en een visgraat (niet mijn favoriet) door naar TC2. Op tijd gemeld en daarna even stilstaan om het volgende traject in te tekenen. Goed opletten op een kaart met allerlei pijlen en punten die niet voor jou bedoeld zijn. Pijl 18T hoeven wij niet aan te doen, maar als de weg naar rechts loopt blijken we hem toch te rijden. Keren, terugrijden en ik kom erachter dat we linksaf hadden moeten slaan. Uiteindelijk 2 minuten te laat bij TC3-IN. Tijd voor een rally kroket.

Aan de lunchtafel kom je erachter dat je toch wat roestig bent en domme fouten (13 stuks letters gemist) hebt gemaakt, maar vol goede moed beginnen we aan het middag traject.
We beginnen met grensbenaderen gevolgd door een ingetekende lijn. Vlak na Elspeet moeten we links afslaan om de grens zo dicht mogelijk te benaderen. Door een meetfout slaan we te vroeg linksaf waardoor de volgende situatie niet meer klopt, keren opnieuw meten en de juiste weg gevonden. Op tijd bij TC5 waar we de opdracht meekrijgen om de eerste weg links te gaan. Op een één of andere manier compleet in de war gebracht en daardoor even geen idee wat nou de juiste route is. Auto’s om ons heen keren, rijden nog een keer terug, keren nog een keer en wij staan stil en kijken ernaar. Na even naar de kaart gestaard te hebben denk ik de juiste route te hebben en vervolgen wij onze weg. Bij barricade 2 verlaten we op laatste mogelijkheid de ingetekende lijn. Wanneer we weer terugkomen op de lijn wil ik nog een keer van de lijn af om de lijn dichter na de barricade weer op te pakken. Fijn een letter. Bij barricade 3 is het opletten. Daar staat bij dat route om de barricade te ontwijken niet korten mag zijn dan het overgeslagen deel van de lijn. Daar gaat mijn makkelijke oplossing.

Op naar de laatste barricade en dan de finish. De dag is voorbij gevlogen, in een bekende omgeving heel wat onbekende weggetjes gereden en de navigatiekunsten zijn weer eens getest. Voor mijn idee ging het niet briljant, dus bij de uitslag begin ik onderaan de lijst met zoeken naar onze namen. Wanneer ik die tegen kom bij plaats 24, ben ik niet geheel ontevreden.

Conclusie van het verhaal: leuke rally, fijne organisatie en dit moeten wij weer vaker doen!

Tessa Morsink

Equipe 29 - Rietje en Tessa Morsink

foto's: Dick Groen

Meer foto's van Dik Groen van de Gelderse Vallei Rit en om na te bestellen kun je vinden op www.autopics.nl 

Iets tussen “het eerste gewin” en “een slechte generale”

De rally van de grensstreek staat standaard in ons wensenlijstje van te rijden rally’s. En dit jaar waren we (Barend Aarts en Jacqueline Aarts) ook weer eens in staat om, in goede doen, aan de start te verschijnen. Dit keer niet geplaagd door een technische probleem (2 jaar geleden), waardoor we de hele eerste dag misten of een DNRT-racekalender; de openingsrace van het seizoen, waar Barend in zijn Squadra Bianca (race Giulia) aan deelneemt.
De ambitieballon is dit rally-seizoen aardig gevuld bij ons. De laatste rally’s rijden we aardig mee in de top van de tourklasse en ook voor onze 5e Tulpenrallye hebben we de lat hoog gelegd. En dan is de 2 dagen durende Rally van de Grensstreek een mooi evenement om onze krachten te meten.

De ontvangst in het Amrath hotel Sittard-Born is door Miriam en Eric weer heel hartelijk. En met een opdracht, startnummer 61, “jullie gaan toch nog wel stijgen in nummer dit weekend?” Ook een mooi gevulde parkeerplaats en een volle zaal bij de briefing. De sfeer zit er meteen goed in.

De voorjaarszon is ruimschoots aanwezig op het moment we van start gaan. Eric heeft het ons al uitgelegd, de eerste dag vertrekken we in zuidelijke richting, om onder de rook van Luik met zicht op een kerncentrale te lunchen in een kasteel. Dan slingeren we door het Belgische land weer terug naar Born. Op zondag gaan we juist op weg in noordelijke richting om het landschap in noord Limburg te verkennen. Met natuurlijk de afsluiting in Sittard-Born.

Het goed verzorgde routeboek was gevuld met kaarten in schaal 1:50.000 in Nederland en de befaamde Belgische kaarten 1:100.000!
De trajecten pijlen kortste route worden ook in de toerklasse aangevuld met regularities. Precies dat wat we nodig hebben in een goede Tulpenrallye voorbereiding.
Na een strakke start door het zuid Limburgse land, waar we de weg zo nu en dan moesten delen met “Amstel-Gold liefhebbers”, was het wel even een overstap naar de “Belgische kaarten”. Het was heerlijk om weer eens in een glooiend landschap te rijden en dat er meteen geoefend kon worden met Franstalige plaatsnamen! En wat hadden we een profijt van de tip van Eric, let in België goed op de kruisjes en kapelletjes, maar wat stonden er veel! “Ja Barend, ik geloof zeker dat we een kruis gepasseerd zijn!”

Op naar het lunchadres, waar we toch 2 minuten tijdstraf opgelopen hebben… Door de snelle verwerking van de kaarten, kregen we tijdens de lunch onze resultaten al te zien. 3 borden gemist, niet zo tevreden, plus de twee minuten tijdstraf, was dat echt nodig? Maar ach, er is nog ruimte om de groeien, we hebben nog 1 ½ dag voor de boeg!
En de niet uitgereikte jodiumtabletten hebben we gelukkig niet nodig gehad!

Er valt wat te herstellen in het middaggedeelte! 

15 minuten na de start van deel 2 van de dag was daar de regelmatigheidsproef. Dit keer hadden we weer een wat andere rolverdeling, Barend rijdt en houdt de tripmaster in de gaten en Jacqueline leest kaart, en houdt de stopwatch bij. En wat gingen we soepel! Een heel klein stukje fout, en wat zaten we weer snel in het ritme, kaarttechnische grapjes opgespoord, een stempel opgehaald. “Zijn we nou nog niet klaar?” Zandpad, dikke plassen, tja daar ging ons ritme. Zodra we linksaf zouden slaan, was er een lang recht weggedeelte, dat was makkelijk de schade herstellen. Nog maar koud de bocht om: daar stond de TC al! Pats! Kledder!

Terug op aarde en we gaan gewoon door. Ook kwamen we tot de ontdekking dat we met het stukje terug rijden, om weer op de route te komen, we de tripmaster niet terug hadden laten tellen. Dat onszelf herpakken gaat ook steeds beter, en met het mes tussen de tanden, op naar het eind van de middag. Wat goed dat we morgen weer rijden, want dit rallyrijden vergt toch wel wat van de conditie en die moet dus worden opgebouwd! Tussenstand na dag 1, top 10 positie. Tevreden naar het goed gevulde en smakelijke buffet en dan vlug naar onze B&B, want de opkomst was zo goed, dat het Amrath hotel geen kamers meer had! (geen probleem voor ons en super voor de rally!)

Na een lekker ontbijt en een fotoshoot bij onze B&B waren we weer fris en fruitig om naar de startlocatie te rijden. De zondag, richting noord Limburg, en natuurlijk onze plaats proberen te handhaven! Het eerste deel van rit bestond uit een ingetekende lijn, dat vinden wij over het algemeen wel goed te doen! En inderdaad, lekker soepel en binnen de tijd sluiten we dit deel van de ochtend af; dik tevreden! In de bol-pijl situatie bedacht de km-teller en dus ook de tripmaster om er maar even mee te stoppen. Zweet, uitdaging? Nou, nee, eigenlijk niet. Goed overleg over hoe verder te gaan. Heel precies de kaart lezen en met de hectometerpaaltjes de bol-pijl afmaken. Volgende traject kregen we een punten vrije route voor onze kiezen. En hier zijn we over het algemeen iets minder goed in. En zonder tripmaster, opperste concentratie. En ja hoor, bij punt 1 geen bordje te vinden, na slechts een keer teruggereden te zijn waren we ervan overtuigd dat er dan waarschijnlijk ook geen bordje geplaatst zou zijn. Bij de volgende punten werden we gelukkig wel beloond met bordjes. Toen de km-teller en tripmaster het plotsteling weer deden, was ik wel opgelucht en Barend iets minder. Bij een losse kabel, is het voor hem wat meer eenvoudig om het probleem op te lossen, bij een soms-wel-soms-niet situatie wordt het toch een soort zoektocht welke afgerond moet zijn voor de Tulpenrallye!

Netjes binnen de tijd mogen we gaan genieten van een kopje koffie met een heerlijk stuk Limburgse vlaai. (goede tradities in stand houden alsjeblieft!) En dan de verrassing: We hebben foutloos gereden! Wat een heerlijk gevoel! In het middag programma nog een stuk pijlen en punten kortste route, regelmatigheidsproef en grensbenadering. Dat kan nog steeds alle kanten op. En natuurlijk de onzekere factor, de tellers in de auto. Aan het eind van zo’n 2-daags evenement speelt ook het uithoudingsvermogen nog wat parten, maar de wil om de rally tot een goed einde te brengen was het sterkst! Bij aankomst in het Amrath hotel zaten de meeste equipes al aan de lunch, voordat de rallykroket werd genuttigd toch maar even op de uitwerking van de zondag kijken; en dat zag er serieus goed uit! Weer geen controles gemist, alleen op het eind van de rally toch 7 minuten te laat binnen!?

Een licht kriebeltje in de buik en dat kwam niet van de (ook heel leuke) muzikanten; dit kan wellicht een top 3 worden. Barend heeft de tafel verlaten voor de voorlopige uitslag: met één vinger (wijsvinger) omhoog kwam hij de eetzaal weer binnen! En wat later mochten we, heel trots, de bekers en de plantaardige prijs ter CO2 compensatie in ontvangst komen nemen.

Eric en Miriam, rekenkamer, marshalls, bordenplaatsers en – ophalers en andere equipes bedankt voor het toffe weekend.

En wat zal het zijn; het eerste gewin is kattengespin, een goede generale is een slechte……Over een maandje zullen we het weten, wanneer onze 5e Tulpenrallye afgesloten is. Tot dan kijken we gewoon terug op een heel geslaagde Rally van de Grensstreek 2016.

Jacqueline Aarts

Equipe 61: Barend Aarts - Jacqueline Aarts

De Coppa d’Europa, ik had er nog nooit van gehoord totdat ik de site ineens ergens tegenkwam. Na wat contact met de organisatie besloten mee te gaan doen samen met mijn compagnon Menno die er ook wel zin in had.

Sportklasse moest het worden want bij de Coppa is de Tourklasse voornamlijke bol-pijl en dat leek ons wel iets te simpel. Zelf heb ik een aantal rally’s gereden waaronder Classic 500, Tour de Gazet, SLS en nog wat kleinere rally’s. Menno had geen ervaring als navigator maar na een gedegen voorbereiden zoals het gele bijbeltje, oude route- en uitlegboeken toch met een goed gevoel klaar voor het begin.

Woensdagavond reden we vanuit Twente naar Vaals, spannend want onze auto was net gebouwd en nog niet echt beproefd. Gelukkig ging de reis goed en kwamen we rond etenstijd aan bij Bilderberg Hotel Kasteel Vaals, te Vaals.

Er waren al flink wat equipes op de plek en het rallygevoel was er meteen. Mensen liepen langs de auto’s, maakten praatjes en waren druk met voorbereiding voor de komende dagen.
Na eerst een biertje te hebben gedronken in de bar zijn we naar de briefing en uitlegsessie gegaan. In, laten we voorzichtig zeggen, niet al te best Engels werd e.e.a. uitgelegd en konden vragen gesteld worden.

De eerste dag, starttijd 08.37 en daar gaan we. We beginnen met een klein stukje bol-pijl en dan vervolgen we direct met pijlen kortste en punten een na kortste route. We hebben het gevoel goed op weg te zijn tot we het ineens kwijt zijn. We kunnen het niet meer vinden en weten dan al dat dag 1 al niet meer wat gaat worden. De regularity doen we prima voor een eerste keer als team en daarover zijn we dus tevreden.

We komen over prachtige wegen en door prachtige dorpjes. Richting het oosten rijden we richting Kassel waar we ook in de buurt gaan overnachten. De laatste momenten van de eerste dag rijden we door de prachtige vulkaaneifel, haarspelden, slingerweggetjes. Je waant je soms in de Alpen als ons Escortje lekker omhoog stampt!

We komen erachter dat tijdens de Coppa er pas de volgende dag, om 06.00 ’s ochtends, een ranglijst wordt opgehangen. Je gaat dus nog met een ietwat onzeker gevoel je bed in.
Kijkend naar de stussenstand hadden we die liever niet gezien. De eerste dag was niet echt goed gegaan kunnen we wel zeggen. We staan 41e van de 48. We hadden iets meer verwacht. Maar als beginnende equipe staan we in ieder geval niet onderaan, een schrale troost.

Dag 2 vertrekken we om 07.07, vroeg erbij dus. We gaan lekker en knallen opnieuw een flink stuk door de Eifel. Het doel van vandaag is het Novina hotel in Herzogenaurach. Een plaatsje dat me eerst niets zei maar later viel het kwartje. Hier zit het hoofdkwartier van Adidas en Puma. Een dorp verdeeld dus door een eigenlijk prachtige familievete tussen de gebroeders Dassler. Oprichters van resp. Adidas en Puma. Voor wie het verhaal niet kent, hier een link: http://www.sneakersenzo.nl/blog/adidas-en-puma-van-broers-tot-rivalen/.

De systemen die we vandaag voorgeschoteld krijgen zijn grensbenadering, pijlen met barricades. Daarnaast krijgen we een regularity van wel dik 20 kilometer. Meermalen heb ik de uitzetters vervloekt, man wat duurde dat lang.

In de middag was er nog een test op het circuit “Schleizer Dreieck”, een zogenaamd natuurcircuit. Meer info op https://de.wikipedia.org/wiki/Schleizer_Dreieck.
Opdracht was om een parcours te volgen langs pylonnen, een rotonde en vervolgen weer pylonnen af te ronden met een bogey time van 1.40. We werden afgeteld en los geht’s! Volle bak erin, navigator druk wijzend en ik druk met zo hard mogelijk te gaan. Al driftend, handremmend en vooral genietend jagen we de RS2000 langs het parcours en na de a cheval stop staat de tijd op 1.43, de derde plek en daar zijn we ontzettend tevreden over. Er stond veel publiek langs de kant en dat was ook wel eens leuk om mee te maken.

In het hotel aangekomen wat eten en dan op tijd naar bed voor de laatste etappe richting Praag.

De ranglijst gaf aan dat we inmiddels tien plekken geklommen waren in het klassement. De tweede dag was dus goed gegaan al hadden we al wel in de gaten dat het klassement niet meer interessant zou worden. Voor ons in ieder geval niet.

De laatste etappe ging dwars door Duitsland en Tsjechië naar Praag. Ook wederom prachtige weggetjes door soms compleet verlaten gebieden, stille en uitgestorven dorpjes.
Deze dag ging voor ons niet helemaal lekker. We raken een paar keer verdwaald en missen een regularity volledig. We waren veel te laat en besloten om er vol doorheen te knallen om toch nog maar evt. letters te pakken om de straf enigszins te beperken.

Dan doemt Praag in de verte op. Bij de TC IN nemen we even wat rust en rijden dan middels bol-pijl het laatst stuk naar het hotel. Het was vermoeiend maar wel drie prachtige dagen gehad.

In het hotel voel je de ontlading bij iedereen en er wordt druk gepraat en gedronken. Allemaal prima geregeld door de organisatie.
Rond de klok van 22.30, tijdens het diner, begint de prijsuitreiking. Men heeft wel heel veel prijzen vinden we. Zelfs de nummer 16 van het klassement krijgt nog een beker. Dat ging wel heel ver vonden we maar goed voor de bekerwinnaars is dat natuurlijk een mooi souvenir.

Als we terugkijken dan was het een goed georganiseerd evenement en daarvoor complimenten aan de organisatie. We kunnen het rijden van de Coppa iedereen die van meerdaagse rally’s houdt aanraden.

Coen Heck & Menno Rademaker